Ongetwijfeld stond deze enorme stap in het digitale ongewisse voor zowel organisator als bezoeker gelijk aan het equivalent van een geslachtsoperatie, maar door zichzelf heruitgevonden te hebben in de matrix-der-heavyness is Roadburn Redux volledig geslaagd in zijn opzet. Niet minder dan 75.000 Roadburners (mens zowel als huisdier) volgden worldwide met argusoren wat er allemaal reilde en zeilde op planeet Roadburn.
In één Vlaams woord: Chapeau, Walter!!!
Voor diegenen die niet vertrouwd zijn met Roadburn, moet U begrijpen dat in normale tijden het kleine Tilburg in de periode rond Pasen al meer dan twee decennia steevast transformeert in een zodanig onwezenlijke sonische orkaan dat men hiervoor letterlijk vanuit alle hoeken van de wereld afzakt. Begin verleden jaar werd Roadburn nog verkozen als Beste Festival van Nederland om vervolgens slechts een paar maanden later in de ijzeren snaren-ban te worden geslagen door een pandemie die de wereld in zijn onwrikbare greep houdt. Op enkele uitzonderingen na was het gevolg dat 2020 bijna zonder festivals tout court viel, maar een tweede jaar zonder de mentale voeding die elk van ons zo begeert, zou moeder natuur – met alle respect – ons reduceren tot hersenloze planten.
Dit kwam echter niet gratuit. Roadburn diende geheel uit zijn vertrouwde (on)comfortzone te stappen en dat heeft het team achter Roadburn gedaan op een manier dat niemand zag komen. Niet dat er nog geen andere online festivals zouden bestaan; denk maar aan de dappere poging van het Belgische dancefestival Tomorrowland (wat uiteindelijk resulteerde in de betrokken dj’s in een digitaal soort Disneyland te plakken, maar het blijft een mooie poging). Bij Roadburn praten we echter over een nieuwe wereldwijde festivalervaring die tot nog toe ongeëvenaard blijft. Het is namelijk echt niet evident om in deze tijd vol beperkingen – waarin bijvoorbeeld dansen als misdadig wordt beschouwd – bands te laten aanrukken, om deze op één van de grootste poppodia van Nederland hun exclusieve album premières in te laten spelen. De kers op de taart was echter dat Roadburn nog wel enkele stapjes verder ging door een niet gering aantal muzikanten uit te nodigen voor de zogenaamde commissioned works, die in opdracht speciaal voor deze editie werden gecreëerd. En alsof dat allemaal nog niet genoeg was, werd deze muzikale biscuit nog verder aangevuld met toppings als tal van video- en audiopremières, Q&A’s, fotoreportages, articles, podcasts, allerhande documentaires, of zo mocht natuurlijk het vertrouwde fanzine Weirdo Canyon Dispatch ook niet ontbreken. Hoe onwezenlijk deze situatie ook is, de uitgenodigde bands speelden hun exclusieve en/of zogenaamde commissioned concerten wel degelijk live in de verder lege 013 concertzaal en deze konden dankzij het productieteam met topkwaliteit live gestreamd worden. Wie had echter ooit kunnen vermoeden dat vier dagen voor de laptop hangen – om toch maar niets te missen uit het overweldigende aanbod exclusieve premières – zo snel voorbij zouden vliegen?
Roadburn is bovenal een wereldwijde community die enorm hard aan elkaar hangt. Iedereen weet waarvoor zij komen en – met uitzondering van vorig jaar – wordt telkens opnieuw keihard gezwoegd om deze hoge verwachting als compleet unieke vrijstaat te kunnen waarmaken. Naast de bekende ingrediënten als een cumulatie van psychedelic heavyness, of de waardering van art(work) bijvoorbeeld, worden letterlijk alle zintuigen bespeeld op een manier die zijn gelijke niet kent. Smaken en meningen verschillen uiteraard, maar met een zekere unanimiteit kan worden gesteld dat werkelijk niets op Roadburn vrijblijvend is en neem dit absoluut aan in de breedste zin van het woord. Een regulier vierdaags Roadburn weekend mondt steeds opnieuw uit in een ware uitputtingsslag, die zonder uitzondering van elke bezoeker wordt gevergd. Deze algehele aanslag op zowel je mentaal als psychisch gestel is enorm intens, maar de werkelijke kracht schuilt in het oneindige nazinderen van heel die door merg en been gaande Roadburn-beleving. Dat is wellicht ook de reden waarom het elk jaar opnieuw geheel uitverkoopt, want een gemiddelde dagjestoerist heeft geen benul waar het werkelijk om draait.
