Vooreerst een kleine, maar niettemin oprechte in memoriam. Met al die virussen zou men nog vergeten dat er ook nog zoiets als eierstokkanker bestaat en die strijd heeft Mimi Parker tot spijt van vele fans op haar 55ste moeten ontgelden. Mimi richtte samen met haar man Alan Sparhawk, begin jaren negentig van vorige eeuw de indie-band Low op die met hun debuut I CAN LIVE IN HOPE (1994) het genre Slowcore een nieuwe dimensie wist aan te meten. Op een Low-Show op M-IDZOMER 2016 in de tuinen van het Leuvense M, kon ik voor het concert even spreken met Mimi en voor ik allemaal goed door had heb ik op het einde van dat concert de langste en tevens ook mooiste Happy Birthday song ooit mogen ondergaan. Het staat nog steeds in mijn oorschelp gekrast, Mimi. En daarmee is het onmogelijk je ook maar een minuut te vergeten. Take good care, Alan.
Misschien toch ook effe vermelden dat het in rubriek Svn’s Essential Nine #27 besproken Le Guess Who? Festival in Utrecht samenloopt met Sonic City en dat daarmee verschillende bands op beide festivals verschijnen. Check daarom gerust beide rubrieken, want het is onnoemelijk veel om te verwerken en er wordt alles aan gedaan om overlappingen te vermijden. Maar ook voor Sonic City dringt alweer een nieuwe Svn’s Essential Nine zich op.
Svn’s Essential Nine
Enjoy…
Arooj Aftab (Pakistan – US) @ Depart, Kortrijk (13.11 / 19:00)
Voor een gemiddelde luisteraar maakt het niet uit of een muzikant een Grammy (de Oscars van de muziek zeg maar) wint of niet, maar in dit geval mag het wel vermeld worden dat Arooj Aftab in dit geval in de categorie ‘Best Global Music Performance’, zowaar de eerste Pakistaanse juffrouw is die ooit een Grammy won en dus met “Mohabbat” (2022) meteen muziekgeschiedenis schreef. Dit gezegd zijnde, wil Svn’s Unsane Vortex gerust opnieuw een ledemaat van uw vriendin verwedden voor de prognose dat Arooj Aftab onder meer dankzij haar intrinsieke wijsheid in elk nieuw project, opnieuw in menig eindejaarlijstje zal verschijnen. En dat is geheel terecht trouwens, want haar in de limale ruimtes zwevende en bijwijlen op de ziel klevende cocktail van klassiek minimalisme, elektronische jazz trance en devotionele sufi poetry, kruipt uiterst subtiel onder je vel om er te blijven.
Black Country, New Road (UK) @ Depart, Kortrijk (13.11 / 23:00)
Eén van de curators van dienst is het relatief nieuwe Black Country, New Road. Middels de track “Science Fair” refereren ze naar zichzelf als de beste Slint-incarnatie tot op heden, maar in werkelijkheid gaat dit nog wel enkele stappen verder. Genaamd naar een baan in de Westelijke Midlands in Engeland, gaat het namelijk snel voor Black Country, New Road. Zoals hier in Svn’s Unsane Vortex al vaker werd geponeerd, zakt het geloof in toeval steeds dieper weg en leerde ik toevallig Black Country, New Road kennen in de auto op weg naar Gong in de toen nog Gentse Vooruit (2019). Wat me vooral bijbleef is dat ik de naam maar niet in mijn kop kon ingeprent krijgen. Dit in tegenstelling tot de bizarre mix van indie, noise en jazzuithalen, die me langs alle kanten triggerde. Maar dit bleek later slechts een voorproefje te zijn van wat moest komen, want zo blijkt dat hier nog zoveel meer op papier onverenigbare genres als bijvoorbeeld klezmer, metal riffs of strijkersmotiefjes aan toegevoegd worden. Reken daar nog de aan de beatnikstijl verwante Sprechgesang bij en deze vrijbuiter heeft niet veel meer extra triggers nodig. Er zijn uiteraard meer groepen die zoveel mogelijk stijlen in een song willen proppen, maar het is al effe geleden dat er een band op zulke sluipende catchy manier mee weggeraakt.
