Bad Breeding @ Hall of Fame (21.04 / 19.50-20.20)
Zoals eerder vermeld valt het op dat bands tegenwoordig vaak maar een uurtje krijgen om zich te bewijzen. Akkoord, punk/hardcore heeft er zijn handelsmerk van gemaakt om kort van stof en diep van inzicht te zijn, maar een halfuur?! Om het in de woorden van Eve Libertine te zeggen: “Jesus died for own sins! Not mine!” Nu kan men nog veronderstellen dat dit zootje ongeregeld uit Stevenage UK, misschien niet genoeg nummers zou hebben, want hun jongste album HUMAN CAPITAL (2022) duurt met een beetje goede wil een hoop en al een dik kwartier, maar eerdere shows in Het Bos of het in de rubriek L’Epoque Floue #4 besproken – en helaas voorlopig nog steeds gesloten – Magasin 4 bewijzen dat een halfuur (encore une fois: als in 30 minuten!) wel heel miniem is. En al zeker na twee valse starts, die hun vanwege COVID-19 en andere ziektes in 2020 en 2022 te beurt vielen. Maar dat allemaal gezegd zijnde: Bad Breeding staat eindelijk op Roadburn. Als onderwerp voor een zowaar een opkomende thesis, werd ik recentelijk uitgenodigd om mijn visie over punk te delen en daar kwam de confrontatie dat Dj SVN al van jongsafaan onder meer werd getriggerd door alles wat als UK Anarcho-Punk werd gestigmatiseerd. Hoewel verschillende recente shows van dergelijke punkveteranen wel wat genuanceerd mogen worden in ons huidig tijdperk, heeft de intellectuele inhoud die bands als Crass, Rudimentary Peni, The Zounds, Conflict, Discharge, etc declameerden, bijgedragen tot mijn persoonlijke vormgeving. Over slechte adem gesproken! Als er de jongste jaren één band is die al die angryness over wat er rot is in onze wereld in één onverholen vat vol acid kiepert en het vervolgens op zijn publiek uitbraakt met een passie, dan zal het wel Bad Breeding zijn! “Burn This Flag” indeed, want de energie die deze rekels hier vervolgens live bij tegen aanplakt, verzet op zijn ukkie een aan een gezonken wrak vastgeroeste duikboot. Hun afgrijzen van de wereld wordt dan ook niet onder opgestijfde pieken haar gestoken. Tekstueel moeten kapitalisme, neoliberale sociale constructies of zelfs de demonisering van de Britse arbeidersklasse eraan geloven, maar zelden heb ik geweten dat de onderliggende energie het publiek op zulke intense manier gewoon tegen het plafond plet! FIRE! WALK WITH ME!
Broeder Dieleman @ Next Stage (22.04 / 20.10-21.10)
Zoals waarschijnlijk reeds duidelijk is, volgt Svn’s Unsane Vortex zijn (open) buikgevoel als het gaat over vreemde eendjes in de bijt. Met Tonnie Dieleman a.k.a. Broeder Dieleman hebben we een zodanige lelijkaard in handen, dat die gelijk weer mooi wordt. We zijn in België echt wel voorzien van de nodige kleinkunst, maar zeg nu zelf: flowerpowerachtige folk in Zeeuws dialect? Nou breekt men klomp pas echt! Geen idee hoe die het hem lapt, maar het ding is dat Dieleman op één of andere manier onder het vel weet te kruipen. Hij houdt er een minimalistische stijl op na, maar met door zijn backcataloog te snuisteren vallen er steeds meer kleine, rare dingetjes op. Zijn minimalistische aanpak maakt zelfs de vogeltjes blij, getuige de track “Zusterstraat”. Soms springt de evenzeer alhier spelende Dave Eugene Edwards spontaan op de voorgrond, en op een andere keer pakweg Herman Van Veen. Sterker nog: een muzikale versmelting heeft al plaats gevonden met niemand minder dan Bonnie Prince Billie en het resultaat van de samenwerking met Amenra’s frontman Colin H. Eeckhout ligt zo goed als onder de perserij. Verhalen op de banjo of Americana op zijn Zeeuws als u wilt, maar het werkt wonderwel. Voor al diegenen die realiseren dat folk een onuitputbare bron van inspiratie vormt, is dit je kans om te verbroederen met de op zijn manier liturgische Broeder Dieleman.