Tot mijn eigen verbazing blijkt er zelfs digitaal geen ontsnappen aan en neem ik met plezier de taak opnieuw ter harte om een klein overzicht als vanouds in een Svn’s Essential Nine te gieten. Aangezien deze speciaal in opdracht voor deze digitale herrijzenis werden gecreëerd, wordt hier uiteraard in de eerste plaats aandacht besteed aan de commissioned works. Weet echter dat op een festival als Roadburn geen winners of verliezers zijn. Geen paniek als U pakweg Colin H. Eeckhout zijn overigens sublieme bijdrage aan de serie Music of Townes Van Zandt niet onmiddellijk kunt terug vinden. Of zo lag ook bij zowel de audio- als videopremières de kwalitatieve drempel bijzonder hoog (denk aan Primitive Man, Lustmord & Karin Park, Gallops, etc). Aan de documentaires alleen al zou ik een hele reeks artikels kunnen wijden, spontaan denk ik aan de exclusieve première van WE ARE THE NEW CHIMARES van regisseur Mathias Averty en dan heb ik nog niet eens alle Weird Canyon Dispatch afleveringen kunnen lezen. (Moest deze digitale benadering zich trouwens in de toekomst opnieuw opdringen, kan ik U de gouden tip meegeven om misschien een beamer en bijbehorende klankinstallatie aan te schaffen of voor mijn part te huren. Geloof me nu maar: desnoods samen met een paar vrienden, maar het is de investering dubbel en dik waard. A real eye- as well ear-opener. Thanx, Nanou!)
Svn’s Essential Nine:
Autarkh performing ‘Form in Motion’ (Album Première)
‘Een black metal band zonder drummer? Heiligschennis, moord en brand! Nou breekt m’n klomp! Heeft Bob Dylan, godbetert, met zijn elektrische gitaar destijds nog geen schade genoeg aangericht? Dit kan alleen maar door een Hollander bedacht worden!?’ Nee hoor, helemaal niet, het is maar Tilburger Michel Nienhuis die alweer zijn grenzen probeert te verleggen en zich daarbij met zijn Autarkh volledig in zijn nopjes voelt. Zoveel is duidelijk! Herrezen uit de assen van de overigens internationaal geapprecieerde avant-garde metal band Dodecahedron, wandelt black metal hier hand in hand met de IDM van Richard D. James (Aphex Twin) of bijwijlen zelfs Autechre, (Jawel, U leest het goed). Ingewikkelde structuren wisselen elkaar af met de snelheid van het licht, terwijl de drummer zijn push helemaal naar de vaantjes vijst. Indien de avontuurlijke zwarte gaten van Oranssi Pazuzu of Igorrr U kunnen bekoren, dan zit U zelfs in deze coronatunnel met Autarkh gebeiteld want als muzikale mokerslag kan deze ‘Form in Motion’ tellen. Enneuh, geen paniek, indien U deze album première heeft gemist, kan U dit ronduit beklijvende album nog altijd bestellen via Season of Mist.
Autarkh: info and merch:
https://autarkh.bandcamp.com/album/form-in-motion
BADA (featuring Anna Von Hausswolff ) (Commissioned)
Flashback naar het fysieke Roadburn 2019. Wie herinnert zich nog dat frêle blonde meisje Anna Von Hausswolff op de mainstage? Wat een transformatie in verhouding tot haar eerdere passage als voorprogramma van Swans (2016), die de volgelopen Effenaar nog wat kon temperen voor de storm die komen ging. Waar toen nog vaak geknipoogd werd naar zanglijnen a la Kate Bush, is deze Zweedse deerne ondertussen een volwassen vrouw geworden die geen schrik heeft om haar grillen op tafel te gooien. Weliswaar in de meest positieve zin bedoeld, want wat Bada hier in opdracht allemaal bovenhaalt – in wat een verlaten zolderschuur op een Zweedse fjord lijkt te zijn – is op zijn minst prikkelend te noemen. Een uiterst minimalistische setting waar Anna’s eigengemaakte pikante zwarte bonensoep vol soundscapes, drones, gloomy folk en dark pop wordt geserveerd. Een van die concerten waar je eindeloos kan in verdwalen om er wonderwel ongehavend terug uit te komen. Klasse!!