CAN PT.II (BEL) presents EGE BAMYASI (1972) @ Depart, Kortrijk (13.11 / 18:00)
Zoals reeds werd aangestipt in Re-Connecting The Dots Revisted #4: NEU!, vervolledigt naast het Hamburgse Faust, die andere band CAN uit Keulen de toenmalige revolutionaire Drievuldigheid. CAN heeft in zijn bestaan slechts vier albums gemaakt, maar speelde onmiskenbaar een onuitwisbare rol in het land van de zogeheten Krautrock. Zo vond Thurston Moore van Sonic Youth dit album in de afval van de afvalbakken in de platenwinkel en ondanks hij destijds nog nooit van deze band had gehoord, draaide hij EGE BAMYASI (1972) gewoon grijs. Net zoals Stephen Malkus van Pavement zichzelf steeds opnieuw een slaapmutsje trakteerde door het album elke avond voor het slapengaan op te leggen. Personen die aan triskaidekafobie lijden kijken best even weg, want Geoff Barrow van Portishead plakte EGE BAMYASI op hun lijst van, jawel, nummer 13 favoriete albums. Als ode aan CAN heeft Spoon zijn bandnaam ontleend aan het gelijknamige nummer op het album en dan hebben we het nog niet over het feit dat bijvoorbeeld Beck voor het toenmalig geplande CAN tribute album, het nummer “I’m So Green” coverde. Kanye West samplede “Sing Swan Song” voor zijn nummer “Drunk and Hot Girls” en uiteindelijk heeft diezelfde Malkus in 2012 het album integraal gebracht op het WEEK-END Festival in Keulen. Helaas zullen zowel Michael Karoli (1948 – 2001), Anthony ‘Rebop’ Kwaku Baah (1944 – 1983), Jaki Liebzeit & Holger Czukay (beide geleefd van 1938 – 2017) het slechts vanuit de wolken kunnen meemaken, maar sinds bezieler Imin Schmidt terugkeerde van zijn lifechanging trip uit New York, bestaat CAN zowaar vijftig jaar. Vaste volgers weten ondertussen dat het begrip toeval ten huize Svn’s Unsane Vortex steeds minder bijval geniet, en al zeker met betrekking tot deze wiskundige knobbel, want zoals aangekondigd in de rubriek Svn’s Essential Nine #26, krijgt toevallig ook de visionaire componist Karlheinz Stockhausen zijn eigen eerbetoon. Belangrijk is echter dat Schmidt les volgde bij deze visionaire componist aan de Rheinische Musikschule in Keulen en is het bijgevolg veilig om aan te nemen dat Schmidt toch al ietwat was gewapend tegen andere muzikale zwaargewichten. Niets bleek minder waar! Ten gevolge van nogal vaak uit te hangen in enerzijds de wereld van Andy Warhol, The Factory en – het in rubriek Cinematic Conundrum #9 besproken – Hotel Chelsea, en anderzijds met de minimalisten-elite uit de school van La Monte Young, waar hij bijvoorbeeld Steve Reich of Terry Riley leerde kennen, keerde Imin naar eigen zeggen geheel corrupted terug naar Keulen.
Onvermijdelijk wordt dit door het sterrenstof verspreid, maar de invloed van CAN bereikte ook onze Belgenhaspel. Sterker nog; een zootje ongeregeld van Belgische origine kan het niet laten dit unieke gouden jubileum links te laten liggen en in de vorm van een gelegenheidsband willen de muzikanten Oi les Ox, Sergeant, Lennert Jacobs, Joachim Badenhorst en Milan W. tribute brengen aan CAN door elk van albums integraal te brengen. ( Zoals aangekondigd in Cat Flap #29 konden we Milan W. recent nog bewonderen aan de zijde van Jimi Tenor in de prachtige St. -Joriskerk in Antwerpen.) In navolging van het machtige TAGO MAGO (1971), is het nu de beurt aan EGE BAMYASI (1972).
Crack Cloud (CAN) @ Depart, Kortrijk (13.11 / 20:00)
Muziek als therapie? Uiteraard, want is muziek (en bij uitbreiding cultuur in zijn geheel) niet zowat het enige wat mensen, mezelf incluis, mentaal gezond houdt? Of denkt U nu echt dat het echt zo gezond is om zomaar als een hamster in de molentred mee te draaien in de ondertussen compleet van de pot gerukte wereld waarin wij leven? Deze vraag hebben ze in Canada in ieder geval goed bestudeerd, want sinds 2018 heeft de artsengroep Médecins francophones du Canada (MfdC) een wereldprimeur binnen gehaald met de zogenaamde museumtherapie. Als frequent bezoeker van musea en exposities overal ten lande, ervaar ik afhankelijk van de betreffende kunstenaar, persoonlijk vaak een soort gewaarwording in mijn mentale gemoedstoestand. Maar als een museumbezoek er al in slaagt om het gelukhormoon te stimuleren, behoeft het geen tekening dat er niets boven een concert gaat dat je compleet van je sokken blaast. Zoals elke significante muzikant zal beamen, gaat er geen enkele drugs boven dit gevoel van één te zijn met je publiek. En dat heeft het vanuit het in sneeuwland gelegen Vancouver opererende Crack Cloud, evenzeer goed begrepen. Bij nader inzicht heeft inderdaad een gros van dit collectief reeds al dan niet gedwongen kennis mogen maken met de verschrikkingen van een cold turkey, maar als safety-net voor mentale gezondheidsproblemen is dus Crack Cloud geboren. En dat dit ondertussen een bont gezelschap is, mag U letterlijk voor waarheid aannemen: muzikanten, kunstenaars, filmmakers, designers met allemaal een ongezonde voorliefde voor minimale post-punk, uitbundige gitaarpartijen, bombastische brass, spartelende art-rock met daarover een doomy-esque-hip hop beat waarvan de coalescentiefilter aan diggelen ligt. U kan zich het kerstfeestje al voorstellen?
