Moyocoyotzin #1: Shit And Shine Two-Day Residency @ Café OTO, Londen (27/28.04.2023) / Soundcute presents Shit And Shine (US) + Simon Halsberghe (BE) @ Haekem, Brussel (03.05.2023)

Moyocoyotzin betekende bij de Azteken zoveel als “She who creates herself” en aangezien een gender-overschrijdende ingesteldheid vandaag de dag de norm is geworden, speelt het geen rol meer welk geslacht de betreffende creatieveling heeft. Ergo vooraleer dit ook in twijfel wordt getrokken: het is natuurlijk wel van belang wie het is en wat er wordt gecreëerd.

Voor eventuele nieuwkomers kan U in Cat Flap #56 ondergetekende zijn voorliefde voor de muzikale escapades van Shit And Shine reeds vernemen. Of het nu gaat over xprmtl, noise, jazz, funk, dub, hard electronics, post-punk, kraut of elektro, het blijft een enigma hoe Craig Clouse steeds opnieuw de grauwste elementen weet te plukken uit een waaier van genres, om er dan vervolgens zijn eigen sound van te maken. Zo omschreef het Britse Fact Magazine zijn muziek als een kruising tussen Big Black en Big Beat, maar naar onze bescheiden mening gaat dit nog veel verder. Waar het bij Shit And Shine om draait, is energie! Maar wat voor een energie?! Die van het soort dat je zoals in De Roes door een metersdikke keldermuur stuwt, om je vervolgens door de reversie methode helemaal terug te blazen. Met Shit And Shine weet je echter nooit wat te verwachten en precies om deze reden krijgt de naar Austin verkaste Brit hier de eer om als eerste te schitteren in deze nieuwe nagelnieuwe rubriek.

Op invitatie van Soundcute komt Shit and Shine sowieso terug naar Brussel op 3 mei, maar as we speak vervult Craig nog een tweedaagse residency in Cafe OTO in Londen.

Niet getreurd echter, want ook in Brussel his Lordship’s Shit shall not Shine once, but twice as well. Het hoofdoptreden is ’s avonds voorzien in de catacomben van Haekem, maar in de namiddag zal Kiosk Radio tussen 15.00 & 16.00 ook een weliswaar aangepast optreden live uitzenden.

In Haekem wordt Shit And Shine geruggensteund door de Belgische Simon Halsberghe. Deze naam zegt U misschien niet zoveel, maar allicht bent U hem in de bruisende Brusselse scene al wel eens tegengekomen onder één van zijn verschilende monikers als bijvoorbeeld de helft van Pitch & Duo, Habergeon of Simon Hold. Simon is namelijk een bezig bijtje, die zowel componeert voor theater, film als zelfs modeshows. (Zo kaapte hij op het Franse Angers Film Festival 2016 de ‘BEST SOUNDTRACK’ award voor de animatie kortfilm KITTEN INSTINCT van Liesbeth Eeckman.)

Onder de bespikkelde vlag van Vlek Records, Love Triangle Music of Gentle Tapes brengt Simon muziekproducties uit die als geen ander het multiculturele karakter van de Brusselse mini-metropool weet te capteren. Door hardware machinerie te versmellten met software elementen en door met een haast wetenschappelijke precisie te focussen op hoe best het concept tijd te manipuleren, komt hij tot zijn eigen unieke geluid. Simon tast constant mogelijkheden af om bijvoorbeeld een reguliere beat uit te dagen door zijn eigen interpretatie van ritme en klank en wordt zo vaak op hetzelfde moment als het publiek getransponeerd naar nieuwe en onbekende bestemmingen. Bij Simon draait het om het heden recht in de ogen te kijken en zichzelf te wentelen in de ervaring.

Café OTO is bizar genoeg één van de weinige constante spots in Londen, waar effectief ruimte is voor avontuurlijke avant-improv. Dat maakt dat dit als het ware muzikaal eiland een overspoeling van aanvragen krijgt, waarvan in dit geval onder de noemer Baba Yaga’s Hut dus Shit And Shine twee dagen present tekent.

