Het lijkt wel of zeventien september in het teken staat van aloude spaghettiwesterns. Zoals aangekondigd in Cat Flap #26 zal Condor Gruppe diezelfde avond de brandigere korrels van de verschroeiende woestijn doen oplaaien in de Antwerpse Roma, maar tegelijkertijd opent ook de nieuwe expositie van kunstenaar Tom Liekens (°1977), die als thema uitpakt met een lichte parodie op de cultwestern ONCE UPON A TIME IN THE WEST (1968) van de Italiaanse regisseur Sergio Leone (1928 – 1989).
Zoals blijkt uit het alsook in De Zwarte Panter afgenomen interview dat U kan terugvinden in de rubriek Creative Inertia #3, is Tom al van zijn jeugd gefascineerd door alles biologisch, of meer specifiek de verhouding tussen mens en natuur. Of het nu gaat over sprookjes, schilderijen of zelfs films, vanuit de perceptie van de kunstenaar blijkt de weergave van fauna & flora veelal zeer onrealistisch te zijn.
Wie naar aanleiding van het boek VUIL VEL – SPROOKJES EN TABOE (2015) van Marita De Sterck, de gelijknamige expositie heeft meegepikt in het sowieso licht fantastische Museum Dr. Guislain (11.2015 – 02.2016), weet dat sprookjes in essentie allesbehalve romantisch zijn. Integendeel zelfs, want tot spijt van alle ras-vertellers zijn de sprookjes die wij denken te kennen, in werkelijk zodanig sugercoated dat een zelfs naar zoetigheid hunkerende wesp hier gillend van zou gaan vliegen. In wezen hebben de zeemzoet gesuikerde versies dus weinig gemeen met een ongecensureerde ASSEPOESTER, ROODKAPJE of zelfs SCHONE SLAAPSTER, die allen uitpuilen van erotiek, gruwel en geweld.
Sprookjes zijn (helaas) niet romantisch en als tegenwicht voor deze misvatting creëert Liekens zijn eigen fantasierijk woud. Een bos waar mysterie en provocatie met elkaar vergroeien en waar in het donkere middenveld zich sprookjes-voor-volwassenen afspelen, die ver weg liggen van de beschaafde wereld.
Net zoals Jeroen Olyslaegers voor zijn vorige expositie DOG YEARS toelicht, waarin mensenlijven met hondenkoppen de scepter zwaaien, duikt Tom terug in die hybride wereld waar mens/dier-achtige creaturen stevig huis houden. Dit blijft uiteraard fictie, maar vergeet niet toen eind jaren zeventig tot midden jaren tachtig van vorige eeuw, New Yorkse underground filmmakers kaliber Richard Kern, Gordon Stevenson, Tessa Hughes-Freeland of Kembra Pfahler de film-underground bestookte met de door regisseur Nick Zedd zo geridderde Cinema of Transgression. Hetzij onder het mom van kunst veel explicitieter in beeld gebracht, maar niettemin vormde deze catacomben een parallel woud waarin ultra gewelddadige en seksuele taferelen hoogtij vierde. (Deze vergelijking ligt misschien niet zo voor de hand, maar misschien komt genodigde Jan Decleir op diezelfde vergelijking uit?)
Maar Tom gaat hier nog een beetje verder, want al dat spektakel wordt bekeken en begluurd door heimelijke omstaanders. De bezoeker wordt als het ware geconfronteerd met zijn eigen voyeuristische natuur van in dit geval een veel te realistische, maar gitzwarte fantasiewereld. Ten slotte, wie wordt er nu niet aangetrokken door de magische wereld waarin voyeurisme, seks, bestialiteiten, macht en geweld de hoofdrolspelers zijn?
Alle verdere informatie:
dezwartepanter.com
SVN's Unsane Vortex 