Cave In performing HEAVY PENDULUM (2022) & an INSTELLAR MIXTAPE @ Main Stage (22/23.04)
Cave In is altijd een eendje op de zee geweest. Altijd wel aanwezig, maar soms uit het zicht omdat eb en vloed steeds opnieuw hoge golven veroorzaakt. Cave In is daarboven ook nog eens het lelijke eendje, want enerzijds te rock voor de metal fans, en te hardcore voor rockers, dobberde Cave In de jongste jaren ogenschijnlijk maar wat rond. Maar diegenen me een beetje kennen, weten dat ik altijd een zwak heb gehad voor onbestemde dingen, acts die moeilijk vallen te plaatsen maar wel onderhevig zijn aan een eigen identiteit. Anyway, Cave In keert terug voor niet één, maar zowaar twee speciale passages van veracht allooi. Enerzijds wordt HEAVY PENDULUM (2022) wat niet verwonderlijk in menige eindejaarlijstjes opdook, in zijn geheel gebracht. En met an INTERSTELLAR MIXTAPE gaf Roadburn carte blanche om dit slot naar eigen goeddunken in te vullen. Bijgevolg heeft iedereen, zichzelf incluis, het raden naar wat dit juist gaat worden. Of in hun eigen woorden:’Like an interstellar time capsule carrying messages for future generations, it’s bound to contain clues about the direction we’re headed next.’
Chat Pile @ Main Stage (22.04 / 17.10 – 18.00)
Doorheen de jaren zijn er talloze bands die hun geluk niet opkonden hun debuut op Roadburn te mogen voor te schotelen aan het publiek, maar een band die zeker niet had verwacht dat ze speciaal zouden overgevlogen worden, is alvast Chat Pile. In wezen hadden Raygun Busch, Luther Manhole, Stin and Cap’n Ron zelfs totaal niets verwacht. Het is pas recent dat ze hun reguliere jobs in de vuilbak kieperden om zich volledig te wijden aan hun muziek, die steeds meer furore lijkt te maken. Zelfs zo veel dat ze als European Exclusive, waarschijnlijk tot één van de meest geanticipeerde concerten van Roadburn 2023 behoren. Het is dan ook gelijk hun Europese debuut en dat blijkt toch iets anders te zijn dan good ol’ Oklahoma. Het artistieke kunnen van Chat Pile is namelijk gelaagd; zelfs zo gelaagd dat hun debuut GOD’S COUNTRY (2022) in eerste instantie niet echt overtuigde. Versta me niet verkeerd, dat was de initiële indruk, want het was daarom niet slecht. Zeker niet, maar een teveel herkenbare elementen dat al decennialang ons DNA vormt, verslapten de antennes. De vergelijkingen met Shellac, Steve Albini sound, Cop Shoot Cop, Jesus Lizard, Melvins – waar ik zelf zeker toch nog het in rubriek Cat Flap #33 aangekondigde Unsane, the Mighty TAD en voor de geoefende luisteraar bijwijlen zelfs kleine flarden Victims Family aan zou willen toevoegen – plamuren de lading potdicht. Het zit er allemaal in en op papier klinkt dit als an one-way ticket “Hairway to Steven”, maar laat dit nou bands zijn die een zo iconische status hebben bereikt dat men hier met zijn flikken vanaf blijft. Dit is namelijk het kaliber bands dat geen copycats verdraagt!
