België en kunst, het is wat! Zo werd bijvoorbeeld in de rubriek Cinematic Conundrum #8 recent nog beschreven hoe documentairemaker Jess De Gruyter in zijn biopic HUGO ROELANDT, zijn liefde voor zijn artistieke mentor in beelden vertaalt. Dit gaan bepaalde politiekers wellicht niet graag horen, maar dit is slechts één voorbeeld van de interesse die filmmakers voor kunst opbrengen en dat aantoont dat België en kunst twee handen op één buik zijn. Of beter nog: met een honderdtal producties per jaar heeft België altijd al een pioniersrol vervuld op het vlak van films over kunst en avant-garde en bij gebrek aan vertoningsmogelijkheden uit dat zich gelukkig op allerhande gespecialiseerde Internationale filmfestivals. Zo werden verschillende films zoals WALTER HUS, A MUSICAL JOURNEY (2021) van Astrid Mertens, of zelfs de closing film REWIND & PLAY (2022) van Alain Gomis – zoals aangekondigd in de rubriek Svn’s Essential Nine #25 – reeds gespeeld op het jongste Film Fest Gent. Trouwens, net als het veel stof doen opwaaiende DREAMING WALLS (2022) van Maya Duverdier & Amélie van Elmbt, maar daarvoor verwijs ik U graag door naar Cinematic Conundrum #9, waar de avant-première in Cinema Palace onder de loep wordt gehouden. (In dezelfde traditie waarin het Brussels Art Film Festival zich tot doel stelt om nog meer zichtbaarheid te geven aan dit soort filmparels, verwijs ik in verband met DREAMING WALLS voor de steeds aangroeiende nieuwkomers, graag door naar eerdere gerelateerde artikels over Andy Warhol, The Factory, The Velvet Underground, Nico, Chelsea Hotel etc dat U terugvindt in de rubrieken La Mirada Fuerte #1: Andy Warhol – The American Dream, Creative Inertia #2: Kika De Silva – The American Dream en last but not least: Re-Connecting The Dots Revisited #3 – The Velvet Underground. ) Dergelijke films verdienen een eigen screening-plek; wat zeg ik: een festival! En dat kwam er!
Rond de wapenstilstand blokkeert de filmliefhebber elk jaar zijn agenda voor het Brussels Art Film Festival (BAFF). Meestal in aanwezigheid van de regisseurs en kunstenaars komen verschillende kunstdisciplines als dans, muziek, fotografie, architectuur, beeldhouwen en schilderkunst allemaal aan bod en worden als dusdanig de artistieke antennes van de cultuurliefhebber gestimuleerd. Niet dat dit ooit een issue an sich zou geweest zijn, maar een opmerkelijke balanswijziging is alvast dat dit jaar 20 vrouwelijke en 18 mannelijke regisseurs garant staan voor in totaal 43 films, die worden gepresenteerd in de zalen Cinematek, Bozar of ISELP. U raadt het al, vanwege het ruime aanbod dringt een nieuwe Svn’s Essential Nine zich op.
SVN’s ESSENTIAL NINE
Enjoy…
A MACHINE TO LIVE IN (2020) – Yoni Goldstein & Meredith Zielke @ Cinematek Ledoux (11.11 / 13h)
Naar een hopelijk realistisch vermoeden, deelt een groot deel van mijn generatiegenoten, net als ondergetekende, een futuristisch wereldbeeld dat enerzijds werd gevoed door sciencefictionschrijvers kaliber Jules Verne, J.G. Ballard, Ray Bradbury, Philip K. Dick, George Orwell, H.G. Wells, William Gibson, of gewoon ‘Dune’ Herbert, eventueel in combinatie met stripauteurs en tekenaars als Moebius, Jodorowsky, Enki Bilal, Don Lawrence, Edgar P. Jacobs, Marvano, etc. Anderzijds waren er natuurlijk al die visueel verbluffende scifi-regisseurs als onder meer Fritz Lang, Robert Wiese, Don Siegel, Stanley Kubrick, Ridley Scott, Ken Russell, Andrew Nikol, Gene Roddenberry, George Lucas, Steven Spielberg en David Cronenberg, helemaal tot de post-apocalyptische Mad Max wastelands van George Miller. In een ideale wereld krijgt dat ingeprent beeld nog een extra dimensie vanwege de livebeleving van architectonische hoogstandjes die overal verspreid op onze aardkloot staan te pronken. Hoogstwaarschijnlijk door zijn beruchte carnaval waar meer kinderen worden verwekt dan in een broeikas, wordt Rio De Janeiro vaak nog steeds als hoofdstad van Brazilië beschouwd, maar in realiteit is die status sinds 1960 overgeheveld naar het onwezenlijke Brasilia. En dit begint al met het feit dat deze hoofdstad in werkelijkheid niet als stad wordt erkend – laat staan een deelstaat – maar direct toebehoort aan de Unie. Niettemin mag de architecturale en stedenbouwkundige mosterd bij de Zwitsers-Franse architect Le Corbusier (1887 – 1965) geplukt zijn, maar als men spreekt over een futuristisch decorum behoorden de Braziliaanse architecten Lucio De Costa (1902 – 1998) en Oscar Niemeyer (1907 – 2012) zonder twijfel tot de crème de la crème. Het is namelijk niet iedereen gegeven om een nieuwe hoofdstad te concipiëren, maar die daarbovenop effectief ook te laten oprijzen in slechts duizend dagen.
