2022! Het jaar na corona, lockdows en de ja/nee-omstandigheden of een event mocht doorgaan, of au contraire, op het laatste moment werd afgeblazen. In 2021 won KNALDRANG het als het woord van het jaar, maar vreemd genoeg werd net die drang in 2022 maar gedeeltelijk verzilverd. Jazeker, groot opgeblazen, hippe concerten – die vaak pas een paar maanden tot een jaar later plaatsvonden – verkochten uit in a blink of an eye, maar op de meestal veel interessantere, alternatieve concerten bleef het reguliere publiek vaak uit. Waarom? Geen idee! Aan de discussies zal het alvast niet gelegen hebben, want de cafétogen schoten tegen het ochtendgloren wel eens in brand over de verloedering die zou worden veroorzaakt door bijvoorbeeld het digitalisme. Anderzijds regent het klachten over de aanzienlijke procentuele prijsstijging van concerten, maar daartegenover is het wel opvallend dat er geen haan kraait naar de soms astronomische flappen die dienen neergeteld te worden om toch maar in een bepaalde Golden Circle te zitten. Naast het feit dat muzikanten all over vielen als vliegen – waarvoor in de rubriek In Memoriam wat extra eerbetoon werd gegeven aan personen die misschien iets meer aandacht verdienden dan een facebookpost (zo heeft een pakweg Arno, Henny Vrienten of Maxi Jazz mijn hulp niet nodig, maar zie onder meer ook In Memoriam #2: Remco Campert of In Memoriam #3: Jaimie Branch) – heb ik voor mezelf het gevoel dat ik doorheen dit jaar meer op crematies aanwezig was, dan wel op concerten. Diegene die ik kon halen tenminste, maar zoveel opgestapeld verlies kwam de party vibe in het algemeen niet altijd ten goede. Verder zijn mijn fysieke beperkingen toegenomen of zo kan ik als specialist ter zake ondertussen boeken schrijven over de werkelijke toestand van het Belgische openbaar vervoer. Iedereen die me echter een beetje kent, weet dat ik lak heb aan al die uitvluchten, want een terugblik op 2022 leert dat ook dit jaar muziek of cultuur in het algemeen nog steeds floreert in al zijn vormen. Vanwege de overload aan info wordt er vaak verwezen naar eerder geschreven artikels, die met een klik op de blauwe link automatisch voor U opduiken. Er vanuit gaande dat ikzelf ook recht heb op tenminste één week vakantie, klik Uzelf een weg in mijn onderstaande – geheel subjectief – muzikaal distillaat van het jaar 2022…
Svn’s 2022 Chapter I: Top 51 Concerts
Enjoy…
African Head Charge @ Reggae Geel, Geel
Zoals aangekondigd in de rubriek Svn’s Essential Nine #16, viel er misschien al een bepaald enthousiasme te ontwaren toen bekend werd dat a) African Head Charge voor een tweede maal de affiche van Reggae Geel zou sieren en b) ditmaal Adrian Sherwood achter de knoppen zou plaatsnemen. Het was immers van net voor de lockdown in februari 2020 geleden dat mijn favoriete soundwizard nog in België was om in slechts één weekend zowel Gent, alsook onze hoofdstad, geheel onder te dompelen in zijn muzikale (sta me enige dichterlijke vrijheid toe) mentale palindroom 40 Years Disturbing the Comfortable / Comforting the Disturbed. (Weliswaar in Gent vanwege geheel andere oorzaken die absoluut niet moesten onderdoen tegenover deze ronduit hallucinante hoogmis, maar muzikaal gezien zindert met name de passage in de Brusselse VK nog steeds na; als in waanzinnig!!!) Ik zou hier met plezier een hele lyrische uiteenzetting over On-U Sound willen plaatsen, al was het maar om de vorig jaar overleden legendarische producer Lee ‘Scratch’ Perry (1936 – 2021) te eren, maar het is al vaker gebleken dat het quasi onmogelijk is om aan niet-ingewijden uit te leggen wat On-U Sound exact teweegbrengt. On-U Sound is dat soort vibe die men moet voelen om het geloven. On-U Sound is poëtische muzikale anarchie die zijn tijd lichtjaren vooruit is en die U op plaatsen kan brengen waar U zelfs nog nooit van gehoord hebt. Ik werd er overigens recent op attent gemaakt dat het bijna 10 jaar is geleden dat muziekgoeroe (en mijn mentor toen ik stage liep in de muziektempel Effenaar in Eindhoven) René de Wever (1955 – 2013) overleden is. Als resident-dj in de Effenaar werd ik van begin jaren negentig al gezegend met een oneindige stroom concerten, die simpelweg op mijn netvlies zijn gebrand. Maar toen René ineens de op Public Enemy’s “Bring The Noize” (1987) geparodieerde anti-meat song “Beef! How low can you go? Hear the cattle cry, death row.” tijdens één van zijn onnavolgbare dj-sets op de turntable pleurde, wist deze muzikale vrijbuiter niet meer waar hij het had. Op dat moment bevond de dj-booth zich trouwens nog boven de bar (jawel, zolang geleden! Mensenlief, wat heb ik ooit afgezien om mijn platenzakken naar boven te sleuren), maar absoluut gebeten door het beestje moest en zou ik weten wat op dat eigenste moment heel de Effenaar dooreen schudde. Kort daarop: wij naar Metropolis in Rotterdam (1991): Gary Clail’s On-U Sound System, iemand? (Later zouden er nog een aantal volgen, maar specifiek dit na-de-middag-matinee staat geboekstaafd als mijn allereerste muzikale out-of-body experience!) Zoals aangekondigd in Friskey #2, zou ten gevolge van de lockdowns het groots opgezette jubileum uiteindelijk zo’n drie jaar na zijn oorspronkelijk geplande datum plaatsvinden, maar zeg nu zelf: waarom je waarschijnlijk blauw gaan betalen in Brexit-land als amper een paar maanden later krék dezelfde bezetting letterlijk in mijn eigen tuin komt spelen met een geluidsinstallatie die men kan voelen pulseren tot in de kosmos en daarbovenop losbarst op het uur dat het in London al afgelopen was? Heel de On-U Sound familie bestaat sowieso uit muzikale virtuozen, maar een groot jolijt overviel me toen bekend werd dat ook Bonjo Iyabinghi Noah opnieuw zijn drummersrol ter harte nam. Haile Sellasi nog aan toe!! Laat de Dervish chants & mantra’s maar komen; meer aub, véééllll meer!! En met dank aan de Reggae Geel organisatie, mocht het zelfs allemaal nog wat extra uitlopen. Ik kan alleen maar hopen dat de eerder dit jaar overleden Arno vanop zijn troon in het eeuwige muziekwalhalla, kan proeven hoe krachtig zijn “Music is the Dope” werkelijk is. Een aantal van de doorheen de jaren gepasseerde On-U Sound excursies behoren sowieso tot het beste wat ik ooit heb mogen ondergaan, waaronder ook meermaals African Head Charge in verschillende bezettingen, maar ditmaal praten we over the 5th dimension. You can stop chasing the dragon, because she is right in front of you! Ganja is in the air en het werkt helend op alle mentale ledematen! Zaligheid o zaligheid, durf ik met de hand op het hart te drukken, dat deze passage de aller-aller-strafste maal was dat ik African Head Charge heb mogen ondergaan. En geloof me vrij, die lat ligt bijzonder hoog.
