Verkassen van Zottegem naar Gent lijkt misschien een grote stap, maar bij nadere beschouwing lijkt het voor alle partijen een win-win situatie te zijn. Bijgevolg strijkt het Dunk!Fest voor de tweede maal neer in de (voor mij nog steeds) Gentse Vooruit en stouwt daarmee tijdens het hemelvaartweekend diens zalen vol met alles wat balanceert tussen postrock, postmetal, ambient, drone, xprmtl en alternatieve muziek tout court. Voor diegenen die niet bekend zijn met het Dunk!Fest, was het bijvoorbeeld dankzij een ontmoeting op de editie van 2022 dat de in de rubriek Frisky #7 aangekondigde Lili Refrain plotsklaps in een living nabij Leuven kon spelen. Ook dit jaar wordt er breed gegaan in de programmatie, maar zijn er evengoed een aantal niet te negeren kleppers. Voor de Arabesque capriolen van Use Knife verwijzen we U graag door naar Cat Flap #39, maar gezien het overweldigende programma dringt een nieuwe Svn’s Essential Nine zich alweer op.
Svn’s Essential Nine
Enjoy…
Amenra @ Concertzaal (19.05 / 23.00-00.15)
Voor een beetje muziekliefhebber behoeft Amenra geen introductie meer, maar gezien de relatief korte bestaansgeschiedenis van Svn’s Unsane Vortex, hebben deze Kortrijkzanen hier effectief nog geen eigen plaats verworven. Waanzin natuurlijk, want The Church of Ra had reeds hun eigen tempel gebouwd op mijn vorige websteks Svn’s Corner & Svn’s Corky Corner. Dat wordt dus nog recht gezet, maar dat wilt niet zeggen dat in tussentijd Colin & Co hun gitzwart ei nergens kwijt kunnen. Integendeel!
In deze tijden van facebook waar de gebruikers zich meestal enkel van hun meest glorieuze kant laten zien, zijn bands die pijn, verdriet en dood als leidraad van hun bestaan hanteren, sowieso een uitstervend ras. Maar dat is niet gerekend met Amenra, die zelfs onze eigen Kempenzoon Zjef Vanuytsel wisten te eren met hun versie van “De Zotte Morgen” uit 1970.
Niet voor het eerst in de Gentse Vooruit, maar wel voor de tweede maal op Dunk!Fest sinds lange tijd, zullen ditmaal de emoties van de muren van de concertzaal druipen. Emoties die naar het diepste van je ziel grijpen, die je hart zwart kleuren en je ruggenmerg doen verbleken. Colin H. Van Eeckhout die met zijn door een omgekeerde zwarte galg geïllustreerde rug naar het publiek zijn longen uit zijn lijf schreeuwt, terwijl Mathieu Vandekerckhove (gitaar), Lennart Bossu (gitaar), Tim De Gieter (bas) & Bjorn Lebon (drums) tekeergaan als The Five Horseman waar de Somalische Ayaan Hirsi Ali in het New Atheism gewag van maakt. De Distortion Tour 2023 is bijna afgerond, maar wie ze op Dunk!Fest heeft gemist, kan volgende week nog terecht op Prima Vera Sound Festival in Barcelona.
And So I Watch You From Afar @ Concertzaal (19.05 / 18.35-19.25)
Een terugblik op mijn sporadisch onderhouden muzikaal parcours, dicteert dat het alweer van het La Ferme Festival (2017) geleden is dat ik tot mijn favoriete Ierse bands behorende And So I Watch You From Afar nog eens aan het werk zag. Dat kon overigens moeilijk anders, want na dat optreden nabij Louvain-La-Neuve leek het alsof ASIWYFA van de aardbol was verdwenen. Tenminste toch voor geruime tijd, want toen uit diepe ongewisse ineens het op een futuristische Titanic – compleet met verticale tuin – lijkende SUCCESSORS (2020) oprees, bleek de batterij voldoende opgeladen om als vanouds de nodige muzikale uppercuts uit te delen. Want dat doet ASIWYFA alsof het niets is. Om het in de woorden van Lord Melchett te zeggen, twist and turns hun minutieuze uitgekiende mathrock like a twisty turny thing en wel op duizelingwekkende manier. Ter herdenking van interneringswet in 1971, ontsteken nationalisten in Belfast jaarlijks hun zogenaamde vreugdevuren. Laat het duidelijk zijn dat dit niet gaat om een uit de hand gelopen kampvuurtje, maar Rory Friers (gitaar), Niall Kennedy (gitaar), Ewen Friers (bas) & Chris Wee (drums) ademen evenzeer hun eigen vreugdevuur from within! Niet voor gevoelige zieltjes!