Doordat zij – net als Hitchock dat in zijn films deed – vaak atypische architectuur in haar boeken laat opdraven, is het niet zo verwonderlijk dat in dit geval de Oekraïens-Braziliaanse auteur Clarice Lispector in 1970 stelt dat Brasilia behekst zou zijn. “Brasilia is kunstmatig en de oorzaak van mijn insomnia.”, dixit Lispector. Parallel lopend met de filmwereld vormt dit gedachtengoed alsook de basis van documentairemakers Yoni Goldstein en Meredith Zielke, die via hun beelden een formele, echter onmiskenbare schoonheid laten zien. Zo lijkt elk shot een open deur te zijn voor een nieuwe en boeiende plotwending, en bevestigt deze docu die bezetenheid van Lispector. Stel U voor: een van mystiek en profetisch betoog bezwangerde megalopolis, bevolkt door verschillende religies en waar in de grensgebieden architecten de blauwdruk creëren van tempels, piramides, transcendentale ruimten en UFO-monumenten om uiteindelijk te ontaarden in mindblowing utopische steden waar de Belgische striptekenaars Schuiten en Peeters spontaan een natte droom van krijgen. Een Saorstát – of vrijhaven – waar geometrische lijnen en sjamanistische poëzie samen worden gevlochten tot een duizelingwekkend buitenaards cinematografisch proefstuk.
CAVEMEN, THE HIDDEN GIGANT (2021) – Tommaso Landucci @ Cinematek Ledoux (3.11 / 14h30)
Woke-politie: kalm blijven! Het gaat hier dus niet over één of ander stereotiep beeld, maar het is wel degelijk zo dat bij verschillende koppels uit mijn onmiddellijke omgeving de vrouw des huizes de controle over haar nest bij haar wil houden en dus meestal niet afgeeft aan haar mannelijke wederhelft. (Of dat nu ook een man, vrouw of één of andere trans-humane-gender is, speelt hierbij geen rol)
Daar is op zich niets mis mee, maar wat Steve in de Britse serie COUPLING (2000 – 2004) in zijn simply astonishing hommage aan het toilet misschien gemist heeft als hij zijn pleidooi haast verheven afsluit met de leuze: “We, men, will always walk the toilet-mile alone.”, heeft ondertussen de man-cave een eigen transitie ondergaan. Weliswaar meestal in de overblijvende achterafzaaltjes als de zolder, kelder of garage, maar dat maakt de mannelijke wederhelft niet uit om zich terug te trekken in zijn laatste toevluchtsoord. Waar overigens vaak meer dan U zou denken bij vlagen uitmuntende kunst ontstaat.