Bada info & Merch:
https://badaband.bandcamp.com/album/bada
Blanck Mass
Normaliter stond de wederhelft van het licht fantastische Fuck Buttons, Benjamin John Power, reeds verleden jaar reeds op het 013 podium, maar helaas besliste mama natuur daar anders over. Niet getreurd, want Roadburn vroeg Herr Power om de nummers die zo graag live werden ondergaan in een speciale set te gieten, and so he did. In fact, he did even more, want onder de huid klopt duidelijk een verdonkerd hart dat druipt in verlies, rouw en vooral de kosten van een falende maatschappij. Daarnaast worden de visuals dan ook nog eens live gemanipuleerd door zijn compadre Dan Tombs. Het zal waarschijnlijk niet onmiddellijk voor de komende Olympische spelen zijn, dat Blanck Mass zal schitteren. Maar hey, dachten we dat ook niet van Fuck Buttons? Veel woorden moeten we hier niet aan vuil maken. Indien deze dance-anti-dance soundtrack op maximum volume knalt, staan geheid de buren aan je deur met nul komma nul respect voor enige social distance. Maar ja, we zijn dan ook sociale dieren hé. Om het in de woorden van onze kempische punkvrienden Funeral Dress te zeggen: Party on!!
Blanck Mass info & merch:
https://blanckmass.bandcamp.com/
Dead Neanderthals performing IXXO (Commissioned)
Over cyclussen gesproken: nog steeds met pijn in het hart viel na 13 razende edities in 2017 onverbiddelijk het doek voor het eveneens Tilburgse Incubate Festival, maar de memorabele introductie met Dead Neanderthals ligt nog kakelvers in mijn geheugen. Op de editie van 2011 speelde dit duo uit Nijmegen namelijk in een kleine kerk, waar achteraf zelfs een live opgenomen 3”cdke werd uitgedeeld en waarmee het exact 1.24m durende “Intestinal Worm” mijn laptop bijna deed ontploffen. Niettemin kwam ik zelden zo voldaan terug van een mis waar de preek bestond uit een soort grind/freejazz die heel je hersenpan binnenste buiten keerde. Yup, zo intens is de regelrechte terreur van Otto en René, die met bassaxofoon en drums met plezier je ramen aan diggelen knallen. Nadien heb ik hun regelrechte neurotic attacks nog verschillende malen mogen ondergaan, maar als er nu eens een duo is waar je sowieso nooit van kunt raden wat er komen gaat, zal het wel dit zootje ongeregeld zijn. Voor dit commissioned project gingen Otto en René ditmaal de alliantie aan met Aafke Romeijn en diens bandlid Jonge Woudloper. Het resultaat klokt ditmaal af op één halfuur durende krautrock trip, die voor hun doen verbazingwekkend melodieus klinkt. Don’t shoot the messenger, maar het mag gezegd dat het zelfs ietwat poppy aanvoelt. Gelukkig wel het soort pop dat je knaldrang alleen maar aanscherpt en je eindelijk op de dansvloer kiepert! Hier nog effe zonder Aafke en Jonge tijdens de Isolations Sessions in de Effenaar, Yumsters!
