Er is waarschijnlijk geen ander lap grond in de wereld, waar stakingen bij het openbaar vervoer een land zo teisteren als in België, maar moeten we het als een OMEN oppakken dat net voor de start van het But Film Festival zowaar een treinstaking in Nederland, het festival al van de eerste dag saboteert? Het thema is dit jaar AN EYE FOR AN EYE en misschien kweekt een pakweg in Svn’s Essential Nine #8 besproken BROADCAST SIGNAL INTRUSION (2021) van regisseur Jacob Gentry, of het in Cinematic Conundrum #5 onder de loep gelegde CRIMES OF THE FUTURE (2022) van David Cronenberg, een proactief gedachtengoed los? Of wat te zeggen van het essay FEMALE VAMPIRE (1973) van Jesús Franco dat uiteraard niet mocht ontbreken in Vanessa Morgans tweede filmboek STRANGE BLOOD: 71 ESSAYS ON OFFBEAT AND UNDERRATED VAMPIRE MOVIES (2019). De Franse regisseuse Coralie Fargeat had de eer om met haar bloederig debuut REVENGE, het Offscreen Film Festival 2018 te openen, maar ook vandaag zal acteur Kevin Janssens deze cinematografische tour-de-force het rape & revenge grindhouse genre nog even onmiskenbaar rood kleuren. Over debuterende genres gesproken dragen de Belgische regisseurs Jordi Ostir & Thomas VandenBrabant met DUYSTER (2021) hun steentje bij aan het minder gekende found-footage genre. Maar But Film Festival is zoveel meer dan enkel films, want zoals elk jaar is er ook voldoende randanimatie voorzien. Zoals U reeds kon vernemen in Cat Clap #19, maakt Shazzula naast Wolvennest, soms muzikale uitstapjes naar onder meer Mater Susperia Vision en dat kan U op But Film Festival bewonderen met als bewegende backdrop de film ACID BABYLON. Onder wakend oog van Marijke en Tilburgse kunstenaar Nick J.Swarth worden de performances in goede banen geleid, die doorlopend het festival zullen – of net niet – opleuken, of zo sluit Anouk Veerkamp met haar expositie REVENGE & MELANCHOLY naadloos aan bij het centrale thema van het festival. En dan hebben we het nog niet over de biertjes verzorging, waar naast klassiekers als heus kut-biertje of een Black Sabbath, elk jaar een speciaal voor het bier gebrouwen biert kan verorberen. In short: al die controversie, oproep en relletjes schreeuwen simpelweg om een nieuwe Svn’s Essential Nine…
Svn’s Essential Nine,
Enjoy…
Baise-Moi (Fr,2000) @ Nieuwe Veste Revenge Room 3 (01.09 / 13h)
Rond de eeuwwisseling ging er een electroshock door de Franse (en bij uitbreiding de rest van de wereld) filmwereld, toen regisseur Virginie Despentes (°1969) & en pornoactrice Coralie met de op hun gelijknamige boek gebaseerde boek BAISE-MOI (2000) de status van de zogenaamde New French Extremity of Cinéma du Corps plotsklaps tot over het dak tilde. Voor de plot van de verfilming hoeft men maar terug te blikken naar één enkel spreekwoord dat voor het eerst in William Congreve THE MOURNING BRIDE (Act III, Scene 2) opdraaft, namelijk het welbekende: ‘Hell Hath No Fury As a Woman Scorned’ en dat mag U letterlijk nemen. Twee Angel’s of Death op stiletto’s, die