Persoonlijk zou ik de werkloze artiesten die nooit zullen stoppen hun kunst te bedrijven in hun geupdate man-cave niet graag te eten willen geven, maar wat als die man-cave zich letterlijk in een ontoegankelijke spleet in een grot bevindt? Het overkwam Filipo Dorbilla, die omringd door zijn geiten en boeken als een goede bergbewoner op zijn boerderij leeft. Hetzij met tegenzin, moet hij zich om te overleven op de kunstmarkt begeven. Maar zijn echte waarheid ligt niet daar, maar wel zo’n 650 meter onder de grond, in die spleet die naar het binnenste van de aarde reikt. Uitgerekend daar, meer dan een halve kilometer in de aarde, hakt Dobrila al meer dan dertig jaar een slapende reus uit de rots, die mogelijk nooit iemand te zien zal krijgen. Sterker nog: een lichaam dat na drie decennia eindelijk vorm begint te krijgen, terwijl Dobilla’s eigen lichaam stilaan begint af te brokkelen. Op een even concrete als metaforische wijze nodigt de cineast Tommaso Landucci (°1989) de kijker uit om mee af te dalen in de krochten van de compromisloze geest van de beeldhouwer-speleoloog. Mede zijn ronde, diepe stem en zijn onweerlegbaar charisma, zijn tragisch lot, dragen allen bij tot de fascinatie voor deze weliswaar eenzame, maar niettemin mysterieuze kunstenaar.
COPYRIGHT VAN GOGH (2021) – Haibo Yu en Kiki Tianqi Yu @ ISELP (13.11 – 16h)
We lachen allemaal wel eens met opschriften als ‘Made in Taiwain’ of ‘Made in China’, maar zoals vader en zoon Haibo Yu en Kiki Tianqi Yu dit reeds in 2016 op een ontroerende wijze capteerden (om pas in 2021 uitgebracht te worden), is er weinig reden tot vreugde. Zo is Xiaoyong Zhao een voorbeeld van een individu dat verpletterd wordt door een dolgedraaid systeem, waarin een individu als dusdanig niet kan of mag bestaan. Hij is namelijk slechts één van de honderden boerenfamilies uit de Chinese provincie Shenzhen, die zich hebben toegespitst op het kopiëren van meesterwerken van beroemde schilders. Ondanks dat zijn dorpje Dafen tot voor kort nog een gehucht was, sturen vandaag de dag duizenden inwoners dagelijks grote vrachten handgeschilderde kopieën van die begeerde schilderijen naar allerhande souvenirshops in toeristische Europese steden. Ieder met zijn eigen voorkeuren en zelfs zonder ooit een echt schilderij van zijn geliefkoosde onderwerp onder ogen hebben gekregen, is Zhao uitgegroeid tot een specialist in het reproduceren van de schilderijen van Van Gogh (1853 – 1893). Sterker nog: Xiaoyong droomt ervan om in het kielzog van zijn oor-looze meester te treden om uiteindelijk de schilderijen in zijn eeuwenoude glorie live te kunnen bewonderen. Ten slotte hebben hij en zijn familie er al bijna 100.000 (!) kopieën van gemaakt.
Dat Van Gogh al eeuwen tot verbeelding spreekt manifesteerde zich tijdens ons tijdperk bijvoorbeeld nog in Hugh Welchman & Dorota Kobiela’s huzarenstukje LOVING VINCENT (2017), dat dankzij meer dan 125 schilders die dezelfde techniek als de grootmeester hanteren en met 65.000 met olieverf handgeschilderde frames geboekstaafd staat als de eerste volledig geschilderde film op de planeet . Of wat te zeggen van Willem Dafoe’s adembenemende vertolking in AT ETERNITY’s GATE (2018) van Julian Schnabel?
“Is Xiaoyong Zhao een artiest?“, blijft de one-million-dollar-question. En daarom volgen beide filmmakers Yu deze bijna onwezenlijke reis van droom naar werkelijkheid en de confronterende impact die deze reis zal aanreiken. De vraag rijst of hij tegelijkertijd een professionele schilder én amateurkunstenaar kan zijn? Tenslotte hadden zowat alle significante meester-schilders kaliber Rubens soms hele scholen in dienst ter reproductie van hun werk.