Horse Lords (US) @ Depart, Kortrijk (12.11 / 18:40)
Op de vraag wat schrijver Edgar Allen Poe (1809 – 1849), muzikant en componist Zappa, of (met een korrel zout) KNIGHT RIDER / BAY WATCH acteur David Hasselhoff (°1952) gemeen kunnen hebben, moet U het antwoord echt niet ver gaan zoeken. Allen zijn ze namelijk onlosmakelijk verbonden aan de stad Baltimore. Een naar Amerikaanse normen relatief gemiddeld stadje, dat in onze contreien misschien nog het meest bekend is van de serie THE WIRE (2002 – 2008), waarin elk van de vijf seizoenen een bepaald facet van deze Amerikaanse stad belicht. (Voor alle duidelijkheid: hoewel het misschien leek of dit in het Witte Huis was, werden ook de Amerikaanse series HOUSE OF CARDS en VEEP in Baltimore opgenomen.) Bier- en kunstliefhebbers denken daar wellicht anders over, want in de stad Baltimore huist respectievelijk de grootste collectie originele schilderijen van Henri Matisse (1869 – 1954) in The Baltimore Museum of Art en gezien de microbrouwerijen die als paddenstoelen uit de grond blijven schieten, staat deze stad tegelijkertijd ook al eeuw of wat bekend als dé Amerikaanse bierstad bij uitstek. Prince-adepten schreeuwen dan weer de gelijknamige song mee, maar eigenlijk voelt Baltimore helemaal niet muzikaal aan. Versta me niet verkeerd, er heerst sinds oudsher een onwaarschijnlijke jazz-scene, en ook de hardcore/punk is sterk vertegenwoordigd. Maar als we in consideratie nemen hoeveel talent er op onze eigen zakdoek leeft en ademt, sta ik er telkens opnieuw van versteld hoe een naar Amerikaanse normen middelgrote stad met zulke diversiteit, zo weinig muzikale potten weet te breken.
Het is te zeggen, dat was zonder Horse Lords gerekend, die er alles aan doen om zowel geest als lichaam een bevrijdende uitweg te bieden van vastgeroeste paden. Zo wijst het nieuwe album COMRADELY OBJECTS (2022) opnieuw in de richting van een idealistisch, utopisch gedachtengoed dat wordt gestaafd met op zich xprmntl music waarin flarden van post-punk en krautrock worden verweven met polyritmes, traditionele Appalachian en Afrikaanse muziek. Naar voorbeeld van hun avant-garde helden als La Monte Young of James Tenney wordt de zogenaamde just intonation en arcade tuning gehanteerd op de op ieders maat aangepaste en ge-re-tunede gitaren met her-gepositioneerde frets. Reken daar nog het gebruik van microtonale harmonieën en algoritmische compositie technieken bij en de party is compleet. Een hele mond vol, maar The Horse Lords doen het allemaal.
Kali Malone’s (US) ‘Does Spring Hide Its Joy’ ft. Lucy Railton & Stephen O’Malley (US) @ Depart, Kortrijk (12.11 / 17:40)
Wie op Allerheiligen heilig verklaard wilde worden, reserveerde alvast een stoel op 1 november, want de naar Stockholm verkaste Amerikaanse componist Kali Malone voert haar in 2020 in Monom – de spatial sound studio in het Berlijnse Funkhaus – gecreëerde DOES SPRING HIDE ITS JOY op als hogepriesteres in haar eigen mis. Nu het herstelde pijporgel in de Brusselse Bozar terug functioneel is, combineert Malone akoestische met elektrische instrumenten en worden er via massieve harmonieën bijwijlen beklijvende, minimalistische klanktapijten gevlochten die elke waarneming beïnvloeden bij deze immersieve ervaring. Deze contemplatieve immersie dringt namelijk door tot in alle zintuigen. Bijgestaan door muzikant, producer, labeluitbater, componist, visueel kunstenaar en über-dronemeester Stephen O’Malley a.k.a. SOMA en Lucy Railton, die naast medeoprichterster van het London Contemporary Music Festival, eveneens een begenadigd celliste en performancekunstenares is. DOES SPRING HIDE ITS JOY is één uitgerekte studie met focus op specifieke septimale intonatie en pompende interferentie patronen; een niet-lineaire compositie met een genuanceerd minimalisme van de cello, elektrische gitaar, sinusgolven en weidse kleurvelden die een verbluffende dieptefocus ontrafelen en die oorspronkelijk niet minder dan zes uur duurt. Ik zou zeggen: ‘Ladies and Gents, please be seated and fasten your seatbelts‘.
