Met ondertussen zijn zesde editie is het Closer/Dichterbij Festival niet aan zijn proefstuk toe om zowel lichaam als geest te voeden met een meer dan eclectische mix van muziek, dj’s, beeldende kunst, performance, fotografie, video, installatiekunst, literatuur en zelfs gastronomie. De eerste edities vonden elders in ’T Stadt plaats, maar sinds 2019 ligt het hart van Closer in De Studio.
Zoals ieder jaar wordt er met een thema gewerkt dat uit de woeste grond ontspruit en voor deze editie ontgint Closer speciaal voor U een ongezonde portie aanstormend talent dat in het teken staat van de 100ste verjaardag van THE WASTE LAND (1922). Het gedicht van 434-lijnen, dat Nobelprijswinnaar T.S. Eliot (1888-1965) in één klap ridderde als centrale spil in de Engelstalige Modernist Poetry. Na W.O.I bracht THE WASTE LAND in vijf uitgekiende bedrijven de uitzichtlichtloosheid van het bestaan op een magnifieke wijze tot leven en daarmee geniet dit gedicht de status als één van de meest belangrijke gedichten van de 20ste eeuw. Maar Closer volgt nét niet dit gitzwart thema en biedt met dit feest van artistiek geweld een positief contragewicht in deze horrortijden van pandemie en oorlogsgruwelen. Closer kiest echter niet, Closer is een brug die verbindt. Closer zet zijn geloof in kunst als katalysator van cohesie om door middel van in te zetten op het aanreiken van multidisciplinaire kunstvormen. Niet vrijblijvend op een hoop gekieperd, maar wel vanuit het buikgevoel samen gebracht op een inspirerende plek.
Het grootste goed van Closer is dat ze de honger naar cultuur wilt aanwakkeren. Dit wordt op 16 december dan ook letterlijk gedaan met de kookkunsten van Harry Belmans. In een vorig leven trachtte Harry nog aan de wensen annex grillen van sterren als Prince, Beyoncé of Leonard Cohen te voldoen, maar thans draagt hij zowaar de chefmuts van Zjalto in mijn eigen hometown Geel. Op Closer wordt met Souper Surprise een culinair programma aangeboden in de vorm van een thematisch vijf-gangen menu, opgeluisterd door performances die de curatoren Andy Fierens en Greogry Frateur voor U hebben uitgeselecteerd.
Souper Surprise (16.12)
BURNING
Geroosterde bloemkool met crème van champignons en truffel, Lardo di Colonnata en geroosterde noten.
Vegetarisch: Geroosterde bloemkool met crème van champignons, gerookte olijfolie en geroosterde noten.
*
CO CO RICO CO CO RICO
Gevogelte consommé met gedroogde groenten en lamsvet.
Vegetarisch: Groenten consommé met gedroogde groenten en pistache.
*
THE RIVER SWEATS
Geroosterde paling, soja, knolselder, karnemelk, lavas en haring kaviaar.
Vegetarisch: Gerookte tofu , soja, knolselder, karnemelk, lavas en aubergine kaviaar.
*
SIGHS, SHORT AND INFREQUENT, WERE EXHALED
Harry’s huisgemaakte worst met truffel, pastinaak en bonen.
Vegetarisch: Harry’s huisgemaakte ravioli met truffel, pastinaak en bonen.
*
SHANTIH SHANTIH SHANTIH
Esdoorn taartje met meringue van zeezout en eekhoorntjesbrood, ijs van suikermaïs.