Alabaster dePlume @ Manhattan, Leuven
Het blijft onwezenlijk dat onder meer het in de rubriek Svn’s Essential Nine #18 aangekondigde Jazz Middelheim failliet is verklaard, want ondanks dat het sold out bordje van één notoire festivaldag al maanden in de lucht werd gehouden, mocht bijvoorbeeld Alabster dePlume daar afgelopen zomer nog openen voor wat als de dag-van-Iggy bekend is geworden. Nu goed, waar in Park Den Brandt dus Iggy Pop zijn verschijning er misschien nog ietsiepietsie mee te maken had, was in het kader van het in de rubriek L’Epoque Floue #2 aangekondigde STUK openingsfeest Tien Om Te Zien, de tijdelijke locatie Manhattan evenzeer uitverkocht. Ditmaal opgewarmd door cinematografische-jazz belofte Abel Ghekiere, staat het enigma Alabaster dePlume terug paraat in Leuven. Fenomeen is echt minder van de pot gerukt dan U zou vermoeden, want deze Manchurian woordgoochelaar reist niet alleen met zijn saxofoon de wereld rond. Eerder dit jaar uitgebracht op zowaar April Fools day, luidde één van de recensies over zijn jongste album GOLD (2022): ‘Comforting but never comfortable’ en hiermee worden spijkers met koppen geslagen. Angus Fairbaim (echte naam) is namelijk een soort hydra-kop met verschillende tentakels. Een excentrieke Messias als u wil, want zijn vaak betoverende saxofoonmelodieën komen zelden gratuit naar je toe. Meestal worden deze geflankeerd door een stortvloed humoristische absurditeit, die op zijn beurt een filantropische boodschap van verbondenheid uitstraalt in een steeds maar apatisch wordender wereld. Hoe dan ook, live druipt de spontane empathie er zodanig vanaf dat dit voor sommigen soms teveel kan worden, maar gelukkig is er ook nog zijn muziek om bij weg te dromen. Je hebt gevers en nemers en Alabaster dePlume is zonder meer een gever, die werkelijk alles geeft. Luister gerust naar zijn albums, maar vooral live is hij een klein fenomeen in zijn eigen hoedanigheid. ‘When in Doubt, say Yes!’, dixit Alabaster.
Amörtisseur @ Djingel Djangel, Antwerpen
Aangekondigd in de rubriek Saorstát #2, krijg ik in het kader van het All Things Music Festival, dat werd gehouden in de toen nog relatief nieuwe muzikale hotspot Djingel Djangel op ’t Eilandje in Antwerpen, eindelijk de kans om Amörtisseur live mee te maken. Dé tributeband van wat filmmaker Erik van Looy op een gegeven moment zo onsterfelijk aandoenlijk als Moteurhead aankondigde in De Slimste Mens. Een paar dagen geleden was het exact zeven jaar geleden dat Ian Kilmister, ofte gewoon de Lemmy zijn eigen Café De Hell opzocht in het hiernamaals en die 28/12 verloor de rock ’n roll toch één van zijn vaandeldragers. Maar geen paniek, want toen ik jaren geleden voor het eerst in het Antwerpse nachtleven – allez, zeg maar ochtendleven – op Bart botste, wist hij me te vertellen dat hij met een project rond Motörhead bezig was. Het is echter meer dan zomaar een tribute-band, want zo worden bijvoorbeeld de teksten in ’t Aaantwerps gebruld en net zoals Lemmy het altijd bedoeld heeft: overgoten met een mega-shot humor. Demmy Lekkers had niet overdreven met zijn LEMMENIUM (2015): er viel werkelijk bijna iets onverwacht in m’n broek toen songs als “Ijzeren Vuist”, ”De Prooi & de Jacht”, “Daar zijn kosten aan”, “De Mannen van de Baan”, “Eet ne Kapitalist”, of de scheldtirade naar Bart de Wever “Burgemeester” in een razende vaart door de boxen knalden. Of wat te zeggen van “Slangensex”, waarvoor het trio ineens werd uitgebreid met de bevallige danseressen Raven Black & Sid Sinner. Moest Lemmy het kunnen horen, er zou ongetwijfeld een bruine stronk in het spel sluipen! Amörtisseur… is … hilarisch!
Aroma di Arome @ Hnita Jazz Club, Heist-op-den-Berg
Zoals aangekondigd in Cat Flap #43, speelde Aroma di Amore zijn Voorlaatste concert in de in rubriek Saorstát #10 besproken Hnita Jazz Club. Incroyable, mais vrais, maar om meteen alweer één van die toevalligheden aan te stippen, bots ik daags erna in Gent geheel out of the blue op de gitarist van onder meer De Combi’s. Op zich is dat nog OK, maar nu blijkt dat die toch ook niet op de COMPILATIE: ROCK RALLY 1982 (uit, jawel, 1982) staat te blinken zeker?! Gelukkig is die bevriende groepsnaam ironisch bedoeld en blikt de gitarist voldaan terug op een resem concerten waar ze vroeger samen hebben gespeeld. Hoe dan ook, onder de armen van Herr Kapelmeister Didier de Paris was 1982 het jaar waarin het voor Aroma di Amore allemaal begon en uitgroeide tot bij het beste wat België voor tussen-vallers te bieden had. Aroma Di Amore viel namelijk tussen al de gangbare populaire stijlen. Enerzijds had je bands als The Scabs & De Kreuners, en anderzijds distantieerden ze zich van gothic bands en/of het nihilisme van kaliber De Brassers. Terecht trouwens, want in werkelijkheid is één van de sterke kanten van Aroma Di Amore dat er naast de ingebakken maatschappijkritiek, evenzeer zowel poëzie als humor in de teksten zit verweven. Of hebt U al veel “Gorilla’s de Samba zien dansen” misschien? Maar hoe razend actueel de teksten ook zijn – en nog belangrijker: ook de tand des tijds doorstaan – ondertussen zijn we veertig jaar verder. Zo bekende de in het rood gehulde zanger Jos Verlooy (a.k.a. Elvis Peeters) ergens halverwege de show, dat hij zijn teksten nog wel kent maar de normaliter spitsvondige bindteksten ergens verdwenen zijn in zijn achterkwabben. Muzikaal gezien werd met steun van Roos Janssen op sax en gitarist Jan Peeters, de verwachting duidelijk ingevuld en zal het publiek hier aanwezig alvast met een meer dan voldaan gemoed naar huis gaan dan op Sinner’s Day Winter Editie 2022 in Oostende. Daar vonden onze blauwe vrienden het namelijk nodig om vroegtijdig de stekker er uit te trekken, als in ongeveer de helft van de show. Wat uiteraard onbegrijpelijk is, én al zeker tijdens een afscheidsconcert. Wel goed nieuws voor de collectioneurs, want aansluitend bij deze afscheidstournee is er de weliswaar nogal prijzige ZWARTE DOOS editie (130 euro), waarin drie 12”, twee albums en één albumette, alsook de “Gorilla dans de Samba” 7”single huizen. Als De Voorlaatste kon dit dus tellen, maar het trio is al vaker gestopt. Nu is het wachten op de reünie-dvd om de cirkel rond te maken.
