Nu de festivalzomer op zijn laatste beentjes loopt, sluit zoals aangekondigd in Saorstát #8 Wolvennest na Alcatraz nog het psychedelische festival Down The Hill af. Na een eerste reeks concerten doorheen gans Europa af te werken, speelde – zoals dan weer aangekondigd in Cat Flap #19 – Wolvennest eerder dit jaar echter nog een uniek concert in hun eigen Brusselse heimat. Hoewel ik in eerste instantie met verstomming werd geslagen omdat ik de compleet in het ultrazwart gehulde – inclusief gezichtsluier – zangeres Shazulla niet onmiddellijk herkende toen ze net voor haar eerste gig met Mater Suspiria Vision, pal voor mijn gezicht kwam staan, is dit uiteraard de ideale gelegenheid voor Svn’s Unsanve Vortex om de transcriptie te presenteren van het in een volgeladen backstage van Magasin 4 gehouden interview met gitarist Corvus.. Een gesprek dat alle richtingen uit schoot, maar waar vooral de liefde voor eigen kindje Wolvennest in schittert.
Enjoy…
Svn’s Unsane Vortex: Hallo Corvus, voor mij is het de eerste keer dat ik jullie terugzie na die ene onderaan vernoemde baanbrekende show van ondertussen drie jaar geleden. Sta me echter toe effe verbaasd te zijn dat jullie na verloop van al die jaren toch terugkeren naar jullie oorspronkelijke heimat.
Corvus: We zijn allemaal van Brussel en ons eigenlijke debuut was zes jaar geleden in de Brusselse Beursschouwburg. Langs de andere kant is Magasin 4 voor ons een belangrijke haven geweest, want het was nog maar onze derde show. Oorspronkelijk ging dat trouwens onze laatste show ever zijn, maar dat is toen een beetje mislukt.
SUV: Haha, dat is wel het minste dat je kan zeggen. Ondertussen hebben jullie op de meest onmogelijke plaatsen en festivals in binnen- en buitenland gespeeld.
Corvus: (Lacht) Ja, daarom moesten we wel een soort van revanche nemen.
SUV: Samen met enkele bevriende bands was het dan zes jaar later eindelijk zover. Als ik even in mijn geheugen graaf, denk ik terug aan verschillende mindblowing concerten zoals die in de Brusselse Beursschouwburg, in het Stuk in Leuven, op het Sound of Belgium Festival, of in Gebäude 9 in Keulen, maar zoals in Cat Flap #19 al werd besproken, was er één show die linea recta in mijn ziel staat gekerfd.
Corvus: Bedoel je misschien de eerste Roadburn show in Tilburg?
SUV: De nagel op de kop! Ik weet niet of jullie dit vanop het podium zelf beseften, maar wat was dat? En vooral, hoe geraak je reeds na de middag in dergelijk magisch stadium?
Corvus: We spelen deze songs natuurlijk al een aantal jaren en deze zitten als het ware in onze vingers, maar daarbovenop heeft dit te maken met de verbazingwekkende toewijding van de techniekers. Alles, maar dan ook alles was tot in de puntjes uitgekiend. Zo hadden wij een zeer lange soundcheck die er voor zorgde dat elke muzikant apart zich helemaal comfortabel voelde. Maar ook de belichting of de projecties stonden op scherp of de randanimatie werd tot op de letter uitgevoerd. Echt top klasse!
SUV: Nu je het zegt. Ik kwam die zaterdagmiddag iets voor 15h aan, maar al kroop je in het achterste hoekje van die ramvolle Dommelsch Zaal, dan nog was er geen ontsnappen aan die rijkelijk verspreidde wierook. Of zat daar dan toch nog iets anders in misschien?