Programma zaterdag 17.12
Andy Fierens
Indien U zelfs maar een beetje in poëtische ziel bent, dan bent U hoogstwaarschijnlijk al wel eens op Andy Fierens gebotst. Het is namelijk haast onmogelijk te ontsnappen aan zijn dreunende bulderstem en dat is geweten van Larum tot Lapland, van Merelbeke tot Montréal, of van Ottignies tot Osaka. Hoort U ergens een verbale Gatling Gun ratelen, dan mag U er donder op zeggen dat Andy Fierens in de buurt is. Uit het niets rijst het vermoeden dat hij als één van de bezielers van de Bronstige Bazooka – het koor waar Fierens de libretto’s voor neerpent – wel eens een bloedverwant zou kunnen zijn van de Britse slampoet Atilla The Stockbrocker, want aan zijn punkingesteldheid zal het alvast niet liggen. Weliswaar vijf jaar eerder dan elders in dit stuk vernoemde Charlotte Van den Broeck, won Andy evenzo de Herman de Coninck prijs voor zijn debuut GROTE SMERIGE VLINDER (2010). Simultaan met diezelfde Charlotte mag Andy dit jaar trots uitpakken met evenzeer zijn derde dichtbundel DE TROMPETTEN VAN TOETANCHAMON (2022). Daarnaast schrijft Fierens ook theaterstukken, romans of bracht hij met Sam De Buysscher de cartoonreeks KAWABATA uit. Zowel tekst als optredens van deze devil-does-all zijn steeds een furieuze bundel die bulken van absurde levenswijsheden en bakken zelfspot. Nog niet overtuigd van een van goesting overlopende Fierens? Misschien schreeuwen uw kids wel moord en brand voor zijn kindertheater BOER DANDY of DE TIKTOKHEKS? Het nachtleven kent Fierens dan waarschijnlijk weer van één van zijn talloze culturele manifestaties en daarom stond het waarschijnlijk in de catacomben van De Studio gebeiteld dat Fierens de spreekstalmeester van dienst zou zijn.
AARDUITWRIJVINGEN/PEAK
Charlotte Van den Broeck (woord) & Jana Coorevits (visuals)
Misschien herinnert U zich nog dat een ruwweg een juglar-cyclus geleden, ineens de dichtbundel KAMELEON (2015) zowaar met de Herman De Coninck Debuutprijs aan de haal ging? Dat dit schrijven prijzenwaardig was, werd twee jaar later nog eens extra bevestigd door de nieuwe bundel NACHTROER (2017), die op zijn beurt ging lopen met de driejaarlijkse Paul Snoekprijs in de categorie Beste Nederlandstalige Bundel. Het is mogelijk dat de Servische of zelfs Afrikaanse voorleessessies een soort klankengedicht op zichzelf vormen, maar ondertussen is de poëzie van Charlotte Van den Broeck (°1991) in zes talen omgezet en wordt de Kempische dichtster bijna op elk continent vertegenwoordigt. (Zeg nu zelf, niet slecht voor iemand die nog maar net tram drie heeft gepasseerd?) Maar zelfs hier stopt het niet voor de jonge Turnhoutse woordenkunstenares, want wie haar al op een podium heeft gezien weet dat Charlotte zoekt naar een soort performatieve benadering van haar poëzie, waarin beschrijfelijk- en lichamelijkheid centraal staan. Ongeveer gelijktijdig met mijn eigen research voor het bovengenoemde filmboek EVIL SEEDS – THE ULTIMATE MOVIE GUIDE TO VILLAINOUS CHILDREN (in combinatie met de verwerking van het verlies van verschillende vrienden die zelf besloten het vergankelijke voor het eeuwige te wisselen), werd mijn triskaidekafobie alweer aangezwengeld door haar prozadebuut WAAGSTUKKEN (2019), waarin Charlotte haar essayistische onderzoek naar dertien (!) architecten leidde die vanwege een fatale fout in hun ontwerp besloten uit het leven te stappen. Mogelijk onverwacht, maar dit verzekerde Charlotte een plaats in de Bestseller 60 en WAAGSTUKKEN belandde zelfs op de shortlist van de Boekenbon Literatuurprijs 2020. Ondertussen is haar derde dichtbundel AARDUITWRIJVINGEN (2021) uit, waar – vanuit een feministische perceptie – thema’s als klimaat, vrouwelijkheid of zelfs schildpaddenporno kan fungeren als metafoor voor erotiek. Haar partner in crime is Jana Coorevits. Deze visuele artieste en fotografe toont terwijl Charlotte uit AARDUITWRIJVINGEN voorleest, haar – vanuit het gedicht THE FURY OF SUNSETS van Anne Sexton (1928-1974) ontleende titel – ALL DAY I’VE BUILT A LIFETIME ANd NOW THE SUN SINKS TO UNDO IT video. De schrijfster vertrekt vanuit haar metier, de filmmaakster vanuit het hare, maar de grootste gemene deler is dat ze in wezen beide via hun enerzijds technisch beeldonderzoek en literaire reflecties aan de andere kant, het verband tussen landschap en (het vrouwelijk) lichaam exploreren.