onder invloed van tonnen dope op de set, schaamteloos brutale seks voor de camera boven toveren. Pijpen, beffen, spuiten, penetraties; the works! Maar daar stopt het niet, want vaak worden in films verkrachte slachtoffers afgeschilderd als weerloze getraumatiseerde zombies. In BAISE-MOI gaat elke vent er na de uitgelokte seks er op meestal gruwelijke wijze aan. U kan de onvermijdelijke heisa al van kilometers horen aanwaaien. Bij de première in Cannes liepen mensen verontwaardigd de zaal uit, of zo stigmatiseerde de Franse krant Le Monde deze pellicule als een zieke film. Gedeeltelijk klopt dat zelfs ook, want ondanks de verwijten als feministisch pamflet die mannenhaters ten lande ophitste, is deze drugoverdosed Thelma & Louise meets the viking way in werkelijkheid niets minder dan een regelrechte punk fantasie over ongebreidelde razernij. Toegegeven, hoofdrolspeelsters Manu en Nadine zoomen daar op de hoekige cadans van The Sex Pistols en de moordende erotische lust van George Bataille op een zodanige heftige grensoverschrijdende manier op in, dat pakweg de #Metoo beweging met het schaamrood onder een dekentje zou kruipen. De jury oordeelde ‘uitbuitende pseudoporno’ over deze moderne versie van les vols et les viols (rape and pillage) en zodoende kreeg BAISE-MOI als eerste film in 28 jaar de notoire X-rating opgespeld. Resultaat is de verbanning in talloze landen, Frankrijk voorop! Er werd dan ook geheel voorbijgegaan aan de onderliggende vraag of we al dan niet in een zieke wereld leven, maar dat blijft hoe dan ook zelfs 22 jaar na datum een meer dan gezonde denkoefening.
Black Gestapo (US, 1975) @ Nieuwe Veste Revenge Room 3 (04.09 / 20h)
In het huidige maatschappelijke klimaat waar Woke de nieuwe standaard is geworden, zou een film met een provocatieve titel als Lee Frost zijn BLACK GESTAPO uit 1975, linea recta op de digitale brandstapel gekieperd worden. Er schuilen nochtans geschiedkundige parallellen in, want tijdens de oorlogsjaren en zijn interbellums broeide er eveneens een machtstweestrijd tussen enerzijds de persoonlijke Schutzstaffel van Hitler en anderzijds de Gestapo van de ambitieuze Göring. In dit script is het Generaal Ahmed dat een stedelijk leger op poten zet om de inwoners van Watts te beschermen tegen een steeds agressiever wordende maffia. Net onder Generaal Ahmed ziet echter de ambitieuze kolonel Kojah zijn kans schoon om naar aanleiding van die culminerende druk, een extra beveiligingsleger op te richten dat bevoegd is om directe actie te ondernemen. U hoort het nakende onweer al komen? Wel, U hebt helemaal gelijk. Als een ware machtswellusteling gaat Kojah tekeer dat enkele morele standaard op het vuilnisbelt stort. Radeloos wil Ahmed zijn controle terug in handen, maar het gevaar bestaat dat hij gewoon door de maffia uitgeschakeld zal worden omdat dit hun zaakjes van verdacht allooi in het gedrang brengt. Een cinematografische rariteit als deze hoort dan ook als geen ander thuis op But Film Festival.