Autumns @ Café Central, Brussel (23.07)
Zoals aangekondigd in Cat Flap #22, is het helemaal echt zo! Transgressive noise, dysfunctional metal of DIY Punk Angst! Autumns heeft het allemaal! Zware industriële uithalen naar Throbbing Gristle, Whitehouse, Hidden Reverse of zelfs onze eigen Front 242, vertalen zichzelf naar het dubby futurisme van Jack Dangers, Underground Resistance, of destijds het naar mijn bescheiden mening zwaar onderschatte Drexciya. Onophoudelijk stroomt de beat door elke denkbare zenuw, politoeren de subliminale ondertonen je hersenpan zuiver of wordt psychiatrische hulp opgebiept tegen de tijd dat je tegen jezelf begint te praten. Als een heus Zwart Gat absorbeert Autumns alle mogelijke invloeden op en braakt ze geheel gemuteerd terug uit op een in donkere nevel-gehulde dancefloor in een andere Melkweg. Dark Party Time!!!
Bjørn Berge @ Paradox, Tilburg
Waarschijnlijk te wijten aan het feit dat mijn angry young teens zich manifesteerden vanuit de heavy gitaren, zal Noorwegen voor mij altijd verbonden blijven aan verschillende vormen van metal. In een later stadium bleek dat er uiteraard evengoed vaak briljante jazz, pop of dance uit de Scandinavische bergketens werden geperst. Ergo, om één of andere reden associeer ik Noorwegen niet met pakweg een reggae of calypso band, laat staan een blues-karikatuur. Nochtans is Bjørn Berge zo’n muzikant die met zijn akoestische twaalfsnarengitaar en een foot-stompbox de wereld rondtrekt en overal bijval geniet. Dat is niet zo moeilijk te begrijpen, want gewapend met een klok van een stem die het legen van een glasbak doet verbleken tot een theekransje met je opoe, plooit hij elk podium horizontaal. Liefhebbers van kampvuur blues- of country songs zoeken hun heil maar beter elders, want grossierend in de rijke Amerikaanse muzikale erfenis van Americana, country, blues, funk en jawel, evengoed metal, scheurt Bjørn in zijn akoestische uppie harder dan een op hol geslagen tractor. Zelfs zijn covers van pakweg Led Zeppelin, Tom Waits, of Motörhead swingen als een tiet. Tenslotte, als Mozes niet naar de Berg komt, komt Berge wel naar het publiek.
Binker & Moses @ Bozar, Brussel
Zoals aangekondigd in Saorstát #12 sierde het Londense duo Binker & Moses de affiche van het vierdaagse Nuits Sonores festival. De heren Golding en Boyd staan vermaard om hun muzikale skills als respectievelijk (tenor)saxofonist en drummer, die zowat alles absorberen wat hen rond de oren vliegt. Zeker nu afgelopen zomer Sons Of Kemet hun afscheidstournee heeft gehouden, mag dit uitzonderlijke duo als één van de sterkhouders van de zogenaamde New Wave of British Jazz worden beschouwd. Er is uiteraard de jazztraditie, maar in werkelijkheid blijkt zowat elke muzikale voedingsbodem interessant om inspiratie uit te putten. De ietwat ongewone combinatie van sax en drums was overigens al goed om drie bejubelde albums te verzilveren, maar voor deze gelegenheid werd zelfs nog een extra klankenwizard opgetrommeld om het feest te versterken. En die vond het duo in sample-shaper Max Luthert en zijn modulaire synths. Het optreden begon misschien dan wel op een zachte toon, maar het duurde echt niet lang of Binkers tenorsax nam het voortouw met zijn schor blazende koperen stem. Gedurende het hele concert bewijst Moses een zittend ritme-orakel te zijn, maar toch ging Binker pas een trapje lager om uiteindelijk Moses zijn onvermijdelijke drumsolo te gunnen. Max Luthert bundelde op zijn beurt het sonische geheel om dit als het ware te herschapen in een tuin der auditieve lusten. Hoewel er nog een aantal verrassingen gingen komen, mag Binker & Moses bij één van de revelaties van het festival gerekend worden.
Boundless Trio + Cel Overberghe @ Hnita Jazz Club, Heist-op-den-Berg
Zoals aangekondigd in Saorstát #10 werden in de Hnita Jazz Club evenzeer veteranen uitgenodigd om de grote heropeningsweek compleet te maken. Bezieler Peter Anthonissen vertrouwde me op de sluitingsdag van deze Grand Openinsgsweek toe, dat dit waarschijnlijk het moeilijkste concert zou worden in de hele reeks van sold outs. In de volksmond is Djengel-jazz is nu eenmaal niet voor iedereen, maar dat wil uiteraard niet zeggen dat deze muzikanten geen bestaansrecht zouden hebben. Sterker nog: hoewel ik het me als kind van de jaren zeventig nauwelijks kan voorstellen, stonden Chris Joris (percussie, piano), Paul van Gysegem (contrabas), Patrick De Groote (trompet, bugel) en ook Cel Overberghe (saxen) reeds van midden jaren zestig uit vorige eeuw aan de wieg van de Belgische delegatie freejazz. Anno 2022 – bijna 60 jaar later (!) – bewees Boundless Trio met Cel Overberghe als special guest, dat hun samenspel geen millimeter aan relevante frisheid heeft verloren. Overigens dateert Cel zijn eerste concert in de Hnita-Hoeve van 1965 (!) en mag hij derhalve kind des huizes genoemd worden. Een ongewone, maar zonder meer een zondagnamiddag matinee die nog lang is blijven nazinderen.
Chantal Acda @ Djingel Djangel, Antwerpen (22.01)
Als hier een naam als Chantal Acda wordt gedropt, denkt U in eerste instantie misschien aan Isbells. Terecht, want sinds het gelijknamige debuutalbum (2009) veroorzaakte de – destijds als het Belgische antwoord op Bon Iver of Fleet Foxes bestempelde – Leuvense band rond Gaëtan Vandewoude, een ware nevel rimpelvel doorheen de indiefolk-valleien uit de Lage Landen. Helaas is dit echter de waarheid oneer aandoen, want Chantal deed en doet zoveel meer. Een kleine terugblik in mijn eigen verleden leert overigens dat onze eerste band werd gesmeed in wat ik met men hand op het hart, de gouden periode van de legendarische Effenaar in Eindhoven durf te noemen; Chantal vaak achter de bar, ik frequent actief als resident-dj in de dj-booth boven de bar. Ondertussen heeft Chantal een parcours afgelegd via talloze bands en samenwerkingen, maar wel om uiteindelijk helemaal naar zichzelf te groeien. Momenteel zit ik even wifi-loos op een trein dus om zo uit het hoofd enkele projecten te noemen: Coho Lips, Sleepingdog, True Bypass, Light & Sky, Distance of IH8Camera. En dan zwijgen we nog over haar collaboraties met muziekfiguren als Bill Frisell, Borgar Magnason, Shahzad Ismaily, Alan Gevaert, Niels Van Heertum, Peter Broderick, Madeena Dicko, Sylvie Nawasadio, Alan Sparhawk en de eerder dit jaar overleden Mimi Park (Low), of wat te zeggen over de respectievelijk in de rubrieken Saorstát #12 en Svn’s Essential Nine #2 aangekondigde Nils Frahm en Eric Thielemans. Hier in Djingel Djangel echter geheel in haar ukkie, slechts gewapend met haar hartverwarmende verhalen die werden vertaald in één enkele microfoon en slechts werden ondersteund door akoestische gitaar en haar Turkse luit, die ze duidelijk met trots bespeelt. In één woord: touché!
