Michael Gira kennen we allemaal als opperhoofd van het machtige Swans. Maar wist U dat deze noise-vreter ook akoestisch uit de pijp kan komen? Onder zijn moniker Angels of Light bijvoorbeeld, maar ook gewoon solo puurt Gira zijn songs uit de oorverdovende Swans backcatalogue uit tot op het bot. Wie de man-met-de-cowboy-hoed al aan het werk heeft gezien, weet dat hij zich – zelfs akoestisch – kan verwachten aan een onvergetelijke ervaring.
Jazeker, Swans zijn die geflipte weirdo’s uit New York, die – er van uitgaand dat ze niet crashen of gewoon verloren geraken – destijds een overvliegende F-16 straaljager deden klinken alsof een bolleke vanille uit de doos wordt geschept en ze bestaan nog steeds. Hetzij met hakken en stoten, personeelswisselingen bij de vleet, compleet met crowdfunding projecten, etc, want er wordt werkelijk alles aan gedaan om Gira zijn geesteskindje van de nodige levensadem te voorzien.
Of beter zijn evolutie, want dat is er wel eentje geweest. Sinds het ontstaan in 1982 (en in 1997 gesplit) verkreeg Swans een legendarische live-reputatie. Key element was namelijk: loud! Vergeet Motörhead, vergeet Manowar, want deze zogenaamde loudest bands on earth deden uiteraard hun best, maar kwamen amper aan de enkels van wat Swans aan decibels produceerde. Als vaandeldragers van de No Wave scene uit de jaren tachtig van vorige eeuw, kreeg Swans vaak het verwijt aan pure (zelf)mishandeling te doen.
Persoonlijk heb ik Swans pas tijdens hun eerste reünie met Jarboe in 2010 voor het eerst live meegemaakt. Als Dj SVN & Magog werden we zelfs uitgenodigd om de muzikale omkadering te verzorgen, maar het contrast tussen verschillende locaties kon niet groter zijn. In de bekende Brusselse muziektempel was het in feite één grote teleurstelling. Ik herinner me alsof het gisteren was hoe dat much-to-do-about-nothing-gevoel me overviel en begreep er op dat moment werkelijk niets van. Tot op het moment dat we een jaar later evenzo de muzikale omkadering op het Tilburgse Roadburn (2011) dienden te verzorgen, waar Swans als headliner het festival afsloot. Ik heb ze nadien nog verschillende malen zeer goed gezien, maar dat specifiek concert behoort tot één van mijn in feite zeer geringe out-of-body experiences. Fenomenaal, want we stonden al op het hoogste balkon, maar ongenadig werd heel het aanwezige publiek in de nok van de Grote Zaal van 013 geplakt! Nogmaals, die minimale en repetitieve schurende draaimolen met weerhaken; fenomenaal!!!
Maar wat was dan het verschil? Tenslotte werd dezelfde setlist gespeeld. Antwoord: loudness! Puur en simpel: LOUDNESS! Swans onder compressie werkt niet! Swans moet de zuurstof uit de zaal kunnen zuigen! Swans komt alleen tot zijn recht in wolken die decibels regenen! Maar waar collega-decibelvreter SunnO))) zijn zwaartepunt in het lage legt, kiest Swans resoluut voor de full monty met op de Nanohertz uitgemeten pijnpunten. Benieuwd of Michael Gira akoestisch opnieuw dit niveau kan halen, want just remember:
Swans = transcendent! Swans = holistic! Swans = pain!
Swans = Swans!
Gira heeft trouwens een vriend meegebracht, want Kristof Hahn is een regelmatig opduikende spil in één van de vele Swans formaties. Alsook bij Alex Chilton of Pere Ubu trouwens. De Berlijnse gitarist is een meester op de lapsteel gitaar, waar hij dreigende drones, alles verwoestende geluids-tsunami’s, maar soms ook etherisch verantwoorde melodieën weet uit te persen. Actief als filmmuziekcomponist brengt hij solo een variatie van abstracte cinematische soundtracks tot folk noir.
Alle verdere info:
cactusmusic.be
SVN's Unsane Vortex 