Cat Flap #54: I H8 Camera Birthday Show and party @ Café Des Arts, Antwerpen (17.02.2023)

Voor de eventuele nieuwkomers is het misschien nuttig om nog eens te herhalen dat het geloof in toeval met de minuut slinkt. Ter illustratie kwam zo bijvoorbeeld slechts afgelopen weekend nog het legendarisch verworden verjaardagsfeestje ter sprake, waarvoor ik werd uitgenodigd om me achter de turntables te plaatsen in mijn dierbare vriendin haar huisje in Gent, meerbepaald rond deze tijd 2020. Hoewel alles op het laatste moment werd beslist, is dit feestje danig uit de hand gelopen in de meest positieve zin van het woord. Ten slotte kon niemand voorspellen wat zou komen. Correcto mundo, U was er zelf ook bij en herinnert zich ongetwijfeld nog wel het opgelegde scenario. Vanwege de knal daarop volgende grote lockdown ten gevolge van COVID-19, werden dergelijke party’s zodanig schaars dat dit specifiek feest tot het wildste van 2020 leek te behoren. Maar toch blijft het opmerkelijk dat quasi exact drie jaar later dit verjaardagsfeest opnieuw spontaan boven water komt drijven. Om te spreken met de woorden van Blackadder: “as you can imagine, that’s up against some pretty stiff competition.”

Maar zelfs mijn kleinste teen kan voorspellen dat er iets in de lucht hangt; iets energiek, iets dat los moet breken en dat misschien wel even lang zal nazinderen als bovenstaande illustratie. Nu is het algemeen geweten dat er in Antwerpen ongemeen veel muzikaal talent zit verscholen, maar als voor deze b-bash van Marc van Roey en Bootsie Butsenseller een aantal bevriende dwarsheden – kaliber Rudy Trouvé, Stef Kamil Carlens, Matt Watts, Teuk Henri, Vincent Brijs of zoals in de rubriek Cat Flap #25 en Svn’s 2022 Chapter I: Top 51 Concerts (Part II) aangehaalde Elko Blijweert – als vaste onderlaag present tekenen en daarbovenop nog een tris andere muzikanten zullen uitnodigen, mag U dit als het equivalent beschouwen van in een emmer rauwe oesters te vallen; knagend hard aan de buitenkant, smeltende zaligheid aan de binnenkant.

Vergis UI echter niet. I H8 Camera haat evenzeer gestructureerde songs. Hier draait alles het om het spel, of beter nog: het spelplezier. De line-up verandert steevast, maar omhelst steeds een zootje ongeregelde klasbakken. Om U een klein idee te geven: in het verleden kwam bijvoorbeeld de in Creative Inertia #5 onder de lens gehouden Karen Willems wel eens mee op de tamboerein tokkelen. I know, dit is misschien ietwat verwarrend, want U en ik herinneren namelijk toch dat zij binnenin een met helium gevulde zeppelin een drumsolo gaf, niet?

Als we dan toch van de grootste gemene deler mogen spreken, komt die onvoorspelbare Heaven Hotel–feel wel het dichtst in de buurt. Dit is het label waar overigens I H8 Camera zijn meest constante Herr kapelmeister – Rudy Trouvé – zich ongebreideld in al zijn hoedanigheden kan botvieren.

Voor de verandering moet u trouwens orkestleider ditmaal net niet al te letterlijk nemen, want Rudy heeft omgekeerd evenredig aan een manipulatieve Lydia Tár zijn eigen jargon ontwikkeld; vaak koeterwaals voor participerende muzikanten maar soms met spectaculaire gevolgen. Of hebt U onmiddellijk een idee hoe zich op te stellen, als voor een bepaalde partij onverwacht de aanwijzing wordt gedropt U als de wiedeweerga te verplaatsen in het personage van pakweg een dolgedraaide tandeloze sufi, die op het topje van een rechtstaand koord zijn akoestische harp dient te bespelen; uiteraard bovenlangs de tonen van de zingende-zaag spelende slangebezweerder, die in de Cabron net voor de eerste keer zijn worm uit de fles mescaline heeft binnen gewurmd? I dare ya…

Geven en nemen, nemen en geven. Die interactie is van belang om de beoogde energie los te kweken bij zowel publiek als muzikant. Mogelijk worden al wel eens eerder bewandelde muzikale wegen ingeslagen, maar zelden via een parabole octagon van 13 liter vertroebelde grenzeloosheid. (Zo zie je maar dat ook op Friday 17th ook in ’t Stadt niet aan triskaidekafobie valt te ontsnappen.)

Wat te verwachten is pure onvoorspelbaarheid, maar zoals mijn meeste generatiegenoten met enige levensbagage wel begrepen zullen hebben, is het niet de bestemming, maar wel de reis zelf die telt. Eén gouden raad: zet U schrap en laat alles lekker mis gaan…