Condor Gruppe @ De Roma, Antwerpen (17.09)
Net zoals auteur Jonathan Swift (1667 – 1745) zijn gelijknamige protagonist steeds op niet bepaald toeristische reisbestemmingen belandde, zoekt Condor Gruppe met GULLIVER (2022) op hun eigengemaakte cinematografische manier, ook naar die bizarre locaties-achter-de-horizon. Zoals beschreven in Svn’s Essential Nine #9 – waar uit de sublieme documentaire ENNIO, THE MAESTRO (2021) van de Italiaanse regisseur Giuseppe Tornatore (°1956), kan afgeleid worden dat ook Ennio Morricone (1926 – 2020) vond dat tonale grenzen er zijn om te overschrijden – overschrijden evenzo Condor Gruppe sinds hun debuut LATITUDS DEL CAVALL (2014) moeiteloos en op een speelse manier zowat elk muzikaal afgebakend gebied. Mysterieuze haltes waar fluitende spaghettiwesterns, exotische surfrock, kraut-grooves of psychedelische oriental de plak zwieren, leerde ons dat zand kruipt waar het niet gaan kan. Daartegenover legeert deze mishmash zich perfect tot één jammende roadtrip in het ongewisse. Geef dit combo een prachtzaal als de herbouwde Roma en men kan de slangen bezwerende buikdanseressen praktisch in de nek voelen ademen. Voor alle duidelijkheid: op hun concerten in zowel de Roma als in de Hnita Jazz Club was enkel de cd beschikbaar, maar ondertussen is de vinyl vorm ondertussen wel degelijk verkrijgbaar in bijvoorbeeld die uitermate vinyl–vergifwinkel Sugar Pie Records in Antwerpen, die overigens mee wordt gerund door Condor Gruppe’s bassist Jan Wygers.
Crass @ Melkweg, Amsterdam (17.10)
Flashback! We schrijven 15.10.2010: met een volle auto Belgen op weg naar de Melkweg in Amsterdam voor de (zo aangekondigde) éénmalige reünietoer van Crass. Fast forward naar 17.10.2022: here I am again, want Steve Ignorant presents CRASS SONGS 1977-1984! Voor de snelle tellers is het – op twee dagen na – exact 12 jaar geleden dat Crass voor het eerst terug in de Melkweg speelde. Nu mag U weten dat ondergetekende sinds zijn jeugdjaren Crass diep in het hart heeft gekrast, want dit was niet zomaar een band. Crass als stoorzender was een instituut, dat in die vorige eeuw alvast mijn ogen wijd heeft opengesperd! Helaas had ik ze nooit live gezien en dat was een onmiskenbaar voelbaar gemis. Sterker nog: op dat eigenste moment was ik me daar niet van bewust, maar tijdens één van mijn Engelse tripjes is gebleken dat ik op twee kilometer na, Penny Rimbaud zijn huis ben gepasseerd. Bon, ik ben niet bepaald het soort commune mens, maar laat het duidelijk zijn dat this was a bloody shame. Anyway, uit het niets kwam plots het nieuws dat Crass op 15.10.2010 in de Melkweg zouden spelen en toen wist ik uiteraard even niet wat ik hoorde. Crass was namelijk al jaren gesplit. Ik haal dit bewust aan omdat ik tussen die twee concerten in twaalf jaar, een zeer levendige déjà vu beleefde. Tijdens de eerste hopeloos uitverkochte passage (2010) werd ons gezelschap namelijk op een compleet onverwachte manier van de sokken geblazen en wel vanwege de onmiskenbare ingeslopen oubolligheid van deze ooit zo vurige anarcho’s. Het was zelfs een zodanig slapstick gevoel dat een ongecontroleerde simultane proestpartij bijna de (ondertussen een hele batterij Orange) boxen overtroefde. Ik heb geen idee van onder welke steen al die bespijkerde leather boys & punkchicks kwamen gekropen, maar aan het enthousiasme zal het nochtans niet gelegen hebben. Integendeel, op beide concerten vlogen er al na een paar nummers meer pinten in de lucht dan wel in het keelgat, maar eigenlijk gaat het nog niet eens over de muziek zelf. Versta me echter niet verkeerd. Besproken in de rubriek Books Will Feed Your Head Chapter II: Music, werd naar aanleiding van dit concert THE STORY OF CRASS (2009) van George Berger nog eens afgestoft. Het is namelijk zo dat van al de door mezelf verorberde anarcho-punk manifesten, waarschijnlijk de verregaande anarchistische ideologie van Crass mij het nauwste aan het hart ligt. Maar reeds in 2010, alsook een paar maanden geleden, begon het schoentje inhoudelijk toch te wringen vanwege de houdbaarheidsdatum van sommige rebellerende songs. I know, same game, different players! Ergo, vervang om maar iets te zeggen “(Sheep Farming in the) Falklands” (1983) door pakweg Ukraïne en we zijn weer vertrokken. Helaas blijkt het zo dus niet helemaal te werken. (Ter ilustratie: een klein decennium eerder schreef Black Sabbath met “War Pigs” (1970) evenzeer een anti-oorlog anthem, maar die song blijft ook anno 2022 nog steeds overeind staan, of wat te zeggen van Doe Maar die in datzelfde 1983 het eigenlijk beter doet met het geweldige “De Bom”.) Anyway, na een hoop pinten Ijwit ging het al iets vlotter om voor een aantal klassiekers mee op het podium te klauteren. Waarschijnlijk waren het diezelfde regenboogkleurige hanenkammen van 12 jaar geleden, die de Melkweg once again passioneel afbraken, maar toch kan ik me niet van de indruk ontdoen dat deze – ooit door mezelf zo omhelsde – ideologie behoorlijk passé blijkt te zijn. En dat doet pijn om te schrijven, want ik kan het zelf nog moeilijk bevatten. Ligt dit aan de jaren van verstandhouding, of aan zijn haast gepensioneerde vertolkers? Of nog erger: blijkt die radicale ideologie uiteindelijk gewoon een illusie? Ik ben er nog steeds niet uit, maar was het daarom een slecht optreden? Absoluut niet! Er gaat namelijk niets boven lekker mee te brullen met knallers van onze jeugd! “Do they owe use a living? Of course, they fucking do!”, tenslotte: “Jesus died for his own sins, not mine”, ergo: “So What!”, niet? Just remember: THERE IS NO AUTHORITY BUT YOURSELF!