Dead Neanderthals info & merch:
https://deadneanderthals.bandcamp.com/album/rat-licker
Die Wilde Jagd performing ‘Atem’ (Commissioned)
Bezieler Sebastian Lee Philipp verklaarde voor zijn uitnodiging om te spelen op deze meest ongewone incarnatie in zijn eigen geschiedenis, nog nooit van Roadburn gehoord te hebben. Onwaarschijnlijk, maar dit geldt ook vice versa. (Nochtans zijn er reeds drie albums verschenen die nu in het vakje te-beluisteren steken.) Geen idee van onder welke al dan niet digitale Berlijnse steen team Roadburn dit klein muzikaal wondertje vandaan heeft gehaald, maar wat een verrassing was dit project van songwriter en producer Philipp, die naast zijn co-producer Ralf Beck vaak samenwerkt met allerlei gastmuzikanten. Hoe gedurfd is het om een collaboratie aan te gaan als enkel bekend is dat deze multi-cyclus ‘Atem’ geschreven is voor een hand-gebouwd houten pijporgel, cello, percussie en electronics, waarin dan ook nog eens oude Oosterse ademtechnieken centraal staan vanwege hun helende krachten? Laat U onderdompelen in zowaar een meditatie die bij vlagen wordt opgefleurd door Gregoriaanse folk gezangen. Dit is één van de commissies waar zowat elke Roadburn-dag de morgenstond werd mee aangebroken. Of trek uw dansschoenen aan en luister naar zijn andere slepende krautrock perfomance ‘Haut’.
Die Wilde Jagd info & merch:
https://diewildejagd.bandcamp.com/album/haut
Jo Quail (World premiere “Maquette”)
Dit is een beetje een speciaal verhaal. De eerste keer dat ik Jo Quail ontmoette en live meekreeg, was op een thuisconcert in het Leuvense bij een bevriend koppel. Sowieso blijft het ongelooflijk hoe A&E dat steeds opnieuw weten te flikken, maar hierdoor werd natuurlijk de trigger wel overgehaald tot nader muzikaal onderzoek. Zoals eerder gezegd verschillen smaken en kleuren, maar wat deze Britse juffrouw uit haar futuristische cello weet te toveren, is op zijn zachtst gezegd fascinerend. Hoewel eigenlijk al het commissioned work ‘The Carthographer’ op het schema van Roadburn 2020 stond, wordt wegens de bekende omstandigheden nu een wel heel exclusieve video gedeeld via Roadburn Redux. Wie om te beginnen Camden een beetje kent is ongetwijfeld vertrouwd met de concertzaal The Black Heart, die nog maar recent van ondergang is gered via een blijkbaar zeer succesvolle crowdfunding campagne. Speciaal voor Roadburn nam Jo vanuit The Black Heart de wereldpremière op van haar compositie ‘Maquette’, die tot voor kort enkel bestond als een muziek-sheet op de sleeve van het album ‘Exsolve’ (2018). Aangezien hier een hele bezieling achter zit, wie beter dan zijzelf om enige toelichting te geven?
‘Maquette’ is a collection of ideas, a miniature sculpture of each of the pieces on ‘Exsolve’. It’s a musical exploration of texture, colour, light and shade, and when I played with these ideas I constantly had the works of Barbara Hepworth in my mind’s eye. It’s improvisatory, and it’s about what it feels like to play cello. Each piece on ‘Exsolve’ would begin with me playing ‘Maquette’, and then through trial and error, a mistake, a “wrong” note, the next piece would be born – yet ‘Maquette’ never made it on to the record in this miniature version as a whole. I thought it would be something you might like to hear; it is the palette of colours I worked with when I wrote the rest of ‘Exsolve’, and it is a piece I suspect will continuously develop each time I bring it to the stage.
The second piece I will play for you is ‘Rex Infractus’. This is the first track from my first album ‘From The Sea’, released in 2010, and I have not played this live for at least 6 years – if not more. There’s quite a long story here, so I’ll try to be as succinct as possible! ‘Rex Infractus’ is a piece I love, but it always belonged to a previous era somehow for me, and naturally dropped away from my live repertoire. It was inspired originally by T.S. Eliot’s ‘Little Gidding’ and in my mind there are several musical references to this poetry when I consider it. I’ve never revisited an old piece before, so this was a very new experience for me.
One of the most powerful moments in ‘Little Gidding’ for me is this:
We shall not cease from exploration
And the end of all our exploring
Will be to arrive where we started
And know the place for the first time.
This poetic observation aptly describes much of my writing process, whether modelling one sound or focusing on a phrase or even an entire piece; there is a long meandering musical road and then often I return to where I started, but with a new understanding of the music enabling me to finalise my ideas from this point.
I wanted to bring you something new for Roadburn Redux, and so I decided to re-explore ‘Rex Infractus’, and to see what else might lie beneath the surface 10 years further on. I played the piece as I remembered it, and then began to improvise beyond the ending of the original work. This week, when working on this new version for you, I had a profound sensation that all the new parts of this track (and there are many!) were somehow always there, I just hadn’t found them the first time round.’
