Karate
Wie kent ze nog?
En wat speelden ze nu eigenlijk juist? Was het Indie? Emo? Post-Rock? Post-Hardcore of kunnen we het gewoon jazz noemen? Het speelt op zich zelfs geen film, maar het staat wel vast dat jazz naargelang hun latere releases steeds meer op de voorgrond kwam te staan (Check UNSOLVED, 2000/2001).
Soms vallen dingen zo mooi samen, want slechts een jaar eerder dan de geboorte van Karate, richtte John Lorder in 1992 zijn Southern Records op en dat bleek een match made in heaven te zijn. (Voor alle duidelijkheid dus niet te verwarren met Stephen O’Malley en Greg Andersons Southern Lord Records.) Lorder rook namelijk van ver het potentieel van Karate en dankzij verschillende Southern Records filialen in zowel Europa, als in de US, was hij in de mogelijkheid om banden te smeden met zowel Dischord, Corpus Christi of zelfs Crass Records.
Mogelijk heeft die jazzinvloed misschien te maken met de komst van Jeff Goddard (ex-Jones Very) die in 1995 de rangen van Geoff Farina (vocals, gitaar), Eamonn Vitt (bas) en Gavin McCarthy (drums) kwam versterken op bas. Dat maakte dan wel Vitt moest verkassen als tweede gitarist, maar dat bleek een goede zet te zijn. Weliswaar totdat hij in 1997 besloot de band te verlaten. (Check niettemin bovenstaand optreden uit 2004 in Den Hemel in Zichem.)
Zo’n dik decennium later had Karate met POCKETS (2014) zes albums op hun conto en daartegen hebben zij in hun twaalfjarige bestaan, meer dan 700 optredens gespeeld in ocharme twintig verschillende landen. Helaas sloeg het noodlot toe en liep Farani een zodanige gehoorschade op, dat hij genoodzaakt was om Karate te ontbinden. Hun laatste show was in Rome in de zomer van 2005.
Dat dit een spijtige zaak was, behoeft waarschijnlijk geen tekening, maar er is zowaar ook een Belgisch luik aan Karate verbonden. In 2007 besloten de overige leden om het live album 595 uit te brengen. Karate speelde namelijk in het Leuvense Kunstencentrum Stuk op 5 mei 2003 hun 595ste show en de door de geluidsman van dienst gecapteerde en vervolgens naar de band doorgestuurde live-registratie sloeg in als een ingetogen bom.
De band vindt het zonder meer één van hun beste shows ooit en wilde dit prompt op vinyl persen. (Oorspronkelijk zou het album 594 gedoopt worden, maar op het laatste moment botste drummer McCarthy nog op een verloren gewaande flyer van een voorgaand concert en kon deze nummering nog tijdig aanpassen.)
Hoe het ook zij, als Karate voor het eerst sinds hun split in 2005 nog maar een fractie van dat legendarisch optreden in het Stuk weet te bereiken, dan mag men nu reeds opnieuw van een legendarisch optreden spreken.
Siem Reap zegt U als naam voorlopig misschien niets, maar heel waarschijnlijk zullen Oathbreaker of het in Cat Flap #16 besproken Wiegedood wel een belletje doen rinkelen. Waar echter voorgenoemde bands excelleren in snelheid, zeilt Gilles Demolder met Siem Reap net in de tegenovergestelde richting uit. Gitzwarte, broze lo-fi die onder je huid kruipt om zich daar te nestelen of U het nu wilt of niet. Zoals aangekondigd in Svn’s Essential Nine #28 heeft Mimi Parker van Low recent het vergankelijke voor eeuwige verwisseld, maar ongetwijfeld zou ze op de eerste rij hebben gestaan.
Alle verdere info:
c-mine.be
SVN's Unsane Vortex 