DEAR CHANTAL (2021) – Nicolás Pereda @ Cinematek Ledoux (13.11 / 17h)
Naar aanloop van de grote retrospectieve die in 2024 aan haar wordt gewijd, kan U in Bozar nog tot 15.01.23 de zelden vertoonde installatie SELFPORTRAIT/AUTOBIOGRAPHY: A WORK IN PROGRESS (1998) bewonderen. Maar dat de invloed van Chantal Akkerman (1950 – 2015) ver over de landsgrenzen schuift, wordt hier nog maar eens geïllustreerd door de Mexicaans-Candadese regisseur Nicolás Pereda (°1982). In de veronderstelling dat Chantal Akkerman deze zou betrekken, ruimt de zus van de regisseur een flat – met in het midden een enorm abstract schilderij – in Coyoacán, op als een ware delicate choreografie. Op de geluidsband richt Pereda fictieve brieven aan Akkerman, die vol zitten met triviale details. Meer bepaald die kleine, gevoelige en vooral kostbare details die Akkermans cinema zo typeren. Alsof ze ook in één van de films van de overleden regisseuse had kunnen verschijnen, duikt er een mysterieuze vrouwelijke schilderes op en ontstaat er een ontroerende cinematografische ruimte.
DE SCHADUWWERKERS – Annelein Pompe @ Cinematec Ledoux, Brussel (11.11 / 17h)
Als er iets is dat sociale media wel degelijk hebben weten blootleggen, zal het wel het onmiskenbare voyeurisme van de mens zijn. Hoewel het uiteraard in alle talen wordt ontkend, is gebleken dat de meeste mensen niets liever dan een vlieg op de muur van anderen zouden willen zijn. Maar wat als die vlieg nu eens een duif zou zijn? Dat dit kan wordt bewezen door DE SCHADUWWERKERS van Annelein Pompe, waarin een andersomduif onder de naam Lukaku het hele verhaal vertelt. Zelfs al kan Lukaku niet vliegen of is hij een compleet warhoofd, neemt dit niet weg dat hij veel dingen weet die het daglicht schuwen. Zo werkt er in een Gentse honingwinkel een Nederlandse nietsnut, die graag het leven van een artiest had geleefd. Dit lot is haar echter niet beschoren, want eten of huur eisen hun tol. Maar aan de overkant van de straat heeft deze Nederlandse nietsnut een bevriende Pakistaanse dichter en duivenliefhebber, Usman, die ’s nachts – wanneer zowel mens als duif slapen – in zijn nachtwinkel werkt. Dan is er ook nog Clara, die in de droom van de Nederlandse nietsnut leeft en de twee alwetende deskundigen, Geert en Francesco, waarvan de eerste de ogen van de duiven fotografeert en de laatste in hun oren fluistert. Aanhoor het verhaal van Lukaka – voorafgegaan door Clara Alloings film J’AI ENORMEMENT DORMI (2021) – die veel weet over nachtelijke kunstenaars.
LANDSCAPE – Kristen van Schie @ ISELP (12.11 /16h)
Aangezien er naar aanleiding van het Bruegeljaar 2019 tal van activiteiten werden georganiseerd om 450 jaar Bruegel te vieren, slopen de ronduit flabbergasting exposities ONCE IN A LIFETIME (Kunsthistorisches Museum, Wenen) en THE WORLD OF BRUEGEL IN BLACK & WHITE (KBR, Brussel) aldus in mijn leven en mag het gerust gesteld worden dat er een nieuw soort waardering voor Pieter Bruegel de Oude (ca 1525 – 1569) is ontstaan. Niet te verwarren met zijn zoon Pieter Bruegel de Jonge a.k.a. de Helse Bruegel of Jan Bruegel a.k.a. de Fluwelen Bruegel, is dus Pieter Bruegel in zijn amper 44 levensjaren er in geslaagd de wereld een erfenis na te laten die zijn weerga niet kent. De kans bestaat dat mijn eigen pre-internet generatie pakweg DE DULLE GRIET (1562) of DE BOERENBRUILOFT (1567) zelfs leerde kennen via de stripalbums HET SPAANSE SPOOK (eerste editie, 1952), DE DULLE GRIET (eerste editie, 1966) of gewoon de Krimson-reeks van Suske en Wiske, maar feit is dat deze wereldvermaarde renaissanceschilder in eerste instantie bekend is geworden via zijn prenten.
Heeft U zich bijvoorbeeld ooit afgevraagd waarom wij een heks visualiseren als een oude, lelijke knol met een haakneus, die voorovergebogen over een gigantische kookketel één of ander toverbrouwseltje fabriceert? Wel, ondanks dat men er vaak vanuit gaat dat heksenvervolgingen reeds in de middeleeuwen plaatsvonden, werden de brandstapels pas in de renaissance aangestoken, maar de expositie DE HEKSEN VAN BRUEGEL in het Sint-Jansklooster (2015, Brugge) illustreerde dat er tot de 16de eeuw geen stereotype weergave bestond van een heks.