Gregory Frateur
Wie Gregory Frateur zegt, zegt automatisch Dez Mona, die eerder dit najaar hun ondertussen negende unaniem bejubelde langspeler – LOOSE ENDS (2022) – heeft geworpen. Naast frontwezen kan men Gregory de laatste jaren ook vaak terug vinden in theater- én televisie/film entourages. Denk maar aan zijn rol van Jackson in de vijfvoudige Ensor kapende horrorreeks TABULA RASA van regisseur (én collega-schrijver voor het in de rubriek URBAN UNREST RELEASE #1 besproken EVIL SEEDS – THE ULTIMATE MOVIE GUIDE TO VILLAINOUS CHILDREN) Jonas Govaerts, of Frateur zijn rol in Hilde Van Mieghems verfilming van Tom Lanoye’s SPRAKELOOS (2017), waarin pianist Jef Neve – overigens als één van de ereburgers van Geel – de muziekscore voor zivjn rekening nam. Op de theaterbühne schitterde Frateur dan weer in verschillende voorstellingen van collectief (van het nu wel toepasselijke) Eisbär en theatergezelschap FC Bergman. En hebben we zijn rol als curator al vermeld, die Gregory hier op Closer voor de zesde maal ter harte neemt om een sowieso bijzonder en geïnspireerd programma vol muziek en performance samen te stellen?
Sebastian Stuer
Fervente tv-kijkers kennen de vaak van alcohol met melancholische doordrenkte poet Sebastiaan Stuer (°1978) waarschijnlijk van het weekblad Humo, ofwel als die onwaarschijnlijke droge Hoopvergroter, dat het programma De Ideale Wereld via hun jongste seizoen heeft voorgedragen. Geen idee wat er is fout gelopen, maar het lijkt wel of deze zelfverklaarde freelance onnozelaar zijn afspraak met de huidige realiteit heeft gemist. Deze chronisch depressieve bon vivant communiceert via zijn vaak hilarische karamelverzen, die recht van bij de brouwer lijken te komen maar niettemin de grens van het absurdisme strelen.
Teletext
Muziektheatermakers Leonere Spee en Sascha Bornkamp vormen samen het muziektheaterduo Teletext. Een hele mond vol voor nog een voller gevuld takenpakket: optredens, voorstellingen, workshops, ontwikkeling audiotours, realisatie locatieprojecten of artistieke liaisons smeden binnen alsook buiten de blackbox. Als huisorkest van het dynamische Walpurgis hebt Teletext mogelijk al wel eens bezig gehoord of gezien op één de voorstellingen van dit bont gezelschap, of misschien kent U ze gewoon van hun op het gelijknamige gedicht van Paul Van Ostaijen gebaseerde single “De Aftocht”, waarbij overigens een door elders in dit stuk vernoemde Jonas Govaerts geregisseerde kortfilm hoort. Naar aanleiding van het festivalthema leven ze zich uit op het THE WASTE LAND en dat kan alle kanten uitschieten.
The Waste Land (1922)
I. The Burial of the Dead
April is the cruellest month, breeding
Lilacs out of the dead land, mixing
Memory and desire, stirring
Dull roots with spring rain.
Winter kept us warm, covering
Earth in forgetful snow, feeding
A little life with dried tubers.
