Na de annulatie van 2022 voor de bekende redenen, is het Cool Festival helemaal terug van nooit weggeweest. Sinds 2011 pakt Cool namelijk jaarlijks uit met ongeveer alles wat diepgaand rammelt, rommelt en rummmelt in-one-funky-way-or-another. Men zou er trouwens van verschieten wat Cool reeds op zijn kerfstok heeft staan. Om maar met enkele namen te gooien, vallen deze herinneringen aan vorige concerten spontaan mijn brein te binnen: The Aggrolites, Jules Deelder, The J.B’s, Gilles Petterson, Cody Chessnutt, Ghost Poet, Quantic, Roots Manuva, Maceo Parker, Talib Kweli, Sharon Jones and the Dapkings, Seun & Femi Kuti, of zelfs de toen nog alive and kicking Charles Bradley. Buiten het live aspect begrijpt Cool ook heel goed dat ook in deze streamingzwereld het net de uitgelezen DJ’s zijn die het verschil maken. Voor deze editie werd bijvoorbeeld beroep gedaan op ons aller Nixie, Kwak & Diggin’ Dave, maar om in de woorden van het festivalmotto te praten:
Cool is all about funk, soul, aftrobeat, jazz en hiphop!
Marcellus Pittman (25.02)
Wie bij het horen van de naam Marsellus onmiddellijk moet denken aan een bepaalde grote woke-approved zwarte gangster, die door ene meneer Zed op een niet zo woke-approved manier een totaal onverwachte weg in het huidige genderklimaat werd aangereikt, mag zichzelf voorzichtig afvragen of films niet stilaan de overhand in diens leven beginnen te nemen. Wie echter bij Pittman spontaan aan Detroit denkt, zit wel helemaal correct. Is het namelijk niet vanuit Motorcity dat The Belleville Three hun vleugels begonnen uit te slaan naar de rest van de wereld? Jawel, godfather Juan Atkins, innovator Derrick May & elevator Kevin Saunderson stonden mee aan de wieg van de eerste techno releases in de jaren tachtig en beïnvloedde op hun manier bijvoorbeeld de in de rubriek Saorstát #12: Nuits Sonores aangekondigde Underground Resistance spil Jeff Mills. Detroit techno/house is enerzijds zoals bekend vrij rechttoe, rechtaan en de typerende 4/4 stampers missen uiteraard hun opzwepend effect niet, maar tegelijkertijd bulkt Detroit techno van de deep soul. Pompende beats, rollin’ bass en vocalen die doorheen merg en been schuren, nemen de overhand en daar heeft Marcellus Pittman alvast zijn eigenste dna mee kunnen opbouwen dat vaak zelfs naar pakweg LCD SOUNDSYSTEM knipoogt. Of het nu in Detroit zelf zou zijn, of in Parijs, UK, Berlijn, Japan of zoals onderaan in New Delhi; overal bijt Pittman zich vast als een pitbull. Contort yourself!!!
Mulatu Astatke (26.02)
Dat onze Belgenhaspel niet bepaald onbekend terrein is voor Mulatu Astatke (°1943) behoeft waarschijnlijk geen betoog. Er zijn inderdaad al wat jaren overgegaan, maar elke vorige passage van de muzikant, componist en arrangeur in het clubcircuit of op festivals als C-Mine Festival (2012), Leuven Jazz (2015), Les Nuits Botanique (2018) of Gent Jazz (2019) ligt nog kakelvers in het geheugen. Dat is ook niet moeilijk te verstaan, want tegenover wat volgens Fela Kuti de in de rubriek Saorstát #12: Nuits Sonores festival aangehaalde Tony Allen (1940-2020) voor afro-beat betekende, staat de ondertussen 78-jarige Mulatu Astatke geboekstaafd als de grondlegger van de Ethiopische jazz. Zijn unieke cocktail van traditionele Ethiopische elementen met (moderne) jazz, Caribische reggae, latin, afro-funk of zelfs pop, was tijdens de midden jaren zestig van vorige eeuw nog behoorlijk ongerept terrein. En dat was bijvoorbeeld ook Duke Ellington (1899-1974) niet ontgaan. Niet voor niets wordt specifiek de West-Afrikaanse muziek in zowat alle significante muziekanalen bejubeld als de moeder-aller-muziek, maar het werd pas helemaal dolletjes toen Astatke Latijns-Amerikaanse ritmes begon te spelen op de in eigen land geïntroduceerde piano, keyboards, conga, bongo en bovenal zijn geliefde vibrafoon. U bent misschien bekend met de ronduit fantastische cd-serie ETHIOPIQUES of de soundtrack van BROKEN FLOWERS (2005) van – de recent nog met Sqürl in De Roma gepasseerde – regisseur Jim Jarmusch (°1953). Het blijft echter een opmerkelijk gegeven dat verschillende vaandeldragers van de zogenaamde Ethio-Jazz hun muzikale vorming verkregen op andere continenten als bijvoorbeeld in Londen of New York. Mulatu Astatke ging echter nog een stap verder door de geschiedenis in te gaan als eerste Afrikaanse student aan het prestigieuze Berklee College of Music in Boston; overigens een verregaande muzikale studie die evenzo onze eigen oprichter van Orange Elixer as we speak geniet. En dat heeft Mulatu geen windeieren gelegd. Nu is het altijd wel Cool om gesampled te worden door de huidige generatie hiphop-grootheden kaliber Kanye West, Nas, Cut Chemist, Madlib of zelfs de jongste zoon van Bob Marley (1945-1981), Damian (°1978), maar bovenal blijft Mulatu zo geroemd om zijn eigen onnavolgbare melodielijnen die hij de Amerikaanse jazz implementeerde. U herkent er ongeveer alles in, maar dankzij zijn eigengemaakte manier van het vermengen van verschillende songstructuren met onorthodoxe toonaarden, doet niemand het hem na. Muziek als fontein der eeuwige jeugd? Mulatu Astatke bewijst het steeds opnieuw en opnieuw!!!!