Enter Pieter Bruegel, die met zijn tekening van een heks op een bezem in de nabijheid van een haard met een heksenketel – met uiteindelijk slechts twee prenten – aan de wieg stond van de fantasiebeelden van de heks die we tot vandaag zo kennen. Respectievelijk SINT JACOB BESTRIJDT DE HEKSERIJ EN TOVERIJ (1565) en SINT JACOB ONTMASKERT EN OVERWINT HEKSERIJ EN TOVERIJ (1565) plantten dat beeld van een oude kwaadaardige knol in het collectief bewustzijn van de mensheid. Documentairemaakster Kristen van Schie richt haar pijlen echter op één ander specifiek schilderij van Bruegel, namelijk DE VAL VAN ICARUS (1558) dat schittert in de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten in Brussel. De mythe rond Icarus – die samen met zijn vader Daedalus zijn vrijheid tegemoet vloog, maar te dicht de zon naderde en de wassen vleugels deed smelten en zo in de golven van Egeïsche Zee stortte – is reeds eeuw en dag een inspiratiebron voor kunstenaars uit allerlei disciplines, maar dat was zonder Pieter Bruegel gerekend. Om die overwinnende kracht van de gevaren en grenzen te accentueren, wordt de held bijna altijd al vallend in de lucht afgebeeld. Bruegel geeft echter zijn persoonlijke versie waarin enkel de in het water spartelende voeten overblijven, terwijl de wereld onverschillig voor zijn doodstrijd gewoon rond blijft draaien. Kristen van Schie construeert rond deze mythologische figuur een meerstemmig verhaal dat onze eigen broosheid bloot legt en de Icarus in ieder van ons weergeeft. Aan de hand van het emblematische schilderij duiken talrijke standpunten en gevoeligheden naast elkaar op.
LICHT – STOCKHAUSEN’S LEGACY (2021, Openingsfilm) – Oeke Hoogendijk @ Bozar, Brussel (10.11 / 19h)
We schrijven 1977, waar U gelijk 26 jaar bij mag tellen. Zolang heeft het namelijk geduurd om de gigantische operacyclus LICHT te creëren. De toenmalige pers had er zijn mond van vol: “Geniaal; megalomaan; monsterlijk; onmogelijk”, om maar een paar adjectieven op te noemen die zowel LICHT, alsook het wezen zelf beschreven. De man die achter deze 29 uur (!) durende waanzin zat: de uit Keulen afkomstige componist Karlheinz Stockhausen (1928 – 2007). Ondanks honderden artiesten en vier helikopters, konden deze zeven opera’s nooit voor een publiek worden opgevoerd omwille van hun complexiteit en gebrek aan tijd en budget, maar dat was zonder de Nederlandse Nationale Opera gerekend. Het heeft effectief tot 2019 geduurd, maar deze gewaagde uitdaging werd aanvaard. En dat leverde voor regisseuse Oeke Hoogendijk voldoende stof om het verhaal te vertellen van deze artistieke mission impossible. Opgebouwd als een adembenemend epos is de film een compromisloos portret van een alles verslindend genie en alles wat hij achterlaat. In de lichtjes fantastische serie HET UUR VAN DE WOLF van de VPRO, werd LICHT al eens uitgezonden en kon de kijker de mensen zien die het mogelijk hebben gemaakt deze monumentale lijdensweg te (her)schrijven en op te voeren.