Dans Dans @ Hnita Jazz Club, Heist-op-den-Berg
Zoals aangekondigd in Saorstát #10 werd ook Dans Dans uitgenodigd om de Grand Opening in Hnita Jazz Club muzikaal te verblijden. Dans Dans is de samensmelting van Bert Dockx (Flying Horseman), Frederic Jaques (Lyenn) en Steven Cassiers (Dez Mona), die reeds meer dan een decennium balanceren op het snijpunt van jazz, blues, rock en elektronica. Toegegeven, een hele mond vol, maar Dans Dans slaagt erin om telkens opnieuw te verwonderen en te betoveren. Waar Dans Dans in uitblinkt is op een toegankelijke manier, het publiek naar onbestemde oorden te voeren en ze op het einde van de rit voldaan weer netjes op hun vertrekpunt te droppen. Geheel pretentieloos grenzen aftasten, uitdagen en overschrijden vormen de hoofdingrediënten der onvoorspelbaarheid, maar van alle keren dat ik Dans Dans reeds heb mogen ondergaan, blijft effectief die verrassing opduiken. En daar was de Hnita Jazz Club geen uitzondering op. Klasse met een grote K!
Deafkids @ Magasin 4, Brussel
Zoals aangekondigd in Cat Flap #21 kwamen de Brazilianen van Deafkids overgevlogen om onder meer de Brusselse Magasin 4 onder te dompelen in één stevige psychedelische brokkenpap. En dat mag U letterlijk nemen, want zeg nooit dat ze in São Paulo nog nooit van xprmtl/d-beat/noise rock/punk/sludge-metal hebben gehoord. En dat had ook Neurosis gitarist Steve Von Till onmiddellijk begrepen, die na hun tournee volmondig confirmeerde dat Deafkids iets nieuws weten te maken van iets oud en primitief. Onder de agressieve en repetitieve rauwe punk schuilen namelijk bezwerende chants en psychoactieve polyritmische percussie, die inslaan als een soort medicinale ayahuasca. Dreigend, repetitief, bezwerend, over the top psychedelisch… Hey, wacht eens even? Zijn dit nieuwe Butthole Surfers? Neen, geheel niet, maar live wel één van de meest spannende muzikale uppercuts van verleden jaar!!!
Dustbug @ Café Central, Brussel
Zoals aangekondigd in Cat Flap #41 was dit mijn eerste ontmoeting met Dustbug, maar die is wel degelijk blijven hangen. Check op bijvoorbeeld zijn jongste wapenfeit UNCARE AND FLOAT (2022), hoe deze Gentse geluidsarchitect random bouncing geluiden capteert en die op een minutieus knappe wijze als zijn eigen klankenpalet weet uit te strijken tot een volwaardige beleving. Het zal de eerste keer zijn dat ik mezelf citeer, maar na deze eerste modulaire live-ervaring is dit dubbel en dik gerechtvaardigd: “Hoewel geheel vertoevend in de schaduw, priemt de hypnotische impact onstuitbaar door naar het volledig openbloeien van zijn dreigende spanning. Alsof het een auditief album van Johan De Rode Ridder betreft, vechten licht en warmte om hun plaats in de ijle, desolate donkerte. De andere evenzo bijna 25 minuten durende trip “not within” gaat hierin nog verder, want de dreigende atonaliteit plakt de luisteraar zo in één van de onnavolgbare Lynchiaanse onderlagen van de geest. Het vergt waarschijnlijk meerdere sessies, maar op een gegeven moment wordt het duidelijk dat Dustbug zich niet bloot geeft, maar de luisteraar simpelweg omsingelt met zijn auditieve voltage.” Voor alle liefhebbers van modulaire interventies: a must!!
Elephant9 @ Het Depot, Leuven
Flashback naar 7 maart 2020: door middel van bijna als vanzelfsprekend door de Italiaanse vrienden Malleus magnifieke ontworpen affiche, kondigt Orange Factory zijn volgende optreden aan: Elephant9, Onion Fuzz + Dj SVN @ Sojo aan. Dit haal ik even aan omdat deze kleine, maar qua impact haast traumatische terugblik mezelf terug katapulteert naar een paar dagen vooraleer COVID-19 heel de planeet in een wurggreep zou houden. Het was nochtans een feest van jewelste in de Leuvense Sojo. In de eerste plaats deden de Vikingen van Elephant9 met special guest Ståle Storløkken (Supersilent) – die met zijn Hammond B3 de show naar zich toe wist te trekken – gewoon de vloer smelten met hun onwaarschijnlijke strakker-dan-strak neo-psychedelicjazzprogressiverock, die zomaar even van over de misty mountains organisch uit de boxen kwam gerold. We waren nog geen kwartier ver en de tent stond al in brand. Elephant9 was simpelweg buiten categorie en dat mag U checken met de geblesseerde organisatrice. Amper bekomen van die onwezenlijk diep groovende seventies ride and back from aurora borealis, kroop ik achter mijn in de namiddag vakkundig in elkaar geboxte dj-booth met zowaar een minimalistische Japanse platenspeler als kers op de taart. Nu zijn er in m’n verleden abnormaal wilde party’s gepasseerd, maar no joke: in mijn meer dan 35 jaar actieve dienst achter de draaitafels, was dit absoluut de eerste keer in mijn leven dat ik op de afterparty real time vuurgensters uit een lokaal dancemonster zijn schoenen heb zien vlammen. I kid you not! Wauw, wat was dat!? Indeed, was dit misschien een omen? Naast deze ronduit waanzinnige trip van deze bende muzikale yeti’s, werd ik vanwege mijn research voor het in de rubriek URBAN UNREST RELEASE #1 onder de loep gehouden filmboek EVIL SEEDS, te pas en te onpas geconfronteerd met een ongezonde portie triskaidekafobie. Iets minder voor de hand liggend, maar daarbovenop wist COVID-19 nog een stap verder te gaan door mijn paraskevidekatriafobie ineens ook maar strak aan te vijzen. Het was namelijk vrijdag de 13de maart 2020 dat het Brussels publiek grondgebied hermetisch werd afgesloten. U kan de kronkel in mijn brein al voelen spartelen? Natuurlijk, want wie had nu kunnen verzinnen dat nogmaals het ronduit fantastische Elephant9 niet alleen het laatste optreden zou zijn in een lange tijd, maar tot nader order tevens ook mijn eigen laatste dj-set. Fast forward naar het Leuvense Het Depot : zoals aangekondigd in Jub #5, werd het Noorse Elephant9 in het kader van 25 Years Orange Factory opnieuw uitgenodigd en dat deed toch een klein hartje smeulen. Wat stond ons nu te wachten? Much ado about nothing of course. Integendeel, want hoewel het intimistische aspect in de Sojo plaats moest maken voor een breed podium, bleek Elephant9 opnieuw in bloedvorm en nodigde het publiek uit om in hun spaceshuttle een tripje progressieve kosmos-jazz te ondergaan, die vanwege zijn groovyness eerder aan Herbie Hancock of Medeski, Martin & Wood deed denken dan aan pakweg Deep Purple. Hoe dan ook, Elephant9 wist met hun crazyness van telkens om en bij de 20 minuten, ook in het Depot spontaan haar te laten groeien op onbehaarde plaatsen. Wat een Klasse!!!