Echter dankzij één van de talloze auto-luistersessies van een bevriende & gelijkgestemde concertganger, knalden plots de eerste twee EP’s door de boxen en dat werkte zo op mijn gestel dat ik niet anders kon dan GOD’S COUNTRY terug bovenaan de stapel te leggen. En was dit een goede beslissing? Nou en of! Alsof het de eerste maal dat ik ze zou horen, wroet Chat Pile zich ditmaal zo een onstuitbare weg tussen my innerguts, dat mijn darmen er spontaan van beginnen te tapdansen! Dit is namelijk helemaal geen copycat, hoogstens een vette knipoog naar voornoemde iconen, maar Chat Pile heeft een wel degelijk zijn eigen sound gevonden en mag daarom met recht en rede als dusdanig één van de meest geanticipeerde concerten van Roadburn 2023 beschouwd worden. ‘I’m Fine! Seriously! Leave me Alone for a minute!!!’
Imperial Triumphant performing SPIRIT OF ECSTACY (2022) @ Main Stage (23.04 / 15.00-16.10)
Net als elders besproken Chat Pile hun eerste Europese concert op Roadburn zal houden, was dit in 2019 ook het geval met de experimentele metal band Imperial Triumphant tijdens hun eerste Europese tour. Totaal murw geslagen door die toenmalige avant-jazz-black metal performance nodigde het Roadburn team bezieler Zachary Liya Ezrin (vocals, gitaar), Kenny Grohowski (drums) & Steven Blanco (bas, keyboards, vocals) opnieuw uit in 2020. Dit bleek opnieuw een uppercut tegen de uitzinnige menigte, dus keert anno 2023 dit bombastische trio uit New York triomfantelijk weer naar zijn rechtgeaarde Imperialistische troon. Maar er is een doel, want SPIRIT OF ECSTACY (2022) zal voor de eerste maal in zijn geheel gebracht worden. Sterker nog: naast dat ons is beloofd dat de champagne rijkelijk zal vloeien, zullen ook nog speciale gastmuzikanten aanrukken. Teveel willen we nog niet verklappen, maar als er nu één moment zou zijn om in het geheim de te komen sonische dissonantie te aanbidden, dan is dit jou moment!
Mamaleek @ The Terminal (23.04 / 19.50-20.50)
Nu is het geweten dat bijvoorbeeld Black Sabbath gitarist Tony Iommi, dankzij het door zijn beperkingen aangestuurde gitaarspel van Django Reinhart, de liefde voor zijn inderdaad geliefde Gibson SG terug heeft opgewekt, maar het valt op dat Black metal en jazz steeds meer de weg naar elkaar vinden. Sowieso weten vaste lezers ondertussen wel dat Svn’s Unsane Vortex een ongezonde voorliefde heeft muzikale anomalieën. Met de breed opengetrokken programmatie zijn er effectief meerdere aanwezig, maar ééntje die zeker niet mag ontbreken in deze aanbevelingslijst is Mamaleek. Twee broers uit San Francisco maken de Bay Area namelijk al meer dan een aantal jaar muzikaal onveilig. Het is te zeggen, het wordt verondersteld broers te zijn, want participatie blijkt heel vloeiend te zijn. Het dateert van 2019 dat Mamaleek voor de eerste maal is aangekondigd en sindsdien omarmt de Roadburn community deze geflipte flippo’s met open armen, maar helaas viel dit geanticipeerd concert tussen de mazen van het COVID-19 web. Na echter twee nieuwe albums, staat Mamaleek – in het kader van The Flenser Label Showcase – anno 2023 dubbel en dik paraat om hun eigengereide dark-avant-weirdness over het hongerige publiek te keilen. Please some Black metal jazz with my DINER & COFFEE (2022).