RUMBA RULES, NEW GENEALOGIES (2020) – Sammy Baloji & David N. Bernatchez @ ISELP (13.11 / 13h30)
Als we al eens over een dans met de nodige verwarring mogen praten, dan schieten we met de rumba waarschijnlijk de hoofdvogel af. Ontstaan in de jaren veertig van vorige eeuw als een interactie tussen de Caraïben en Afrika, is mij alvast altijd ingepeperd dat deze frivole stijldans specifiek uit Cuba komt. En dat klopt ook, maar wat in dit verhaal echter wordt weggecijferd is dat deze aparte ritmische manier van muziek maken effectief door de Afrikaanse slavenhandel is over gesijpeld naar het Amerikaanse continent en zo in Cuba is beland. Na verloop van tijd kreeg deze populaire stijldans ook in andere landen – zoals Spanje – vaste voet aan de grond. Weliswaar op de Cubaanse son en salsa gebaseerde ritmes, keerde de rumba uiteindelijk via handelaren met platen en gitaren terug naar Afrika, om uit te groeien tot de zodanige trots van Democratische Republiek Congo (DRC) en de Republiek Congo, dat deze stijldans is opgenomen op de Unesco-lijst van immaterieel cultureel erfgoed. Oorspronkelijk werd de dans trouwens Nkumba genoemd, wat zoveel betekent als navel. (Dit omdat man en vrouw samen navel aan navel dansten.) Op één van mijn talloze Barcelona-tripjes mocht ik op een gegeven moment een Congolese vrouw ontmoeten – die nog steeds tot mijn close vriendenkring behoort, waarvan ik pas in een later stadium ontdekte dat zij in feite een dochter is van Pascal-Emmanuel Sinamoyi Tabu (1940 – 2013) a.k.a. Tabu Ley Rochereau a.k.a. The African Elvis. Deze Congolese muzikant wordt zomaar even beschouwd als één van de meest invloedrijke zangers en songwriters van het Afrikaanse continent.
In deze film van Sammy Baloji en David Nadeau Bernatchez wordt wel één van de grootste hedendaagse ensembles van de bruisende Congolese muziekscene belicht, maar om een idee te geven van hoe populair Taby Ley Rochereau als pionier van soukous (Afrikaanse rumba) effectief was, kan worden geïllustreerd door dat er op zijn begrafenis in 2013, meer dan een miljoen mensen hun medeleven kwamen betuigen.
Maar in hun streven om het genre te moderniseren zonder de old-timers voor de kop te stoten, geven de leden het orkest Brigade Sarbati hun hart en ziel om Kinshasa te laten vibreren op de flamboyante rumba ritmes en zo te laten voelen hoever zij uitsteken boven andere orkesten. Van de studiosessies tot de nachtelijke concerten of van de individuele trajecten van de leden van het ensemble van de Brigadie tot de collectieve creaties, vormen samen de soundtrack van de veranderingen in de Congolese samenleving die overigens ook in David Reybroucks monumentale CONGO: EEN GESCHIEDENIS (2010) wordt aangehaald.
ZORN I (2010 – 2016) , ZORN II (2016 – 2018), ZORN III (2018 – 2022) – Mathieu Amalric @ Bozar, Brussel (11.11 / 18h)
Op zich kudos voor Arte dat ze hier al überhaupt interesse voor toonden, maar wat als deze zender een filmmaker de opdracht geeft om een muzikaal creatuur als John Zorn te filmen? Dachten zij nu echt dat een muzikale duizendpoot zich op een paar weken tijd laat inblikken? Ik kan het namelijk weten, want naar aanleiding van zijn zestigste verjaardag die John Zorn op Gent Jazz uitgebreid kwam vieren, heb ik eerder zelf geprobeerd een portret te schetsen in de rubriek Re-Connecting The Dots Revisted #5. Het bleek al snel dat dit een schier onmogelijke taak was, want Zorns output alleen al – laat staan de onophoudelijke stroom live concerten – valt gewoon niet te vatten. Hoe dan ook, Frans acteur en filmmaker Mathieu Amalric ontmoette de Amerikaanse saxofonist, klarinettist en componist (en nog zoveel meer trouwens) in 2009. Met die opdracht onder zijn arm begon Almeric vol goede moed aan zijn opgedragen taak, maar eenmaal de closing scene naderde werd het resultaat bizar genoeg al spoedig vergeten. Gelukkig stopte het daar niet, want ook nadien nam Almeric elke gelegenheid te baat om het moment zelf en het plezier van het samenzijn rond muziek te capteren. Net als John Zorn zelf een levenswerk op zich is, is die microbe op Almeric overgesprongen en zit hij waarschijnlijk de resterende dagen van zijn leven vastgekluisterd aan dit Joodse muzikale fenomeen. Maar af en toe mag er een tussenstand opgetekend worden en dat doet Almeric hier met voorlopig zijn eerste drie delen die hij zelf zal inleiden. Gemodereerd door journaliste Sabine Ringelheim is er voor en na de vertoning van ZORN III (2018 – 2022) een ontmoeting met het publiek voorzien.
Alle verdere info:
baffestival.be
SVN's Unsane Vortex 