G.B.H. presents CITY BABY’s REVENGE: 101 WAYS TO KILL A RAT @ Den Dreef, Vorselaar
Hoewel ik maar goed vijftien kilometer verderop woon, blijk ik nog steeds Vorselaar met Vosselaar te verwarren. Op zich is dit niet zo heel erg, want in beide V’s werd en wordt zowaar muziekgeschiedenis geschreven. Weliswaar in het ene V. eerder een metal history in de welbekende Biebob en in het andere relatief hernieuwde Den Dreef, wordt alles wat naar punk geurt in de nieuwe (en spekgladde) tegels gekrast. Op het in de rubriek Saorstát #15 aangekondigde ONCE A PUNK, ALWAYS A PUNK Festival, was het dan ook (initieel Charged) G.B.H. die als headliner kwamen opdraven en dat is een geschiedenis die in 1978 in Birmingham uit zijn startblokken schoot. Yup, slechts een paar jaar nadat Motörhead in 1975 was opgerezen, zijn beide bands wel degelijk geboren in het stalen hart van de UK. Net als Lemmy ((1945 – 2015) & co, werd ook (Charged) G.B.H. quasi onmiddellijk als een buitenbeetje gebombardeerd. De afkorting staat voor Grievous Bodily Harm, althans volgens de in 1980 overleden voormalige bassist Sean McCarthy. Voor anderen betekent het evengoed Girls, Booze & Hash of Grown Big Hair; met andere woorden werd er meer dan met andere gangbare punk/hardcore intialen creatief omgesprongen. Hoe dan ook behoort G.B.H. samen met al dan niet nog spelende zielsverwanten Discharge, Broken Bones of de hier evenzeer aanrukkende The Varukers tot de pioniers van de zogenaamde UK82 beweging. Als ik even terugblik op mijn eigen grillig bewandeld muzikaal parcours, zou ik zelfs durven stellen dat ik specifiek dankzij het album CITY BABY’s REVENGE: 101 WAYS TO KILL A RAT (1983) van de toen opkomende trashmetal rage, in de hardcore/punk ben gerold. Ter ere van dit 40 +1 jubileum wordt echter het debuut CITY BABY ATTACKED BY RATS (1982) – die geldt als een regelrechte punk-core mijlpaal – hier integraal werd gebracht. Met die nuance dat early birds – mezelf incluis – alweer gefopt blijken te zijn, want waar de originele uitgave in net iets meer dan een half uur door je strot wordt geramd, is de Captain Oi reissue aanzienlijk aangevuld met extra materiaal. Wonderwel blijkt er vier decennia later nog geen grammetje sleet te zitten op allerhande classics als pakweg “Maniac”, “Slut”, “Sick Boy” en wordt met de gelijknamige titeltrack de “High Octane Fuel” geleverd voor de te ontplotten “Drugs Party at 526”. Misschien toch ook nuttig om te melden is dat ondanks de sound vanuit de moshpit heel even werd overstemd door het gekraak van een scheefgewrongen kapotte knie, er ditmaal geen verdere incidenten zijn waargenomen. Dat was eind jaren tachtig wel iets anders, want waar iedereen zich de ronduit legendarische passage van Bad Brains in het STUK herinnert (05.11.1987), speelde later in datzelfde jaar ook G.B.H. (30.01.1987) in zaal Lido. Helaas kwam er in die tijd ook geregeld fysiek geweld aan te pas., want zeker zaal Lido werd geregeld opgefleurd met een bezoek van skinheads uit Brussel, Ninove en waar die gasten ook uithangen. Meer dan eens werden er serieus wat klappen uitgedeeld, vaak in het voordeel van de skins omdat deze toch ietwat beter georganiseerd bleken te zijn dan al die chaos declamerende punks. Uiteraard valt G.B.H. zelf niets te verwijten, maar helaas liepen de gemoederen tijdens specifiek dat concert zodanig op met een betreurd dodelijke afloop als resultaat. Voor alle duidelijkheid: in zaal Den Dreef waren er dus slechts een aantal paar pijnlijke breuken, maar dat had niets met geweld te maken dan wel een schaatsbaan van met bier insmeerde moshpit.
Giant Sand @ Roots & Roses Festival, Lessen
Eerlijk is eerlijk, hoewel ik Howe Gelb altijd heb bewonderd – zowel met Giant Sand, als solo – ben ik hem de laatste jaren wat uit het oog verloren. Even flink in mijn geheugen gravende, moet het trouwens alweer van 2012 geleden zijn dat ik Howe nog heb gesproken in de Brusselse L’ Archiduc na een solo concert; kan je nagaan. Maar ik prijs mezelf gelukkig, maar al te goed beseffend dat kwaliteit altijd komt bovendrijven en zeker met een klasbak als Herr Gelb. Hoewel hij vaak beschouwd wordt als één van die über-indies, heeft Howe zich nooit laten inkisten door een bepaald genre. Akkoord: americana, blues, jazz en folk vormen zijn comfortzone, maar uithalen naar bijvoorbeeld punk of metal zijn Howe echt niet vreemd. Zoals aangekondigd in Svn’s Essential Nine # 11 blijkt ook na meer dan 35 jaar actieve dienst, dat er moeiteloos bruggen worden gebouwd doorheen de geschiedenis van de Amerikaanse erfenis die muziek noemt. Een muzikale veelvraat = een man naar mijn hart. Klasse!
Glitterpaard @ Djingel Djangel, Antwerpen
Zoals aangekondigd in de eerder aangehaalde rubriek Saorstát #2 zou in het kader van All Things Music Festival ook Glitterpaard het podium bestijgen. Mintzkov-frontman Philip Bosschaerts zijproject wordt bevolkt met goed volk als Johan Verckist (Wardrobe), Damien Vanderhasselt (Millionaire), Sarah Pepels (Portland) & Frederik Bastiaensen (Marble Sounds) en wat krijg je als je zoveel talent in één repetitiehok perst? Een nieuwe Antwerpse supergroep uiteraard, maar eentje met een initiële bedoeling voor ogen. Het begon namelijk allemaal toen in Trix de documentaire van Alex Crowton & Bobby Dass THE SAD AND BEAUTIFUL WORLD OF SPARKLEHORSE (2016) werd vertoond als eerbetoon aan de bij leven gekwelde ziel Mark Linkous (1962-2010), gevolgd door het gerucht van een Sparkelhorse tribute band. Enter Glitterpaard! Achteraf blijkt dat dit idee om een uitgebreide kroegentocht te houden al wel langer op tafel lag, want Glitterpaard zou zijn eigen parcours willen rijden. Volledig gegund uiteraard, want ondanks het succes van dat ene optreden de paarden eerst wel op stal werden gezet, volgden uiteindelijk meerdere shows die – los van Sparklehorse – essentieel bleken om op een eigenzinnig drafje naar die eigen innerlijke stem te evolueren. Anno 2022 zijn we een flink aantal jaren verder sinds het ontstaan en het is duidelijk dat Glitterpaard hard heeft gewerkt. Daar moet wel bij gezegd worden dat meer dan Sparklehorse, de algemene dEUS atmos nooit ver weg is. Daar wordt niet mee bedoeld dat Glitterpaard zomaar een copycat zou zijn. Integendeel zelfs, want ook live knagen en schuren songs hun weg naar die beoogde samenvallende puzzel en blijkt Glitterpaard heel wat in zijn mars te hebben. In het oog te houden, deze raspaarden!