Summer surprised us, coming over the Starnbergersee
With a shower of rain; we stopped in the colonnade,
And went on in sunlight, into the Hofgarten,
And drank coffee, and talked for an hour.
Bin gar keine Russin, stamm’ aus Litauen, echt deutsch.
And when we were children, staying at the archduke’s,
My cousin’s, he took me out on a sled,
And I was frightened. He said, Marie,
Marie, hold on tight. And down we went.
In the mountains, there you feel free.
I read, much of the night, and go south in the winter.
What are the roots that clutch, what branches grow
Out of this stony rubbish? Son of man,
You cannot say, or guess, for you know only
A heap of broken images, where the sun beats,
And the dead tree gives no shelter, the cricket no relief,
And the dry stone no sound of water. Only
There is shadow under this red rock,
(Come in under the shadow of this red rock),
And I will show you something different from either
Your shadow at morning striding behind you
Or your shadow at evening rising to meet you;
I will show you fear in a handful of dust.
Frisch weht der Wind
Der Heimat zu
Mein Irisch Kind,
Wo weilest du?
‘You gave me hyacinths first a year ago;
‘They called me the hyacinth girl.’
—Yet when we came back, late, from the Hyacinth garden,
Your arms full, and your hair wet, I could not
Speak, and my eyes failed, I was neither
Living nor dead, and I knew nothing,
Looking into the heart of light, the silence.
Oed’ und leer das Meer.
Madame Sosostris, famous clairvoyante,
Had a bad cold, nevertheless
Is known to be the wisest woman in Europe,
With a wicked pack of cards. Here, said she,
Is your card, the drowned Phoenician Sailor,
(Those are pearls that were his eyes. Look!)
Here is Belladonna, the Lady of the Rocks,
The lady of situations.
Here is the man with three staves, and here the Wheel,
And here is the one-eyed merchant, and this card,
Which is blank, is something he carries on his back,
Which I am forbidden to see. I do not find
The Hanged Man. Fear death by water.
I see crowds of people, walking round in a ring.
Thank you. If you see dear Mrs. Equitone,
Tell her I bring the horoscope myself:
One must be so careful these days.
Unreal City,
Under the brown fog of a winter dawn,
A crowd flowed over London Bridge, so many,
I had not thought death had undone so many.
Sighs, short and infrequent, were exhaled,
And each man fixed his eyes before his feet.
Flowed up the hill and down King William Street,
To where Saint Mary Woolnoth kept the hours
With a dead sound on the final stroke of nine.
There I saw one I knew, and stopped him, crying: ‘Stetson!
‘You who were with me in the ships at Mylae!
‘That corpse you planted last year in your garden,
‘Has it begun to sprout? Will it bloom this year?
‘Or has the sudden frost disturbed its bed?
‘Oh keep the Dog far hence, that’s friend to men,
‘Or with his nails he’ll dig it up again!
‘You! hypocrite lecteur!—mon semblable,—mon frère!”
II. A Game of Chess
The Chair she sat in, like a burnished throne,
Glowed on the marble, where the glass
Held up by standards wrought with fruited vines
From which a golden Cupidon peeped out
(Another hid his eyes behind his wing)
Doubled the flames of sevenbranched candelabra
Reflecting light upon the table as
The glitter of her jewels rose to meet it,
From satin cases poured in rich profusion;
In vials of ivory and coloured glass
Unstoppered, lurked her strange synthetic perfumes,
Unguent, powdered, or liquid—troubled, confused
And drowned the sense in odours; stirred by the air
That freshened from the window, these ascended
In fattening the prolonged candle-flames,
Flung their smoke into the laquearia,
Stirring the pattern on the coffered ceiling.
Huge sea-wood fed with copper
Burned green and orange, framed by the coloured stone,
In which sad light a carvéd dolphin swam.
Above the antique mantel was displayed
As though a window gave upon the sylvan scene
The change of Philomel, by the barbarous king
So rudely forced; yet there the nightingale
Filled all the desert with inviolable voice
And still she cried, and still the world pursues,
‘Jug Jug’ to dirty ears.
