‘Wat baet het sien en derelyck loncken / ick stop den put als tcalf is verdroncken.’
Antwerp Music City heeft sinds zijn opening in 1994, keer op keer bewezen een hoogst oncomfortabel partygehalte in zich te hebben. Met Rump State (US, Nor), Decimus (US) en Carrageenan (Be), smeren ze het onschuldige publiek alweer een triple bill om U tegen te zeggen.
Rump State is het reeds jaren sluimerend project van Mark Morgan – die we op zich kennen van The Crazy Norwegian, Sightings of gewoon als zichzelf – in combinatie met Gaute Granli (solo of met Firmeat Forvoksen). Het duo kwam voor het eerst bovendrijven met hun eerste release op No Lagos Musique, wat hen een kleine tour opleverde waar deze twee anomalieën op zijn zachtst gezegd een reputatie mee hebben opgebouwd. Aangebrande snarenpluksels op date met verminkte electronics, waarover verhaspelde vocalen worden uitgestort, is ongeveer de candle light atmos voorhanden, zeker als Pat Murano van No Neck Blues Band het duo komt versterken. Horen is non-geloof, non-geloof is verslaving!
Pat Murano is als oprichter van de legendarische No Neck Blues band (alsook K-Salvatore & Malkuth) geen onbesproken blad. Het is echter met zijn project Decimus dat hij zijn muzikaal verhaal volledig kan ontvouwen. Als Decimus bracht hij namelijk 12 albums uit in overeenstemming met het sterrenteken van Decimus Magnus Ausonis en het minste dat men kan zeggen is dat dit quite a ride was. Vaak wordt specifiek nummer 11 aangehaald als zijn weirdste album, maar in werkelijkheid is zijn hele proces alsof je in een begrafenisstoet doorheen een post-apocalyptische metropolis wandelt. Geen idee met hoeveel demonen Murano te kampen heeft, maar onvermijdelijk sleurt hij je mee in een helse aurale rabbithole. Het tempo waarmee hij van het ene hoofdstuk naar het andere springt doet vermoeden dat hij schizofreen is, of heeft hij gewoon veel te veel ideeën die hij kwijt moet? Hoe slaagt Murano erin om zo van de pot gerukt desoriënterend te zijn en tegelijkertijd zulke bizarre schoonheid te verspreiden? Decimus produceert in al zijn lelijke glorie, een soundtrack voor de toekomst.
Zoals aangekondigd in Cat Flap #52 is Matthieu Levet geen nobele onbekende in het veld der elektronica. Aangezien er rond het complexe mengsel van polysachariden – die wordt gewonnen uit roodwieren – nog steeds de nodige controverse bestaat, dekt zijn naam Carrageenan in dit geval volledig de lading. Deze Brusselleir verschijnt namelijk steeds meer op de juiste feestjes en dat gaat ondertussen intercontinentaal. Slots op Sonic Protest Festival 2022 of zoals hierboven op Forestlimit Tokyo 2017, tonen alvast aan dat we hier met een klasbak te maken hebben. Een paar maanden geleden wist hij op uitnodiging van Soundcute en Antibody het Brusselse Haekem nog helemaal in te pakken met zijn intense beats & blieps en dat zal ongetwijfeld ook zo zijn in Antwerp Music City.
“Wat baat het zien en jammerlijk gluren? Als het kalf verdronken is, demp ik de put: wanneer het te laat is, herstel ik de fout.” Pieter Brueghel De Oude: 12 SPREUKEN OP BORDEN, 1558
Meer info:
SVN's Unsane Vortex 