Jo Quail info & merch:
Neptunian Maximalism perform ‘Set Chaos To The Heart of the Moon’ (Commissioned)
Dat we in België bulken van het muzikaal talent mag ondertussen geweten zijn, maar daar horen ook nog steeds muzikale aliens bij die over hun muzikale uitwasemen waken alsof het de laatste schat op aarde is. Een van die goed bewaarde geheimen is Neptunian Maximalism, dat hier in opdracht ‘Set Chaos To The Heart of the Moon’ presenteert, maar niet zoals U NMMM misschien al gewoon bent. Sowieso heeft NMMM een vrij variabele personeelswissel, maar in opdracht van Roadburn Redux onderzoeken de twee veteranen Guillaume Cazalet (CZLT) en Jean-Jaques Duerinckx (Ze Zorgs), geruggensteund door the fellowship van negen muzikanten, de toekomst van leven op aarde en transponeren door deze nieuwe benadering van ÉONS (2020) zowaar een ode aan de maan. En dat door onuitgegeven materiaal – dat wordt aangevuld met live visuals van A Thousand Lost Civilizations – gelijk dan maar worldwide voor te stellen aan alle Roadburners out there. Lees er vooral hun filosofie op na via onderstaande link, maar muzikaal gezien was dit misschien wel dé verrassing van Roadburn Redux.
Neptunian Maximalism info & merch:
https://i-voidhangerrecords.bandcamp.com/album/ons
Of Blood and Mercury perform ‘The Other Side Of Death’ (Commissioned)
Zoals U elders in een interview met het voorlopig nog in Stockel residerende Of Blood and Mercury al kon lezen, is deze uitzonderlijke geboorte een behoorlijk zware bevalling geweest. Resulterend in ‘Strangers’ (2019) is het debuut er dan toch gekomen en de Roadburn crew was – net als ondergetekende – blijkbaar onmiddellijk verknocht aan de uiterst bevreemdende dream-space-pop die Of Blood and Mercury onder je huid laat woelen. Daarin ligt namelijk de kracht van het Brusselse duo: in eerste instantie klinkt alles wat bizar en je ziet of voelt het onderliggende klankenspectrum niet aankomen, maar zeer geleidelijk kruipt dit onder je vel en nestelt zich daar om niet meer los te laten. Meer nog, gespeend van ook maar enig earwurm-gehalte, wordt je hoofd bezwangerd met bij wijlen hemelse melodieën die aangevuld met die zeemzoete zeemeerminnenstem je helemaal weten te betoveren. Neem daarbij nog de live setting van het opgezette state-of-the-art braakland, dat zo tot de verbeelding spreekt dat regisseur George Miller in staat zou zijn om Max Rockatansky aan te manen al die actie achterwege te laten en zich te concentreren op aangepaste space-danspasjes bij deze dark-pop-for-the-future voor zijn nieuwe Mad Max film: Of Blood and Mercury Wastelands. Vanwege mijn eigen bijna-dodelijk ongeval heb ik meerdere malen de outer-limits-grand-tour meegekregen, maar als deze dark-pop niet de ideale aftertrack vormt voor dat boomende Hades dan is het officieel dat ze hierboven – correctie: hier beneden – geen grammetje voeling hebben met hun muzikaal hongerig publiek. Haunting!
Of Blood and Mercury info & merch:
https://ofbloodandmercury.bandcamp.com/
Wolvennest perform ‘Temple’ (2021) (Album première)
&
The Nest perform ‘Her True Nature’ (Commissioned)
Onwaarschijnlijk, we zijn ondertussen al twee edities verder maar hier moeten we niet flauw over doen. Wie Wolvennest in 2019 hun fenomenale albumpresentatie van ‘Void’ live heeft meegemaakt, weet waarover ik het heb. Van het prille begin heb ik Wolvennest meegekregen in zowel binnen- als buitenland en daar waren sowieso al muzikale uppercuts van jewelste bij, maar dit concert veroorzaakte daar om 3 uur na de middag een zodanige out-of-body-experience dat ik eigenlijk bijna niet meer durf gaan terug te kijken, net omdat de transcendente grens beyond words werd overschreden. Zonder meer behoort dit specifieke concert bij het beste wat ik ooit live heb meegemaakt en bijgevolg ligt de artistieke lat bij deze digitale albumpresentatie echt wel hoger dan hoog.