Dit doet hij echter niet alleen, want op de eerste dag staat Shit & Shine namelijk aan de zijde van Solar Corona Elektrische Maschine, die zichzelf in tegenstelling tot Craig wel een strak keurslijf aanmeten. Het is te zeggen, door zich volledig los te koppelen van een klassieke rock opstelling (drums, gitaren, bas of aangepaste versterkers), kan improvisatie door zowel elektronische, digitale en analoge instrumenten volledig omhelsd worden. Zowel de in de rubriek Re-Connecting The Dots Revisited #6 tegen de lamp gehouden Marc Ribot, als de Belgische jazz gistarist Django Reinhardt (1910-1953) bewezen dat beperkingen evengoed een verrijking kunnen betekenen, of in een ideale wereld zelfs kunnen leiden tot een eigen stijl. Solar Corona Electrische Maschine experimenteert met de begrippen repetitief en onvoorspelbaarheid, maar gebruikt daarbovenop nieuwe methoden van versterking en processing, of zelfs nieuwe percussie waarbij de bas dan weer fungeert als het groovy fundament. Nuff said?

De eerste dag alleen is op zich al uitdagend genoeg, maar wat als er op dag twee ook naast dus Shit And Shine ook Lia Mice, Drumm Chimp & Dj L’Ron op het geprogramma staat.

Als we het Berlijnse Kaltblut Magazine mogen geloven is de multidisciplinaire, instrumentenbouwster en klerenmaakster Lia Mice een pioneer in experimentele pop. Haar vierde album SWEAT LIKE CARAMEL (2022) op Object Ltd. ademt een spectrale sfeer uit, die vanuit een dark sonisch pallet efectief op het ene moment spookachtiger klinkt dan het andere. Geen paniek dus indien U bij beluistering een beetje onwennig gevoel krijgt.

Dat heeft uiteraard te maken met het gebruik van haar zelf gecreëerde Chaos Bells (een massief fysisch gemodelleerd systeem dat is opgebouwd rond 20 verschillende slingers), een viertrack-recorder, een paar synthesizers en een drummachine. Om het in de woorden van Baldrick te zeggen twisten and turnen haar songs als a twisting turning thing, maar feit is dat deze van oorsprong Australische artieste haar doelstelling heeft bereikt dankzij haar eerder beperkt instrumentarium. Nochtans laveert Lia met het grootste gemak tussen academische thesissen af te leveren, compositie, A/V performance, digital musical instrument design of interactive sonic sculpture. Een hele mond vol, maar muzikaal gezien voegt Lia aan haar op beat gestoelde experimentele pop, bijvoorbeeld live vocal sampling en haar persoonlijk gelegeerde analoge versus digitale visuals toe.

Nu wil het wel helpen dat Mice haar A/V sets in wereldbefaamde musea als Tate Modern (Londen), Womb (Tokyo) of Museum of Arts and Design (New York) in het programma worden opgenomen en vervolgens mee te dingen naar de befaamde Oram 2022 Award, om er uiteindelijk ook mee te gaan lopen. Als we als eens over een specialleke mogen praten, scoren we hier alweer jackpot!

Wie bij het horen van Drumm Chimp onmiddellijk de link legt naar het magistrale Part Chimp, slaat spijkers met koppen. Part Chimp is live namelijk wel het één en ander, waar Dj SVN zichzelf gelukkig prijst een paar maal de sonische aftertrack van te vervolledigen. (Remember bv bovenstaande nacht in Het Bos! Auwch!) Alleen niet op de manier dat U gewend bent, want Drumm Chimp laat voor de gelegenheid zijn slagwerk in de kast omdat in zijn kelder nog een hele batterij synths en drummachines staan verscholen. Hiermee mangelt hij allerlei synth klanken zoals vroege acid, techno of zelfs krautrock op een geïmproviseerde manier door elkaar. Wel met gebruik van minimale overdubs, maar zonder het gebruik van enige computers. Old skool dus, maar is zo de rave-cultuur niet ontstaan?