And other withered stumps of time
Were told upon the walls; staring forms
Leaned out, leaning, hushing the room enclosed.
Footsteps shuffled on the stair.
Under the firelight, under the brush, her hair
Spread out in fiery points
Glowed into words, then would be savagely still.
‘My nerves are bad tonight. Yes, bad. Stay with me.
Speak to me. Why do you never speak. Speak.
What are you thinking of? What thinking? What?
I never know what you are thinking. Think.’
I think we are in rats’ alley
Where the dead men lost their bones.
‘What is that noise?’
The wind under the door.
‘What is that noise now? What is the wind doing?’
Nothing again nothing.
‘Do
‘You know nothing? Do you see nothing? Do you remember
‘Nothing?’
I remember
Those are pearls that were his eyes.
‘Are you alive, or not? Is there nothing in your head?’
But
O O O O that Shakespeherian Rag—
It’s so elegant
So intelligent
‘What shall I do now? What shall I do?’
‘I shall rush out as I am, and walk the street
‘With my hair down, so. What shall we do tomorrow?
‘What shall we ever do?’
The hot water at ten.
And if it rains, a closed car at four.
And we shall play a game of chess,
Pressing lidless eyes and waiting for a knock upon the door.
When Lil’s husband got demobbed, I said—
I didn’t mince my words, I said to her myself,
HURRY UP PLEASE ITS TIME
Now Albert’s coming back, make yourself a bit smart.
He’ll want to know what you done with that money he gave you
To get yourself some teeth. He did, I was there.
You have them all out, Lil, and get a nice set,
He said, I swear, I can’t bear to look at you.
And no more can’t I, I said, and think of poor Albert,
He’s been in the army four years, he wants a good time,
And if you don’t give it him, there’s others will, I said.
Oh is there, she said. Something o’ that, I said.
Then I’ll know who to thank, she said, and give me a straight look.
HURRY UP PLEASE ITS TIME
If you don’t like it you can get on with it, I said.
Others can pick and choose if you can’t.
But if Albert makes off, it won’t be for lack of telling.
You ought to be ashamed, I said, to look so antique.
(And her only thirty-one.)
I can’t help it, she said, pulling a long face,
It’s them pills I took, to bring it off, she said.
(She’s had five already, and nearly died of young George.)
The chemist said it would be all right, but I’ve never been the same.
You are a proper fool, I said.
Well, if Albert won’t leave you alone, there it is, I said,
What you get married for if you don’t want children?
HURRY UP PLEASE ITS TIME
Well, that Sunday Albert was home, they had a hot gammon,
And they asked me in to dinner, to get the beauty of it hot—
HURRY UP PLEASE ITS TIME
HURRY UP PLEASE ITS TIME
Goonight Bill. Goonight Lou. Goonight May. Goonight.
Ta ta. Goonight. Goonight.
Good night, ladies, good night, sweet ladies, good night, good night.
III. The Fire Sermon
The river’s tent is broken: the last fingers of leaf
Clutch and sink into the wet bank. The wind
Crosses the brown land, unheard. The nymphs are departed.
Sweet Thames, run softly, till I end my song.
The river bears no empty bottles, sandwich papers,
Silk handkerchiefs, cardboard boxes, cigarette ends
Or other testimony of summer nights. The nymphs are departed.
And their friends, the loitering heirs of City directors;
Departed, have left no addresses.
By the waters of Leman I sat down and wept . . .
Sweet Thames, run softly till I end my song,
Sweet Thames, run softly, for I speak not loud or long.
But at my back in a cold blast I hear
The rattle of the bones, and chuckle spread from ear to ear.
A rat crept softly through the vegetation
Dragging its slimy belly on the bank
While I was fishing in the dull canal
On a winter evening round behind the gashouse
Musing upon the king my brother’s wreck
And on the king my father’s death before him.