Dit begrijpen de snoodaards van het Roadburn team natuurlijk zelf ook maar al te goed en het is dan ook niet voor niets dat Wolvennest tot bij de festival-afsluiters werd gehouden. Zelden meegemaakt dat er zo’n verlangen kan groeien, maar waar je eerst wel de voorgaande dagen voor moet uitzitten. (Stel het U voor: paraat op donderdagavond en fris als een hoentje vanaf vrijdagmiddag tot middernacht aandachtig blijven. Dat is op zich al een inspanning me dunkt, maar daar wordt nog een dagje vanaf zaterdagmiddag tot middernacht aangeplakt, om vervolgens opnieuw vanaf zondagmiddag tot 20h40 te wachten op wat zonder twijfel het meest naar uitgekeken concert van het hele Roadburn Redux zou worden.)
U begrijpt dat de afgelopen dagen me al goed murw hebben geslagen, maar uiteindelijk is het dan zover: Wolvennest opent zijn andere tempel. Mogelijk zijn de instrumenten nog steeds ingewijd van daags ervoor, want heel sereen klinken de eerste soundscapes die de toon alvast zetten voor een te verwachten mentale vulkaanuitbarsting. Blijkbaar versterkt met extra personeel komt gestaag de aanzet op gang, die U steeds net dat beetje verder drijft into the sound-abyss waar Wolvennest ondertussen met dit derde album een patent op heeft. De hypnotiserende gitaaraanslagen van zowel Kirby, Marc als Corvus, de Russische theremin die Shazzulla zodanig laat gillen, piepen en kraken dat Dokter Bibber er schrik van zou opdoen, de extra zangers en muzikanten en natuurlijk ook de visuals van A Thousand Lost Civilisations, begeleiden je recht naar een andere dimensie. Een komsos waar mystiek, occulte rituelen en vooral repetitieve hypnose moeten bijdragen tot de ultieme meditatieve hallucinatie.
Wolvennest info and merch:
https://wolvennest.bandcamp.com/
Dat leidt ons linea reacta naar The Nest, waarvoor Wolvennest om tot het commissioned project ‘Her True Nature’ te komen. een coalitie aanging met een aantal bevriende muzikanten zoals A Nemtheanga & Bones (Primoridal, Dread Sovereign), Tommic Eriksson (Saturnalia Temple), Alexander von Meilenwals (The Ruins of Beverast) en natuurlijk Dool’s eigenste Ryanne van Dorst. Toegegeven, ik had nooit durven dromen dat Kirby zijn roeping als misdienaar alsnog gevonden zou hebben, maar die rituele inwijding was verre van ijdel. Zoals steeds werd er begonnen met ambient soundscapes die de luisteraar kunnen aanzetten om in de juiste mood te komen op weg naar ten volle aan te voelen hoe diep ‘Her True Nature’ werkelijk gaat. Vervolgens worden de eerste lijnen uitgezet, enkel om steeds dieper te graven in het collectieve onderbewustzijn, om zo uiteindelijk naar de climax te groeien die uitmondt in een spirituele doom mantra die alweer het transcendente weet te overstijgen. Het is gewoon magisch om iedere muzikant met zijn eigen identiteit te zien versmelten in dit mystiek groepsgebeuren dat de soundtrack vormt voor vastberaden soort Vikingen met hun eigen heidense taferelen die ter plekke plaatsvinden. Bezwerend, hypnotiserend, magisch, beklijvend, meditatief, het zijn maar enkele woorden die me te binnen schieten, maar eerlijk is eerlijk: mogelijk hang ik nog steeds in de ‘Void’, maar een out-of-body-experience zat er via deze digitale weg nog niet in. (Jawel Roadburn, ik verwacht volgend jaar een holografische versie van Wolvennest.) Geloof het nu maar: mede dankzij al de bevriende gastmuzikanten: Wolvennest is grote klasse!!!
SVN's Unsane Vortex 
3 gedachten over “Svn’s Essential Nine #1: Roadburn Redux Online Festival”