Muva Of Earth (23.02)
Uiteraard door toedoen van Sun Ra, maar U begrijpt dat de oortjes hier spontaan scherp staan wanneer termen als afro-futurisme vallen. Jawel, zelfs in Londen hoort dit misschien thuis in een vallei van spiritualiteit, maar dan wel van het muzikale soort die transformatie in de hand kan werken. In tegenstelling tot de folkloristische variant die in de Zwitserse Alpen wordt gehanteerd, hebt U misschien al vaak mantra’s mogen ondergaan met atmosferische hoorns? Als een rechtstreekse telg van de zogenaamde Crown of Osun stam uit het Nigeriaanse Yorubaland, is Muva of Earth op zijn zachtst gezegd een alternatieve jazzzangeres. Inderdaad getekend door een tripple Z in het midden, zijn ook haar spirituele roots soms zwevend, vaak zwoel & bovenal zinderend. En net vanwege haar natuurlijke high hoort Muva Of Earth helemaal thuis op dit Cool Festival. Zowel Sun Ra, Fela Kuti, Sade als Alice Coltrane mogen op hun beide slapen.
Oscar Jerome (24.02)
Indien ik de naam Kokoroko drop, weet menig muzikale jazz-veelvraat mogelijk dankzij Gilles Petterson zijn Brownswood Records genoeg. Wat echter meer is, is dat binnenin dit Londense octet ook aan muziek wordt gedaan en daar is gitarist Oscar Jerome alvast een exponent van. Wat hij bij Kokoroko uit zijn gitaar weet te halen, mag U binnen zo’n anderhalve maand zelf ondervinden op het Brusselse Core festival, maar onder eigen naam gaat Oscar Jerome ietwat subtieler te werk. Hoewel het verhitte zand van de steeds meer oprukkende Sahara-woestijn nog steeds proefbaar is, probeert Oscar Jerome vaak andere paden in te slaan die door geheel andere stijlen zijn beïnvloed. Al dan niet West-Afrikaanse jazz blijft de hoofdmoot, maar ook pop, indie of zelfs dwarsfluit worden niet geschuwd. Sterker nog: ondanks zijn jonge leeftijd, weet Oscar hier een eigen bereiding van te maken die verbazingwekkend lang onder het gehemelte blijft kleven. Intrigerend zonder meer.
Wu-Lu (24.02)
Wie doorheen het Brexit-era nog eens doorheen Brixton mocht cruisen, is het misschien ook opgevallen dat stickers met daarop ‘WHERE’s WU-LU?’ enigszins de Zuid-Londense stadsjungle kleuren. Wat op dat moment een staaltje van Britse humor leek te zijn, is ondertussen uitgegroeid tot een volwaardige WARP-apostel, die met het debuut LOGGERHEAD (2022) op allerlei eindejaarlijstjes stond te pronken. Niet slecht voor een geboren skater, die op een gegeven moment het besluit heeft genomen gewoon een album op te nemen. Miles Romans-Hopcraft deed het nochtans wel degelijk en het resultaat is er eigenlijk geheel niet naar. Wel te verstaan in de meest postieve zin van het woord. Hoewel opgegroeid in een hiphop/dubstep/grime/jungle era, weerklinkt het helemaal niet-Aziatische Wu-Lu als een futuristische indie-echo dat net een bord punkbonen heeft geslikt. Soms ingetogen, dan weer au contraire helemaal extrovert, blijft de fascinatie omarmd en zal een optreden alvast niet snel vervelen. Zeker als die Death Grips-punk-spirit de zaal vult, groeit Wu-Lu misschien wel uit tot een eigen genre? Mogelijk wel dé tip van het Cool Festival 2023?!
Alle verdere info:
SVN's Unsane Vortex 