Godflesh @ Concertzaal (18.05 / 20.25-21.20)
Zoals eerder al aangehaald in Saorstát #22,, zou toen Justin Broadrick de sonische grenzen van mijn eigen dorp Larum kwam verleggen, later specifiek deze show herinneren als: “The audience was stunned by the violent sound and seemed not very excited but Godflesh sold more T-Shirts than ever, strange people.” Geel in een notedop! Maar wat een naam! Wat een band! Niet iedereen was begin jaren negentig dan ook gereed om deze loodzware sonische tsunami, die het vlees van God wist te ontketenen gratuit te ontvangen. Integendeel! Zo was het pas twintig jaar na datum dat het team achter Roadburn in 2013 erin slaagde om de toenmalige originele bezetting bestaande uit J.K. Broadrick, G.C. Green en Robert Hampson (Loop, Main) samen te krijgen om PURE (oorspronkelijk uitgebracht in 1992) voor de eerste keer live te spelen. Godflesh is echter niet het soort band dat op zijn lauweren zal rusten. Au contraire, want terwijl bands van dezelfde generatie eerder gedijen naar hun softe kant, mixt Broadrick zelfs na drie decennia zijn cocktail met steeds meer exotische elementen van verregaande avant-garde en ongebreidelde heavyness, als vanouds afgewerkt met zijn persoonlijk potje onbezoeldelde punk-ethiek. Als men al eens praat over transcendentie, dan scoren we hier alweer jackpot.! Godflesh is uniek en is zelfs mee verantwoordelijk voor de muzikale verschuivingen van de laatste dertig jaar en het hoort er naar uit dat dit niet snel zal uitdoven…
God Is An Astronaut & Jo Quail @ Concertzaal (18.05 / 23.00-00.15)
Grosso modo rond de eeuwwisseling daalde God neer en bleek dat hij in plaats van een alomtegenwoordige entiteit, gewoon is opgeklommen van (God Is My) Co-Pilot naar (An) Astronaut die eindelijk zijn bestemming heeft gevonden. Pragmatisch als God is noemde hij zichzelf naar zijn job en zo vonden de Ierse tweelingbroers Niels (bas) en Torsten Kinsella (gitaar) in Jamie Dean (piano/keyboards) & Lloyd Hanney (drums) nog twee apostelen om hun heilige queeste te vervolledigen. Een queeste die ondertussen wordt ondersteund met elf albums die elk worden beschouwd als een sonische snapshot van wie zij op dat eigenlijke moment zijn en ondertussen al meer dan twee decennia overspant. Met een maandje verschil kon God Is An Astronaut rond deze tijd verleden jaar nog worden ondergaan in de Gentse Vooruit – waar dus ook Dunk!Fest voor de tweede maal huis houdt – echter met die nuance dat de in de rubriek Svn’s Essential Nine #1 aangekondigde Jo Quail ditmaal de rangen versterkt met haar elektrische cello. Psychedelische post-rock meets classical avant-garde? Als we al eens kunnen spreken over een specialleke tijdens dit festival, scoren we hier opnieuw jackpot! Voor diegenen die het gemist hebben, is hier alvast de live captatie van Dunk!Fest 2023 voorhanden.
Jozef Van Wissem @ Theaterzaal (18.05 / 17.15-18.00)
Als er nu één voordeel uit heel de COVID-19 perikelen zou geplukt kunnen worden, is dat tijd beschikbaar werd gesteld om terug te blikken op gepasseerde momenten die zijn bijgebleven. Eén van die absoluut te koesteren momenten was dat in het kader van de serie DEEP LISTENING, de eerste aflevering in 2019 Jozef Van Wissem zowaar de bar van de Brusselse Cinema Palace liet opvullen door zijn luit. Wat zegt U? Een luit? Weliswaar zijn eigen unieke luit, die Jozef op een zodanige virtuoze manier bespeeld dat hij de aandacht van regisseur Jim Jarmusch (°1953) naar hem wist te trekken. Daarmee is de link met cinema minder vreemd dan U zou denken, want ondanks collega-schrijfster Christine Hadden in haar essay in het in de rubriek Urban Unrest Release #1 aangehaalde filmboek STRANGE BLOOD: 71 ESSAYS ON OFFBEAT AND UNDERRATED VAMPIRE MOVIES, wel degelijk Jim Jarmusch zijn eigen band SQÜRL looft voor de beklijvende soundtrack van ONLY LOVERS LEFT ALIVE (2013), zijn het in wezen de composities van Jozef Van Wissem die met de Oscar van ‘Beste Soundtrack’ aan de haal ging. U kan U zich bij een luit een bepaalde klank voorstellen, maar dat is niet gerekend met de minimal, dark ambient drones die Van Wissem uit zijn custom-made instrument tovert. Het is niet de eerste keer dat Jozef Van Wissem op het Dunk!Fest staat, maar in de Gentse Theaterzaal beloofd dit concert alvast de nodige spanning op te leveren.