White bodies naked on the low damp ground
And bones cast in a little low dry garret,
Rattled by the rat’s foot only, year to year.
But at my back from time to time I hear
The sound of horns and motors, which shall bring
Sweeney to Mrs. Porter in the spring.
O the moon shone bright on Mrs. Porter
And on her daughter
They wash their feet in soda water
Et O ces voix d’enfants, chantant dans la coupole!
Twit twit twit
Jug jug jug jug jug jug
So rudely forc’d.
Tereu
Unreal City
Under the brown fog of a winter noon
Mr. Eugenides, the Smyrna merchant
Unshaven, with a pocket full of currants
C.i.f. London: documents at sight,
Asked me in demotic French
To luncheon at the Cannon Street Hotel
Followed by a weekend at the Metropole.
At the violet hour, when the eyes and back
Turn upward from the desk, when the human engine waits
Like a taxi throbbing waiting,
I Tiresias, though blind, throbbing between two lives,
Old man with wrinkled female breasts, can see
At the violet hour, the evening hour that strives
Homeward, and brings the sailor home from sea,
The typist home at teatime, clears her breakfast, lights
Her stove, and lays out food in tins.
Out of the window perilously spread
Her drying combinations touched by the sun’s last rays,
On the divan are piled (at night her bed)
Stockings, slippers, camisoles, and stays.
I Tiresias, old man with wrinkled dugs
Perceived the scene, and foretold the rest—
I too awaited the expected guest.
He, the young man carbuncular, arrives,
A small house agent’s clerk, with one bold stare,
One of the low on whom assurance sits
As a silk hat on a Bradford millionaire.
The time is now propitious, as he guesses,
The meal is ended, she is bored and tired,
Endeavours to engage her in caresses
Which still are unreproved, if undesired.
Flushed and decided, he assaults at once;
Exploring hands encounter no defence;
His vanity requires no response,
And makes a welcome of indifference.
(And I Tiresias have foresuffered all
Enacted on this same divan or bed;
I who have sat by Thebes below the wall
And walked among the lowest of the dead.)
Bestows one final patronising kiss,
And gropes his way, finding the stairs unlit . . .
She turns and looks a moment in the glass,
Hardly aware of her departed lover;
Her brain allows one half-formed thought to pass:
‘Well now that’s done: and I’m glad it’s over.’
When lovely woman stoops to folly and
Paces about her room again, alone,
She smooths her hair with automatic hand,
And puts a record on the gramophone.
‘This music crept by me upon the waters’
And along the Strand, up Queen Victoria Street.
O City city, I can sometimes hear
Beside a public bar in Lower Thames Street,
The pleasant whining of a mandoline
And a clatter and a chatter from within
Where fishmen lounge at noon: where the walls
Of Magnus Martyr hold
Inexplicable splendour of Ionian white and gold.
The river sweats
Oil and tar
The barges drift
With the turning tide
Red sails
Wide
To leeward, swing on the heavy spar.
The barges wash
Drifting logs
Down Greenwich reach
Past the Isle of Dogs.
Weialala leia
Wallala leialala
Elizabeth and Leicester
Beating oars
The stern was formed
A gilded shell
Red and gold
The brisk swell
Rippled both shores
Southwest wind
Carried down stream
The peal of bells
White towers
Weialala leia
Wallala leialala
‘Trams and dusty trees.
Highbury bore me. Richmond and Kew
Undid me. By Richmond I raised my knees
Supine on the floor of a narrow canoe.’
‘My feet are at Moorgate, and my heart
Under my feet. After the event
He wept. He promised a ‘new start.’
I made no comment. What should I resent?’
‘On Margate Sands.
I can connect
Nothing with nothing.
The broken fingernails of dirty hands.
My people humble people who expect
Nothing.’
la la
To Carthage then I came
Burning burning burning burning
O Lord Thou pluckest me out
O Lord Thou pluckest
burning
IV. Death by Water
Phlebas the Phoenician, a fortnight dead,
Forgot the cry of gulls, and the deep sea swell
And the profit and loss.