Duyster (Be, 2021) @ Nieuwe Veste Kwa Zaal 2 (03.09 / 15h)
Wat als drie studenten aan de filmschool, besluiten een film te maken over Johannes Duyster, de stadsbeul van Antwerpen uit de 17de eeuw. Hoewel diens taakomschrijving enkel dood en verdriet bracht, leert enig opzoekwerk dat zowel in de middeleeuwen, als in de renaissance, in elke grote stad de job als Stadsbeul een respectabele status had. Het verschil zit hem erin op welke manier straffen uitgevoerd werden. Uiteraard enkel voor wie het kon betalen, maar als de keuze ter onthoofding bestaat tussen één welgemikte, propere bijlslag, of au contraire ontaarde in een klunzig en uiteraard pijnlijk slachtwerk, dan moest men meestal niet lang nadenken. Reken naast de speurtocht van in dit geval stadsbeul Dyster, nog enkele bovennatuurlijke elementen bij en voor U het weet bent U zelf getuige van hoe het er in die tijd allemaal aan toe ging. Ondanks de inhoud valt samen te vatten in één enkele zin, hebben Jordi Ostir & Thomas Vanbrabant hier een straf staaltje van het zogenaamde found-footage genre ingeblikt. (Met die nuance dat found-footage in zijn originele betekenis effectief een stijl vertegenwoordigde met (terug)gevonden film- of videomateriaal dat op een natuurlijke, hetzij rauwe en onbewerkte manier werd gemonteerd. Dankzij in dit geval het magazine Variety wordt deze zogenoemde techniek tegenwoordig als Faux Found-Footage film annex pseudodocumentaires afgeschilderd. Onder meer CANNIBAL HOLOCAUST (Ruggero Deodato, 1980) of THE BLAIR WITCH PROJECT (Daniel Myrick en Eduardo Sánchez, 1999) zijn hier typische voorbeelden van.)
Misschien dat DUYSTER niet geridderd zal worden als meest succesvolle independent film aller tijden, maar niettemin is dit ondanks zijn low-budget een originele bijdrage tot het genre dat elke extra aandacht zeker verdient. Update volgt.
Hotel Poseidon (Be, 2021) @ Nieuwe Veste KWA Zaal 2 (03.09 – 13h)
De plot is simpel, maar de uitwerking hiervan is een gans ander verhaal. HOTEL POSEIDON schildert in een 24-uurkader het leven van Dave (Tom Vermeir). Een moedeloze en uitgebluste veertiger die als exit-strategie om de twee vrouwen in zijn leven – zijn dominante moeder (Tania Van Der Sanden) en zijn kleinerende vriendin (Ruth Becquart) – te ontlopen, in het bouwvallige hotel van zijn overleden vader hele dagen op zijn walkman naar white noise ligt te luisteren. Het is duidelijk dat Dave gewoon met rust wilt gelaten worden, maar de komst van een mysterieuze gast (Anneke Sluiters) en een onbetrouwbare vriend (Dominque van Malder), zet een resem magische en surreële aaneenschakelingen van gebeurtenissen in gang. Stef Lernous zou echter Stef niet zijn, als hij zijn spreekwoordelijke Doos van Pandora ongemoeid zou laten. Wie eerder al theaterstukken van Abattoir Fermé (of andere projecten zoals opera-uitstapjes als Richard Wagners TRISTAN & ISOLDE (2013), of de regelrechte vleeswording van J.K. Hysmans À REBOURS uit 1884 in de expositie DIVINE DECADANCE (2016) in het Kasteel van Gaasbeek) ooit heeft meegekregen, weet namelijk dat hij zich aan iets kan verwachten dat daarom niet perse uit de onmiddellijke fantasie voortspruit. Stef en Abattoir Fermé spelen graag met controverse, die vaak lichamelijk worden uitgebeeld. Dit soort collectief puurt graag terugkerende thema’s als bijvoorbeeld fantasieën waarvan een gemiddelde Vlaming het bestaan nog niet eens vanaf weet, steeds verder uit. Uitgevoerde rituelen of existentiële angsten die worden bespeeld, geven een inkijk in de wereld achter de wereld. Hoewel deze award hier waarschijnlijk speciaal voor in het leven is geroepen, won het Mechelse theatergezelschap niet voor niets in 2008 de Vlaamse Cultuurprijs in de categorie (?) ‘Indringend en huiveringwekkend theater over de verhalen die de samenleving angst aanjagen en over het theater zelf”. Voor deze film werd op een gegeven moment een oproep voor figuranten gelanceerd, met als enigste vereiste dat men moest kunnen feesten en goed kunnen drinken. Zeg nu zelf, klinkt als muziek in de oren toch en bijgevolg had ondergetekende zich enthousiast ingeschreven. Helaas werd de voorrang aan (zelfverklaarde) Mechelse krefters gegeven en zodoende werd een zowaar filmdebuut mislopen.