Ontay:onii @ Hall Of Fame (22.04 / 20.00 – 20.50)
Multidisciplinaire artiesten, we love them! (Of krijgt hier misschien mijn voorliefde voor Aziatische kunstenaars de overhand?) Hoe dan ook heeft Lane Shi Otayonii persoonlijk mijn aandacht reeds een aantal jaar in de palm van haar geel handje. Op haar zestiende verhuisde ze van Haining (een stad in China dat bekend staat voor zijn leerindustrie) naar de States, om na haar studies op het prestigieuze Berklee College of Music Electronics & Design Achieving Awards op haar 20ste de vocals voor haar rekening te nemen bij de experimentele bands Dent uit Boston, alsook bij het – net als elders besproken Chat Pile – Europese debuut van Elizabeth Colour Wheel hier op Roadburn. Het mag misschien ook wel vermeld worden dat Lane Shi doorheen de jaren zelfs tweemaal achtereenvolgens de ‘Laurie Anderson Woman in Technology’ award heeft gewonnen in 2015 & 2016, een jaar later de ‘Best Vocalist’ Bronze Prize bij de Global Music Awards en ‘Best Independent Artist’ bij de American Track Awards (2017) en alsof dat nog niet genoeg is eveneens ‘Best Sound’ bij de Audiovisual Arts Industrial Incubator Awards. Als dat allemaal geen mond vol is, maar het is dan ook volledig gegund. Zo kunnen wij dit hier in het Westen ons gewoon niet voorstellen, maar tijdens een tour in 2015 – die 14 Chinese steden aandeed- werd een totale afstand van meer dan 9000 afgelegd (dat is met een beetje fantasie zo goed als de helft van de 21.196 km Grote Chinese muur!?). Naar eigen zeggen was ze als kind quasi onhandelbaar, maar terwijl het leven voorbijgleed transformeerde Lane Shi van wispelturig opstandje naar een verlegen bloempje tegen de muur. De wereld op zijn kop, maar bij Dent leerde ze gelukkig haar ambities niet alleen kennen, maar ook verleggen en zo woont en werkt Lane Shi ondertussen als muzikante, sound artist en interactieve multimedia performer in New York en Shangai. Met haar films FIRST BREATH (2015), DYSTOPIA ROOMS & THERAPY ROOMS (2016) rijfde ze de ene internationale prijs na de andere binnen, En dan zwijgen we nog over haar meer recente music video’s SHAOXING NOMAD FILM (2018) & UN DECIPHERED (2021). Het kon dan ook niet uitblijven of ze moest op één van de festivals verschijnen die Nederland op de wereldwijde muzikale kaart weet te zetten. Naast een screening op het SXSW in Austin, was ze bijgevolg vorig jaar te gast op het Le Guess Who? Festival (2022), waar onder de vlag van LGW Embassy onder meer een focus op China werd gelegd in de reeks Comsos Presents. In dit kader werd haar film vertoond waarin Otay:onii (施金豆) – samen met de mythische folk held Wang Xiao – werd gecapteerd op haar roadtrip naar het hoog op het Qinghai-Tibetaanse Plateau liggende stadje Manigango (overigens het hoogste plateau op de planeet boven zee-niveau). Het team van Roadburn zit echter niet stil en nodigde Otay:onii uit voor niet alleen uit voor haar Nederlandse debuut als muzikante, maar in één ruk door evenzo bij het bovenvernoemd commissioned project Elizabeth Colour Wheel.
OvO @ Hall of Fame (20.04 / 15.00 -15.50)
Mark the date, want eindelijk is het zover. OvO speelt op Roadburn! Wel beetje vreemd dat een band die het daglicht schuwt, ineens op een wel heel vroeg daguur staat geprogrammeerd, met minder dan een uurtje om te spelen, maar laat dat de pret niet drukken. Ik ben zelf de tel kwijt hoe vaak dit Italiaanse noise-rock duo in het verleden de kalk van de muren heeft geschraapt in de helaas zoals in de rubriek L’Epoque Floue #4 besproken Magasin 4. Ondertussen staat OvO al bijna twee decennia met hun combatshoes in het wereldwijde middenveld van een onklasseerbare industrial-sludge, avant-doom of zelfs post-rock. Opgericht door Bruno Dorella & Stefania Pedretti en oorspronkelijk wonende in Ravenna (Italië), woont Bruno en zijn drumgestel nu in Brussel. Het Canadese label Artoffact uit Toronto zullen menig Roadburner niet vreemd zin en in het kader van het nakende jubileum, hebben zij hier sinds de release van hun negende album MIASMA (2020) een vaste honk gevonden. OvO is altijd een feest, altijd een overweldiging en hun optreden hier zal zowel zichzelf als het publiek aangenaam verrassen.