Halfgeleider @ Haekem, Brussel & Modular, Heusden-Zolder
Zoals zo vaak ligt wat je zoekt daar waar je niet gaat zoeken: pal voor je neus! In mijn geval blijkt dat in zowat één straat in mijn eigen hometown zoveel talent samenhokt dat men er duizelig van zou worden. Eén van die talenten gaat gebukt onder de in rubrieken Cat Flap #32 en Cat Flap #36 aangekondigde noemer Halfgeleider. Onder zijn alias bricoleert Maarten Voeten reeds jaren aan zijn eigen sound, maar dat vergt een kleine toelichting. You see, my dear, we are talking modular! De snelheid waaraan technologie zich ontwikkelt is uiteraard niet te volgen en er is zelfs niets mis met digitale tools, maar als we over het echte werk praten gaat er werkelijk niets boven modulaire synths en al zeker niet in een quadrafonische opstelling die in het prachtig vernieuwde CC De Muze in première ging. Vergis U echter niet, want hoe mooi al die knopjes en vooral massa’s kabeltjes ook klinken: modulaire hardware is een zeer delicaat beestje en dat heeft Maarten ten Voeten uit op korte tijd bewezen door zijn verschillende set-ups. Op de terugweg van het concert in de kelder van het Brusselse Haekem, werd met name een specifieke en zo bestempelde ‘diepe’ klank besproken waarvan Maarten zelf dacht dat er iets mis was gelopen omdat zijn monitor deze blijkbaar niet meegaf. In Brussel werd het publiek echter bijna van zijn stoel geblazen, terwijl in Heusden-Zolder volgens de monitor wel alles perfect stond afgeregeld, maar de beoogde diepe helaas uitbleef. Wat niet wil zeggen dat dit afbreuk deed aan de rest van de sound, want opgebouwd uit nostalgische samples van oude tapes en breakbeats en aangevuld door zowaar oude VHS visuals, produceert Halfgeleider gedetunede melodieën en ondergaat zijn triphop zo een modulaire reïncarnatie. De toeschouwer mag toekijken naar de wonderbare manier hoe een bepaalde klank ontstaat tussen die cappellini van kabels met daaronder tal van knopjes, maar bovenal is het de bedoeling die klanken diep in jezelf op te nemen. En eenmaal dat punt bereikt, is dat er eentje om een plekje in je slakkenhuis toe te kennen.
Hasfeldt @ Haekem, Brussel
Zoals aangekondigd in Cat Flap #32 presenteerde Soundcute in samenwerking met Laagzwart de Belgische première van Hasfeldt. Onder zijn eigen naam Martin Hasfeldt, heeft deze Deense producer relatief recent zijn eerste worp gegooid die STUTTER (2022) werd gedoopt. Meezingers hoeft U niet onmiddellijk te verwachten, maar indien experimentele elektronische betovering U kan bekoren, wordt U vriendelijk uitgenodigd om op het muzikale vliegende tapijt plaats te nemen. Hasfeldt houdt namelijk halte op plaatsen die niet bepaald tot de toeristische standaard behoren. Soundscapes, ambient, drones maken allemaal deel uit van zijn zelf gecreëerde klankenspectrum, maar zeker zo belangrijk zijn de organisch groeiende texturen, die bovendien in de diepe kelder van Haekem helemaal openbloeiden. Aanrader voor de elektronicaliefhebbers.
Human Impact @ Trix, Antwerpen & Botanique, Brussel
Het moment waarop Dj SVN al geruime tijd zat te wachten, want zoals aangekondigd in Cat Flap #20 kwam het nieuwe project van Chris Spencer (Unsane) & Jim Coleman (Cop Shoot Cop) eindelijk live in België uit de kast gekropen. Een muzikale verrassing? Misschien niet echt, want ten slotte praten we hier al snel over dertig jaar onuitwisbare live-bagage. Langs de andere kant wist niemand wat Human Impact live zou geven als verschillende leden van drie van New York’s Finest besluiten de krachten te bundelen. Stammende vanuit Unsane, Cop Shoot Cop en Swans kreeg de rotonde in de Botanique een mokerslag waarvan je tanden spontaan begonnen af te brokkelen. Het moet geleden zijn van het in de rubriek Cat Flap #33 aangekondigde Unsane dat een band zo retestrak en zo vettig heeft geklonken. In de rubriek Creative Inertia #10 kregen Spencer en Coleman de kans om hun zegje te doen, maar ondanks de afwezigheid van vele Unsane freaks van weleer, sloeg Human Impact muzikale spijkers in koppen. Human Condition is dan ook zoveel meer dan de som van elementen, want hoewel het herkenbaar A-B-A-B-C schema en de synths van Coleman een beetje heavyness lijken te counteren, zijn de scherpe lyrics en vocals van Spencer even furieus als voorheen. Wat Human Condition vooral wel doet is het evoceren van een angstaanjagende plek in tijd en ruimte, maar op zo’n snedige manier gebracht dat stilstand geen optie meer is. Afwezigen hadden ongelijk, maar hopelijk komt jullie kans nog wel. Toppie!!!
Jean Delouvroy presents DEUS UNIVERSALIS @ Handelsbeurs, Antwerpen (17.05.2022)
First things first: helaas kon ik zelf niet aanwezig zijn bij deze uitvoering in de gerestaureerde Handelsbeurs, waar momenteel ook zoals aangekondigd in La Mirade Fuerte #15 de expositie IKONEN loopt van Anton Corbijn. Zoals evenzeer aangekondigd in Cat Flap #2 prijs ik me gelukkig omdat ik wel DEUS UNIVERSALIS eerder in Gent gepasseerde voorstellingen heb kunnen meemaken. Akkoord, met de wellens/nietes politiek betreffende evenementen versus COVID-19 maatregelen, werden tal van aangekondigde concerten afgelast in dat aftastende coronatijdperk, maar hoe dan ook behoorde DEUS UNIVERSALIS in de (toen nog) Voo?uit bij de muzikaal beklijvende momenten van het 2021. Naar eigen zeggen zou het in de Handelsbeurs zeker zo goed moeten geweest zijn en dat rechtvaardigt DEUS UNIVERSALIS zijn plek in deze lijst. Het begon namelijk allemaal met het project LISTEN TO THE LAMB! dat fungeerde als een rechtstreekse ode aan het schilderij HET LAM GODS (1432) van de gebroeders Van Eyck, dat overigens terug op zijn oorspronkelijke plaats hangt in de Gentse Sint-Baafs Kathedraal. In het kader van dit project namen verschillende muzikanten één van de panelen voor hun rekening en GOD OP DE TROON werd Jean Delouvroy zijn opdracht. Dit ontaarde in een multimediale voorstelling waar muziek, klank, beeld, maar evenzeer dans bij hoorde. Voor deze laatste expressievorm werd in danser Taichi Sakai de ideale vertolker gevonden en dat bleek een schot in de roos om het transcendente aspect te accentueren. Om de compositie DEUS UNIVERSALIS muzikaal te vertalen, deed Jean beroep op leden van Koor en Symfonisch Orkest Opera Ballet Vlaanderen. Reken daar nog de evenzeer verbluffende visuals bij, die Guillaume Dufay (1397 – 1474) zijn de typische faux-bourdonstijl met tekst in het schilderij, (letterlijk) in de verf zetten en U begrijpt dat deze bundeling van disciplines naar een universeel en tijdloze dimensie van mystieke rituelen graaft.