I spit on your grave (US, 2010) @ Bank 15 (01.09 / 14h30)
Toen de originele rape & revenge film van Meir Zarchi in 1978 uitkwam, werd er moord en brand geroepen door zowat elke filmcommissie. Zelfs de enige Pulitzer award kapende criticus Roger Ebert noemde deze schandaalfilm ‘a vile bag of garbage’ en zijn controversieel imago kan zelfs niet door het achterwerk van Demi Moore ongedaan gemaakt worden. Mogelijk is dit dagelijkse kost in achtergestelde gebieden als the Deep South, maar zelden wordt een gang-rape – waaraan ook de lokale Sheriff van Louisiana – deelneemt en meer nog de vluchtacties annex wraakgevoelens die hierop volgen, zo uitgesponnen gefilmd. Regisseur Steven R.Moore en screenwriter Stuart Morse baseerden zich voor deze remake op het oorspronkelijke screenplay van Meir Zarchi, die tevens de producer is. Niettemin kon de film op een budget van zo’n 2 miljoen dollar, slechts op grosso modo 25% procent return rekenen.
Lucifer’s Satanic Daughter (Australia, 2021) @ Bank 15 (02.09 / 15h)
Net als er in de Vlaamse Serie F*CK YOU VERY MUCH plots een T-Shirt verschijnt van Part Chimp, maar dat daartegenover ook in Australische jongeren zijn die met T-Shirts van bands als Electric Wizard of Uncle Acid and the Deadbeats rondhotsen, dan moet U niet veel meer triggers gaan zoeken. Zeker als die youngsters naar hun vakantiehuis trucken met een goodiebag vol met weed, acid en een resem Black Sabbath cd’s. Om die house-party wat op te leuken, offert Ricky ‘The Acid King’ (niet verwarren met de Amerikaanse stoner-doommetal band) één van de vrienden aan Satan om een pure evil lyrsergische heks op te roepen. Zoals Ken Russell’s (1927 – 2011) GOTHIC (1986) illustreert zijn de blauwdrukken van zowel Mary Shelly’s (1797 – 1851) FRANKENSTEIN (1818) of John William Polidori’s (1795 – 1821) THE VAMPYRE (1919) gelegd tijdens een in laudanum gedrenkte seance in Villa Diodati aan het Meer van Génève waar Lord Byron (1788 – 1824) op dat moment verbleef, bijt ook in The Land Down Under allerhande drugs zich stevig vast in de hersenen en staat het in de sterren geschreven dat een onverbiddelijke teringzooi uiteindelijk resulteert in moord. Electric Wizard levert hier niet alleen een contributie aan de soundtrack, maar Jus Oborn produceert zelfs deze film. Extra pluim voor de soundtrack met naast Electric Wizard’s track “LSD”, ook nog geruggensteund door onder meer The Brian Jonestown Massacre, Matt Hollywood, Mephistofeles, The Black Furs, Thule Thule, Level H en jawel, Acid King!
Opération Luchador (Canada, 2021) @ Bank 15 (03.09 – 22h)
Als we al eens over mockumentary comedy mogen praten, hebben we hier een winner. Toegegeven, aangezien ondergetekende in tegenstelling tot zijn mede-studentjes geen held als pompier of astronaut wilde worden, maar wel een uiteraard van het distinctieve soort zijnde spion, kan er van een soort onvermijdbare trigger worden gesproken. Dit verhaal werd namelijk geklasseerd als Top Secret en daarom zal men er ook niets van terugvinden in de geschiedenisannalen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd door de Amerikaanse Alied Secret Service, een bepaalde gemaskerde Mexicaanse worstelaar gerekruteerd om te infiltreren in het in Zuid-Amerika opkomende Derde Rijk. Recent ontdekte geheime dossiers onthullen echter dat deze vermomde agent verschillende opgezette plannen heeft gedwarsboomd dat reëel gezien de uitkomst van de oorlog in het voordeel van de vijand zou kunnen omslaan. De radicale acties van deze zogenaamde Golden Angel gingen echter zover dat deze leidde tot een persoonlijke confrontatie met Hitler zelf. Een documentaire zoals U er nog geen gezien hebt, maar die ontbrekende puzzels in de geschiedenis doet samenvallen.