PoiL Ueda @ Paradox (21.04 / 23.10-00.20)
Zoals eerder gezegd draagt all things Japan al heel mijn leven mijn interesse weg. Niet alleen het eten, maar ook het muziekgebeuren is een verleidelijk labyrint, waar eenmaal in verstrikt, niet kan teruggekeerd worden. Als mijn geheugen het toelaat was de eerste keer dat ik in contact kwam met deze zogenaamde satsuma-biwa – een Oosterse viersnarig luitachtig instrument dat met een soort plamuurmes-achtige plectrum wordt betokkeld – in Hyde Park in Londen (2001) tijdens het jaarlijkse Japans Festival. Drie als geisha optredende schoonheden demonstreerden de vele facetten van dit veelzijdiger-dan-je-zou-denken instrument en ik was op slag betoverd. Maar dit was de traditionele benadering, want wat gebeurt als men de xprmtl tour opgaat? Ondanks Junko Ueda zich aan de traditionele manier van spelen houdt, blijkt hij toch iets magisch te kunnen veroorzaken met de beoogde Westerse combustion. Op aanraden van de Roadburn staff hebben we het getest: King Crimson zijn meest eigenzinnige composities tegen een de achtergrond van een feodaal Japan gehouden en inderdaad blijkt dit interculturele onderonsje met de Franse prog rockers PoiL de nodige muzikale schermutselingen niet uit de weg hoeven te gaan. Met andere woorden: deze vreemde polyritmische strooptocht tussen Oost en West werkt besmettelijk, niet in het minst omdat Junko Ueda een hoog charismatisch aura boven zijn hoofd heeft hangen. Voor elke muzikale avonturier, een uitdaging en daarom alleen al een extra pluim voor Roadburn!
Show Me the Body @ The Enigine Room (23.50-00.30)
In de loop van meer dan twee decennia festivalgeschiedenis, kan men de elektronische acts op Roadburn waarschijnlijk nog op één hand tellen. (Versta me niet verkeerd, want zo behoorde bijvoorbeeld The Bug bij één van hoogtepunten van vorig jaar.) Punt is dat technologie nooit stil staat en bijgevolg voegen steeds meer muzikanten enigerlei elektronische snufjes bij aan hun instrumentarium. Eén van die bands die heftig experimenteert met het combineren van de zogezegd niet-compatibele genres, is het Yankee-trio Show Me The Body. Bezielers Julian Pratt & Harlan Steed + Jackie Jackieboy (drums) bricoleren een explosieve cocktail van alternatieve hip-hop, hardcore punk of zowaar emotionele sludge (mogelijke twijfelaars kunnen in de rubriek Books Will Feed Your Head terecht voor John Lydons ANGER IS AN ENERGY, My Life Uncensored uit 2014). Spelend onder bruggen, verlaten gebouwen, house party’s etc, tracht Show Me The Body mogelijke barrières tussen band & publiek te slopen. Er is de bekende anekdote van Marc Didden en fotograaf Herman Selleslags, die in 1977 voor Humo naar New York vlogen om onder meer een interview met The Ramones te houden. Het was laten we zeggen valavond en alles ging vlot, totdat Herman een foto wilde trekken van de band en vanwege de slechte lichtinval voorstelde om even buiten te gaan. De band bezagen Quick & Flupke als totale nitwits, die dus geen idee hadden hoe gevaarlijk het in The Big Apple kan zijn after dark. Niet dit het punkgedachtengoed zou aantasten, maar dat is dus een totaal ander New York waar Show Me The Body in is opgegroeid. Met diezelfde DIY attitude onder de kiezen, worden steeds ongewone speelplekken opgezocht om de underground punk-community op hun manier te voeden. En dat deze formule werkt, bewijzen eerdere tournees met oa Napalm Death, Code Orange, Health of Soul Clo. Show Me The Body is niet minder dan een warmtezoekende raket op zoek naar een opening om hun niche te ontstijgen, zonder uiteraard hun oorspronkelijke ethos te verloochenen. Hebben we hier een nieuwe in de rubriek Books Will Feed Your Head besproken BEASTY BOYS BOOK, ergo Beasty Boys aan onze rekker?
Meer info:
roadburn.com
SVN's Unsane Vortex 