Jeff Mills @ Bozar, Brussel
Yezz! Jawel, zoals aangekondigd in Saorstát #12: Jeff Mills! Dé technogod uit Detroit, die me tijdens één van haar Fluid events in de Effenaar, op jonge leeftijd werd voorgesteld door de helaas vorig jaar overleden Lady Aïda (echte naam: Aïda Spanninks, 1958 – 2021); voor mij persoonlijk één van de strafste vrouwelijke dj’s in een tijdvak dat er amper vrouwelijke dj’s waren. Met die nuance dat Jeff ik-mix-sneller-dan-mijn-schaduw Mills een muzikale turn heeft genomen. Geen paniek, electronica is still key, maar op een gans ander level. Helaas is dé afrobeat-drummer Tony Allen (1940-2020) voor altijd ergens aan het jammen op de eeuwige jachtvelden, maar voor wie hem nog bezig heeft gezien tijdens bijvoorbeeld de première van TOMORROW COMES THE HARVEST in Club Rex in Parijs, of op festivals als het Brusselse Listen!, Rewire in Den Haag, of gewoon op Pukkelpop tijdens de tour in 2019, weet waarover ik het heb. Wie echter dacht te krijgen wat hij gewoon was, was eraan voor de moeite. Letterlijk zelfs, want de rechttoe-rechtaan Detroit techno waarbij Mills nog steeds geldt als één van de pioniers, viel nergens te bespeuren. Maar in plaats kreeg de bezoeker, die er tenminste voor open stond, wel even iets anders in de plaats. Iets zodanig futuristisch dat de in de rubriek Re-Connecting The Dots Revisited #5 tegen het raam gehouden John Zorn, zijn tanden hoort watertrappelen in zijn eigen zweet. TOMORROW COMES THE HARVEST is Underground Resistance jazz voor een eeuw die er nog niet klaar voor is. (Helaas) Zelfs zonder Tony Allen, die werd vervangen door Prabhu Edouard (drums & tabla): Pure Cosmic Afro-Futurist Magic!!!
Jimi Tenor @ Sint-Joriskerk, Antwerpen
Zoals aangekondigd in Cat Flap #29, wist het team From Italo To Disco (And Anything Else Funny) me zowaar op de biechtstoel te krijgen, weliswaar met de belofte dat hogepriester Jimi Tenor het altaar zou dienen. (I don’t come cheap, you know.) Als Fins elektronicawonder was Jimi in de jaren negentig zeer prominent aanwezig, maar eerlijk gezegd was ik een beetje in de veronderstelling dat hij ondertussen was verdronken in een smeltende gletsjer. Niets is minder waar dus, want Meneer Tenor lijkt meer dan ooit alive and kickin’. Sterker nog: voor deze gelegenheid had hij zelfs een aangepaste ambient set in elkaar gestoken. Overigens eentje die geheel bleek te versmelten in het decorum van de prachtige Sint-Joriskerk, waar een rave opstarten sowieso minder aan de orde bleek te zijn. Het waren wel geen wierookwalmen, maar niettemin was heel de kerk gevuld met een spirituele muzikale wasem. Net zoals in een reguliere mis, is het enige wat men kan doen, deze te ondergaan, met die nuance dat deze muzikale psalmen erin slaagden de aandacht van het publiek strak te houden. Het is niet mijn eerste avondmis en waarschijnlijk niet mijn laatste, maar naast de muzikale invulling, absoluut extra pluim voor de organisatie!
Kameel @ CC De Werft, Geel
Vooreerst kleine toelichting: in tegenstelling tot de shows die werden aangehaald in Svn’s 2021 Chapter I: Top 30 concerts, betreft dit geen volledig optreden. Zoals aangekondigd in Cat Flap #44, paste deze fragmentarische momentopname in een groter geheel, maar die was zo goed dat ze het verdient om op te lijsten. Op weg naar het Gulden Getal wist de (eerste Westerse) wiskundige Fibonacci (Leonardo van Pisa 1770-1250) ook al de waarde van éénenééndrie in te schatten en daar kregen we hier in het land der surrealisme een spontane uiting van. Aansluitend op de laatste tonen van de overigens evenzeer straffe snarenpluksels van het gitaar-duo Julien Tassin & Patrick Steenaerts, nam eerst Geert Roelofs plaats achter zijn drumkit. Vervolgens zal het waarschijnlijk de eerste keer geweest zijn dat ik muzikant, componist en arrangeur Hans Mullens daadwerkelijk zag lopen, maar inderdaad luttele seconden later kwam de protagonist van dit muzikaal epos op het podium gecrost om Kameel op zijn eerste tonen te laten ontstijgen. Geen idee wat hij in het begin allemaal op zijn bakske aan het doen was, maar simultaan treden zowel de gitaar van Steenaerts en de drums van Roelofs gestaag naar voren. Wie de live-video nog herinnert van het nummer “Aarsworm” dat via Taping Policies werd opgenomen, weet dat Mullens eerste instrument zijn bas is, maar om live de snakedance met zijn eerste liefde te zien ontplooien, is exact dé reden waarom optredens altijd zullen blijven primeren. Een fantastisch stukje ongebreidelde heavyness bezwangerde CC De Werft, waarbij de gemoederen zodanig jhoog opliepen dat cymbalen in het rond vlogen. Als extra toemaatje kwam Joppe Bestevaar (Black Mango) de onderbuik nog even kietelen met zijn baritonsaxofoon. Het was al eerder gebleken dat de brandstapel nog een heel actief instrument is in mijn hometown Geel, maar met “Trugschluss” hoor je als het ware de als heksen gestigmatiseerde slachtoffers gewoon knetteren. Perfecte afsluiter van het eerste deel!
Kraftwerk @ Lokerse Feesten, Lokeren
Hoewel onverwacht vanwege ongunstige treingoden, er uiteindelijk toch geraakt en daarmee werd voor deze gelegenheid Kraftwerk in de rubriek Re-Connecting The Dots Revisited #2 opgefrist. Dit verhaal der elektronische pioniers is er namelijk eentje dat om het zacht te zeggen, niet geheel van een leien dakje is gelopen. Een terugblik in mijn persoonlijk muzikaal bewandeld pad, leert dat het alweer van 2013 geleden is dat ik zelf het geluk heb gehad om deze 3D show voor het eerst te mogen aanschouwen in een door Ralf Hütter zelf uitgekiende locatie. Meer bepaald Evoluon in Eindhoven – de ijzeren paddestoel – en in die setting mag U the 5th dimension letterlijk nemen. Het spreekt vanzelf dat een festival een andere beleving veroorzaakt, maar sinds de eerste (weliswaar in 2D, maar niettemin fantastische) reünie die hen in 1997 als headliner op het Engelse dancefestival Tribal Gathering plaatste, heeft Kraftwerk alle keren nadien live nooit ontgoocheld. Kraftwerk heeft het begrip strak een nieuwe dimensie aangemeten en zelfs een voorstelling in 3D kan daar geen inch aan veranderen. Die Duitste Gründlichkeit ten top: U weet wat er gaat komen en U weet op welke manier, en toch blijft het onvoorwaardelijk sterk! Zelfs op een festival met een raar brilletje op je kop…
Op naar een smashing 2023!!!
SVN's Unsane Vortex 