Pandemonic (Noorwegen, 2021) @ Bank 15 (03.09 / 15h)
Noorwegen en demonen blijkt reeds van in de oudheid een geslaagd huwelijk te zijn. Maar demonen komen in voor in alle soorten en gedaanten. Personen die verslavingsgevoelig zijn, kennen deze specifieke duivel waarschijnlijk dan ook maar al te goed: de on-god van The Next Rush. Of het nu drugs, gokken, snelheid, seks of hardlopen betreft, de veroorzaakte en zogenaamde runners high is waar het allemaal om draait. Voor dat specifieke hormoon dat ieders geluk-ballonnetje doet overlopen van extase, worden jaarlijks miljarden voor neergegooid en weggesmeten. In plaats van een deugd is dat constant in staat van extase bevinden, een maatschappelijke verplichting geworden. Sommige personen zijn daarin bereidt verder te gaan dan anderen, en daar is PANDEMONIC (2021) van Noorse regisseur Reinert Kiiil een klasse voorbeeld van.
The History of Metal and Horror (US, 2021) @ Bank 15 (02.09 /17.30h)
In Vanessa Morgan’s EVIL SEEDS: THE ULTIMATE MOVIE GUIDE TO VILLAINOUS CHILDREN (2021) wordt door Dave Anderson in zijn contributie over Don Taylor’s DAMIEN: OMEN II (1978); nog eens extra onderstreept hoe Steve Harris – bassist van een van werelds meest bekende Heavy Metal bands, – zijn grootste hit schreef naar aanleiding van een droom over deze sequel op Richard Donner’s originele OMEN uit 1976. (Die inspiratie zorgde ervoor dat “The Number of The Beast” van Iron Maiden kan worden mee-gekeeld over de hele zowat de gehele planeet en waarschijnlijk beyond, maar tegelijkertijd is Harris tot dusver de enige bekende – en nog levende – persoon, die ooit zijn strepenbroek heeft besmeurd vanwege DAMIEN: OMEN II.) En dat is wat regisseur Mike Schiff in deze documentaire onderzoekt: de evolutie van zowel Heavy Metal en Horror en hoe deze in de loop der tijd zijn vergroeid. Zo kruisen al die schreeuwlelijkaards-der-heavy metal reeds van hun ontstaan over Satan, bloed, pentagrams, sociale chaos, zombies, geweld in al zijn vormen, dood, mayhem and decay en kunnen bijgevolg fungeren als regelrechte screenwriters voor een gemiddelde horrorfilm. Of wordt de mosterd net andersom gescoord, want horrorfilm bestond wel eerder als genre? Jawel, er bestaat zelfs een term voor: metalsploitation, waarin Heavy Metal wordt geëxploiteerd en vervolgens bevallig geïmpregneerd in hun eigen unieke variëteit van horror films. Feit is dat beide genres elkaar niet alleen inspireren, maar ook complementeren, want beide disciplines evolueren naar een steeds meer doordachte context en plot. Satan bestaat nog steeds, maar dwaalt nu rond in de vorm van bits & bites, data en nanotechnologie. Zowel horror film iconen (oa John Carpenter) als verschillende metal artiesten (oa Rob Zomie, Kirk Hammett) delen hun eerste introducties met hun al dan niet favoriete horror films/muziek, hun invloed, en vooral waarom deze beide disciplines gewoon a match made in hell zijn…
Alle verdere informatie:
butff.nl
SVN's Unsane Vortex 