MONO @ Concertzaal (20.05 / 23.00-00.15)
Ook al geen vreemde in de Dunk stal, zijn de Japanse post-rockers MONO, hoewel Takaakira ‘Taka’ Goto (gitaar, glockenspiel), Hideki ‘Yoda’ Suematsu (gitaar, glockenspiel), Tamaki Kunishi (bas, gitaar,piano, glockenspiel) & Dahm Majuri Cipolla (drums) reeds van hun oprichting in 1999 alles in het werk stellen om die te beperkte muzikale term te overstijgen. Daarom alleen al prijst Dj SVN zichzelf dan ook gelukkig verschillende malen in zowel Brusselse zalen als De Effenaar in Eindhoven hun podium te hebben gedeeld, want dit kwartet behoort niet bepaald tot het soort dertien-in-een-dozijn bandjes. Far from it! Van alle culturen in het Oosten, hanteert Japan sowieso de meest extreme vorm inzake regie, uitvoering en tot in de puntjes uitgekiende transcendentie. Japanse grensoverschrijding is namelijk gemeengoed geworden, ook als het gaat over te enge termen als het de waarheid oneer aandoende post-rock. Met hun twaalfde album dat bijna gaat uitkomen, hoeft het waarschijnlijk geen betoog dat MONO hun doelstelling met verve weet te bewerkstelligen en zodoende is deze muzikale splinterbom op zich al reden genoeg om opnieuw af te zakken naar Dunk!Fest, waar ze overigens in 2015 ook al eens waren uitgenodigd.
Motek @ Domzaal (18.05 / 21.45-22.30)
Voor eventuele nieuwkomers is het misschien nuttig om te weten dat het begrip toeval ten huize van Svn’s Unsane Vortex steeds meer ongeloof opwekt, maar desalniettemin wil het toeval als u wil, dat ik slechts enkele weken geleden met de heer C. Elkens nog over zijn toenmalige website Soundslike.be was aan het palaveren, waarin ik mijn eigen Svn’s Corner volstouwde met laten we zeggen niet zo voor de hand liggende muziek. Maar in 2006 werd ook Noisesome Recordings opgericht dat onder meer werk uitbracht van Dijf Sanders, Customs, maar dus ook Motek. Een stelletje postrockers uit Erembodegem of all places, die me sinds hun gelijknamige debuut in 2006 onmiddellijk wist te triggeren vanwege Rodrigo Fuentealba (Fifty Foot Combo, Manngold de Cobre, Gabriel Rios, The Fuzztones, etc) hier de lead-gitaar voor zijn rekening nam. Al snel bleek dat ook Steven Biebaut (bas), Wout Roelants (gitaar, piano) en Ken de Cooman (drums) evengoed hun mannetje konden staan in de compositorische wereld der post-rock. Ook Dunk!Fest rook het potentieel en hielp nog met de geboorte van het album SONDER (2013). Helaas splitte de band hierna relatief snel, maar gelukkig bestaat er zoiets als the circle of life. Et voilà, speciaal voor Dunk!Fest bestijgen de heren misschien voor de laatste keer het podium.
Oiseaux-Tempête @ Balzaal (20.05 / 20.00-20.50)
Toegegeven, in verhouding tot pakweg een gemiddelde stad als Gent of Antwerpen, blijft het een enigma hoe laag de muzikale output van een wereldstad als Parijs in werkelijkheid scoort. Er zijn nochtans uiterst interessante dingen aanwezig en daar is Oiseaux-tempête alvast een bijzondere exponent van. Het was wel voor de eerste lockdown dat deze stormvogels het in de rubriek Svn’s Essential Nine #27 aangekondigde Le Guess Who? Festival (2022) onveilig maakte, maar gelukkig konden Roadburners die dit gemist hebben hun revanche nemen tijdens het in de rubriek Svn’s Essential Nine #35 aangekondigde Roadburn 2023. Overigens niet éénmaal, maar tot drie maal toe! Oiseaux-Tempête bewees daar andermaal met hun compleet uniek geluid, dus helemaal niet het lelijke eendje te zijn. Au contraire, want hun (de)constructieve manier van werken lijkt steeds meer aanhangers te winnen. Niet in het minst omdat de in de rubriek Re-Connecting The Dots Revisited #1 aangehaalde G.W. Sok soms zijn hersenspinsels uitleent aan deze wederkerende live-dissectie van klanken om zo vervolgens tot hun eigen remixed remix te komen. Dit resulteert in steeds verschillende concerten met als grote gemene deler: verrassing troef!
Syntax Error @ Balzaal (20.05 / 15.30-16.10)
Toegegeven, om dit halfuurtje earcandy mee te pikken, moet men vroeg uit de veren en liefst ook nog een beetje fris. Voor deze aussies doe je dit echter met plezier, want de muzikale bagage die zij meebrengen uit The Land Down Under breken als vaneigens je ergste nachtmerries. Noem het droompop of shoegaze in de beste traditie waarin Slowdive of My Bloody Valentine nooit ver weg zijn, maar laat het duidelijk zijn dat Syntax Error een uiterst verslavende factor heeft. Vaak wordt er vertrokken van het typische indie-sjabloon, maar dit kwartet weet dat gevoel op een intrigerende en kunstzinnige manier te ondermijnen. Ligt het aan het psychedelisch gebruik van de theremin, of aan het minutieus verschuiven van wat voor de oppervlakkige luisteraar mogelijk overkomt als maar iets gewoontjes, maar in werkelijkheid vaak uitmondt tot een muzikale parel in een parel. De organische opbouw neemt de luisteraar mee naar plaatsen waar men nog niets eens het bestaan van wist. Absolute aanrader!
Meer info:
dunkfestival.be
SVN's Unsane Vortex 