A current under sea
Picked his bones in whispers. As he rose and fell
He passed the stages of his age and youth
Entering the whirlpool.
Gentile or Jew
O you who turn the wheel and look to windward,
Consider Phlebas, who was once handsome and tall as you.
V. What the Thunder Said
After the torchlight red on sweaty faces
After the frosty silence in the gardens
After the agony in stony places
The shouting and the crying
Prison and palace and reverberation
Of thunder of spring over distant mountains
He who was living is now dead
We who were living are now dying
With a little patience
Here is no water but only rock
Rock and no water and the sandy road
The road winding above among the mountains
Which are mountains of rock without water
If there were water we should stop and drink
Amongst the rock one cannot stop or think
Sweat is dry and feet are in the sand
If there were only water amongst the rock
Dead mountain mouth of carious teeth that cannot spit
Here one can neither stand nor lie nor sit
There is not even silence in the mountains
But dry sterile thunder without rain
There is not even solitude in the mountains
But red sullen faces sneer and snarl
From doors of mudcracked houses
If there were water
And no rock
If there were rock
And also water
And water
A spring
A pool among the rock
If there were the sound of water only
Not the cicada
And dry grass singing
But sound of water over a rock
Where the hermit-thrush sings in the pine trees
Drip drop drip drop drop drop drop
But there is no water
Who is the third who walks always beside you?
When I count, there are only you and I together
But when I look ahead up the white road
There is always another one walking beside you
Gliding wrapt in a brown mantle, hooded
I do not know whether a man or a woman
—But who is that on the other side of you?
What is that sound high in the air
Murmur of maternal lamentation
Who are those hooded hordes swarming
Over endless plains, stumbling in cracked earth
Ringed by the flat horizon only
What is the city over the mountains
Cracks and reforms and bursts in the violet air
Falling towers
Jerusalem Athens Alexandria
Vienna London
Unreal
A woman drew her long black hair out tight
And fiddled whisper music on those strings
And bats with baby faces in the violet light
Whistled, and beat their wings
And crawled head downward down a blackened wall
And upside down in air were towers
Tolling reminiscent bells, that kept the hours
And voices singing out of empty cisterns and exhausted wells.
In this decayed hole among the mountains
In the faint moonlight, the grass is singing
Over the tumbled graves, about the chapel
There is the empty chapel, only the wind’s home.
It has no windows, and the door swings,
Dry bones can harm no one.
Only a cock stood on the rooftree
Co co rico co co rico
In a flash of lightning. Then a damp gust
Bringing rain
Ganga was sunken, and the limp leaves
Waited for rain, while the black clouds
Gathered far distant, over Himavant.
The jungle crouched, humped in silence.
Then spoke the thunder
DA
Datta: what have we given?
My friend, blood shaking my heart
The awful daring of a moment’s surrender
Which an age of prudence can never retract
By this, and this only, we have existed
Which is not to be found in our obituaries
Or in memories draped by the beneficent spider
Or under seals broken by the lean solicitor
In our empty rooms
DA
Dayadhvam: I have heard the key
Turn in the door once and turn once only
We think of the key, each in his prison
Thinking of the key, each confirms a prison
Only at nightfall, aethereal rumours
Revive for a moment a broken Coriolanus
DA
Damyata: The boat responded
Gaily, to the hand expert with sail and oar
The sea was calm, your heart would have responded
Gaily, when invited, beating obedient
To controlling hands
I sat upon the shore
Fishing, with the arid plain behind me
Shall I at least set my lands in order?
London Bridge is falling down falling down falling down
Poi s’ascose nel foco che gli affina
Quando fiam uti chelidon—O swallow swallow
Le Prince d’Aquitaine à la tour abolie
These fragments I have shored against my ruins
Why then Ile fit you. Hieronymo’s mad againe.
Datta. Dayadhvam. Damyata.
Shantih shantih shantih
T.S. ELIOT (1922)
Alle verdere info:
SVN's Unsane Vortex 