La Mirada Fuerte #16: Mothmeister presents LA MORT MASQUEE @ Hageltoren, Brussel (25.01.2023 – 04.03.2023)

Taxidermie als kunst klinkt U misschien vreemd in de oren, maar als één duo bewijst dat dit wel degelijk bestaansrecht heeft, zal het wel Mothmeister zijn. Hetzij op een manier die U waarschijnlijk nog nooit eerder hebt gezien, want het gaat hier wel wat verder dan wat foto’s of een paar opgezette honden, uilen of bevers. Integendeel! Weliswaar gehuld in een wel heel duistere wolk, komt de bezoeker terecht in de nederwereld van een dystopische circusdimensie, die zo uit THE IMAGINARIUM OF DOCTOR PARNASSUS (2009) van Terry Gilliam geplukt lijkt te zijn (of meer recent: laten we samen met onze demonen verzuipen in de grenzeloosheid van het in de rubriek Cinematic Conundrum #7 besproken HOTEL POSEIDON (2021) van Stef Lernous). Op de vernissage werd de Danse Macabre alvast ingezet door de ambient/noise industrial band Dead Animal Assembly Plant, maar U bent sowieso nog tot begin maart uitgenodigd om dit mysterieuze universum te ontdekken in de zogenaamde Brusselse Hageltoren.

Misschien was het al een omen toen ik ten tijde van de eerste coronaversoepelingen het boek DARK & DYSTOPIAN POST-MORTEM FAIRY TALES (2021) voor mijn verjaardag cadeau kreeg. Er opende zich voor mij namelijk een totaal nieuwe wereld. Om gelijk een mythe te doorprikken wordt in de rubriek Books Will Feed Your Head besproken hoe een boek wél aan de cover beoordeeld kan worden. Bladerend doorheen deze magnifiek uitgegeven reisgids doorheen death and decay, werd ik meegenomen naar oorden waar zelfs het COVID-19 virus gillend met zijn staart tussen zijn benen zou gaan lopen.

Zoals besproken in Svn’s 2022 Chapter I: Top 51 Concerts (Part II) bracht een concert van Nick Cave in Castle Haapsula in Estland, me afgelopen zomer waarschijnlijk het dichtste ooit bij Oekraïne (de strubbelingen met Rusland dateren reeds van 2014, maar er was nog geen oorlog gaande). Ik had nabij hoofdstad Talinn zelfs graag een reservatie geboekt in het Satanisch restaurant met als specialiteit De Brutale Keuken, maar dat is kattenpis in vergelijking met waar dit Vlaamse artistieke duo hun eigen picknicks houden. U moet namelijk weten dat de gevangenis van Panterei in Talinn, de laatste halte was op weg naar de huiveringwekkende Goelag kampen in Siberië, waar met name Stalin uiteindelijk zijn Grote Zuiveringen tot de perfectie dreef. Specifiek toewijzing tot de luxekamer Cel 100 – met zicht-op-zee – zou gelijk staan aan a certain dead en in zijn hele geschiedenis zou niemand het overleefd hebben. Gezellig is anders, maar toch slaagt Mothmeister erin hun morbide urbex-factor om te zetten in een beklijvend artistiek kader.

Het is mogelijk dat mijn oorspronkelijke Scandinavische naam een rol speelde in mijn allereerste verliefdheid op Wickie De Viking, die overigens tot mijn uiterste verbazing in een later stadium bizar genoeg een jongen bleek te zijn. Onderschat dus nooit de documentairemakers Jon Iver Jelgaker en Jonas Torgersen, die met de fantastische serie NORSEMEN (2016) aantoonden dat Vikings en transgenders hand in hand door het leven gaan, maar ter compensatie mag ik nu leren dat mijn naam mededrager is van een realistisch oord-des-verderfs uit 1872. In Spitsbergen staat de welbekende tragedie van Svenkhuset, namelijk nog steeds geboekstaafd als een schokkende historische gebeurtenis.

Zoals besproken in de rubriek Svn’s 2021 Chapter II: Top 30 Expo (Part II) werd ik pas echt van mijn sokken geblazen op de Mothmeister expositie, die verleden jaar rond deze tijd werd gehouden in het LaMI in Jette. De Victoriaans aanvoelende beelden, vormgeving, locaties en inhoud waar Mothmeister zich geen enkele moeite voor spaart, zijn zodanig goed uitgewerkt dat deze constant door mijn kop spoken sinds dat boek onder mijn ogen kwam. Voor de Lovecraftians onder ons konden sommige gemaskerde beelden zo opdraven in de in de rubriek First Come, First Served #6 besproken film DAGON (2001) van regisseur Stuart Gorden, want die unieke combinatie was zo overweldigend dat het publiek werd uitgenodigd om op hun vliegend tapijt doorheen fotografie, taxidermie & gemaskerde mannequin poppen te dwalen en zo de sfeer van Victoriaanse aanvoelende dystopie te absorberen.