O. (UK) @ Depart, Kortrijk (13.11 / 14:40)
Op uitnodiging van Black County, New Road wordt zondagnamiddag waarschijnlijk opgeschrikt door O. Net zoals in de rubriek Saorstát #12: Nuits Sonores het normaliter sax-drum duo Binker & Moses wordt besproken, smelt dit project O. samen tot één swingende wervelwind. Baritonsaxofonist Joe Henwood & drumster Tash Keary filteren hun favoriete stukjes uit hun favoriete muziekstijlen en persen die samen tot een onweerstaanbare heavy waltzenstamper, die maar blijft verrassen. Niet slecht voor een duo dat is gestart in het donkerste van de lockdown en waarvan hun tweede concert gelijk support-act was van Black Midi in een uitverkochte Brixton Windmill. Sindsdien gaat het hard voor O., die ondertussen alle tenten in de Londense hip hip-jazz-indie scene platspelen. Hopelijk bent U met uw dansbeen uit bed gestapt?
Panda Bear & Sonic Boom @ Depart, Kortrijk (12.11 / 00:00)
Voor het ontstaan van deze muzikale samensmelting moeten we even terug in de geschiedenis duiken, want Peter Kember (Sonic Boom, Spacemen 3) werd een klein decennium eerder bevriend met Animal Collective’s bezieler Panda Bear (Noah Lennox, °1978). Sterker nog: om deze op wederzijds respect gebaseerde vriendschap te sterken, verkaste Kember van zijn geliefde Londen naar Portugal om zo dichter bij Panda Bear te zijn. Wapenfeiten manifesteerden zich onder zowel Panda Bear als Animal Collective albums als TOMBOY (2011) of PANDA BEAR MEETS THE GRIM REAPER (2015) , maar op RESET (2022) is het de eerste maal dat beide namen samen staan te pronken. Sterker nog: op RESET popt de voorliefde voor de sixties helemaal op, en kan alsnog de confrontatie met onze huidige tijdsgeest door het vermijden van scherpe kritieken, opdrongen angst of ziedende woede over hedendaagse topics, het zonnetje toelaten de gelaagde samples onze oortjes te laten likken. Indien U gevangen zit in een dagelijkse sleur, is misschien RESET wel het medicijn. U heeft alvast niets te verliezen.
Wau Wau Collectif (Senegal) @ Depart, Kortrijk (12.11 / 00:30)
Op uitnodiging van het helaas – met alle respect – afgelaste Low, was het ineens druk voor het Wau Wau Collectif, want na deze nachtelijke set worden ze al vroeg in de namiddag op het in rubriek Svn’s Essential Nine #27 besproken Le Guess Who? Festival in Utrecht verwacht. Maar weinig of geen slaap en blijven gaan tot op het bot – je zenuwinzinking voorbij – is nu eenmaal part of the game. Zeker in het geval van dit Senegalese collectif dat alleen al muzikaal gezien de nodige grenzen overschrijdt, zou dit a walk in the park moeten zijn. West-Afrika wordt niet voor niets de moederschoot van alle muziek genoemd, maar zoals besproken in Re-Connecting The Dots Revisited #1 toont bijvoorbeeld The Ex met zijn Afrikaanse avonturen aan hoe onwezenlijk het is hoe vlot Westerse muziek kan versmelten met die traditionele Afrikaanse ritmes. Maar waar The Ex doet waar ze goed in zijn, exploreert Wau Wau Collectif op hun jongste album MARRIAGE (2022) de kanttekeningen tussen spirituele jazz, dubbyness of zelfs religieuze Sufi songs. Sterker nog: van al die fris in het oor klinkende avant-garde kosmische klanken en ritmes, druipt het positivisme vanaf. En is dat niet wat we allemaal aan Sinterklaas willen vragen?
Alle verdere info:
wildewesten.be/nl/festival/sonic-city
SVN's Unsane Vortex 