Corvus: (Lacht) Ah désolée, maar een goede kok geeft nooit zijn geheimen prijs
SUV: Weliswaar toen al wel met het obligate gerstenat achter de kiezen, had ik het in vergelijkbare mate opnieuw met Loop later die nacht, maar sprekende voor mezelf durf ik zonder enige schroom te stellen dat jullie namiddagmatinee een regelrechte out-of-body experience was. Een soort natuurlijke bewustzijnsverruiming waar de omstreden Peruviaanse antropoloog Carlos Castañeda (1925 -1988) zelfs na talloze Mexicaanse Ayahuascaceremonies niet achter zou zijn gekomen. Alleen had ik deze massieve VOID (2019) live totaal niet zien aankomen, maar daar doen we het allemaal voor natuurlijk.
Corvus: Dank je wel. Ook voor ons voelde dit allemaal aan als iets magisch. Heel de zaal leek wel verheven of zoiets; het publiek was uitzinnig. Maar nogmaals, het grootste krediet moet naar de techniekers gaan, want zonder hun toewijding was dit nooit zo goed geweest.
SUV: We kennen allemaal de impact waarmee COVID 19 de wereld in zijn wurggreep hield, en hoewel de resurrectie als Roadburn Redux de rechtstreekse aanleiding was om deze al langer in de steigers staande webstek van wal te laten steken, werd reeds in Svn’s Essential NIne #1 beschreven dat het mij toch geen sinecure lijkt om in deze gedigitaliseerde vorm zonder enig volk te staan spelen.
Corvus: Het was misschien wel een beetje raar op het moment zelf, maar als ik er zo op terugkijk, heb ik er helemaal vrede mee. Roadburn is echter zoveel meer dan enkel live spelen. Dat is zielsverwanten op straat tegenkomen en plezier maken; dat is pure bromance! Roadburn is een hechte community, terwijl ik op dat moment wel het gevoel had alsof ik me op het einde van THE BIRDS (Hitchcock, 1963) bevond: lege straten, with no one around. Dat was best wel kil.
SUV: Ergo, je bedoelt dat er geen enkele interactie te bespeuren viel?
Corvus: Inderdaad, kan je je inbeelden dat er bijvoorbeeld behalve ons en wat personeel, niemand in het hotel aanwezig was? Geen enkele andere bezoeker en ik kan je verzekeren dat toch bizar aanvoelt.
SUV: The sky is the limit! Doorgaans moet pakweg Snoop Lion het stellen met slechts één verdieping voor hem en zijn bodyguards, dus dit kan niet anders dan zijn natte droom zijn; een heel hotel voor jezelf hebben.
Corvus: (Lacht) Stel je het maar eens voor. Dat bracht een heel onnatuurlijk gevoel teweeg.
SUV: Dus die verdachte sujetten waar toen melding van werd gemaakt en die steeds op en af in de Heuvel de cafés af wilden schuimen, dat waren jullie?
Corvus: (Lacht) Dat zou wel eens kunnen, want telkens als we naar het hotel gingen, passeerden we die straat. Maar uiteindelijk zijn we allen blij dat we het hebben gedaan. Met veel respect voor het hele Roadburn team, want het is echt ongelooflijk wat die crew hebben verwezenlijkt.
SUV: Het is inderdaad een klein bits and bytes mirakel, want het team van Walter Roadburn heeft zichzelf letterlijk digitaal heruitgevonden. Het zat waarschijnlijk in de familie, maar ondanks zijn meesterwerk BRAVE NEW WORLD (1931) – waarin de Britse-Amerikaanse auteur Aldous Huxley (1894 – 1963) een dystopische wereld schiep waarin het thema: ‘the advancement of science as it affects human individuals‘ centraal staat – was het zijn oudere broer Julian Huxley (1887 – 1975), die voor het eerst de term transhumanisme gebruikte. Jawel het bestaat, maar wie weet een eerste opstap naar Ray Kurzweil zijn anarchistische transhumanisme zowaar? Hoe dan ook, met meer dan 75000 bezoekers worldwide, was deze editie in die zin wel de meest succesvolle Roadburn tot nog toe.
Corvus: Het is een beetje hallucinant, maar opnieuw kan je je niet voorstellen wat er allemaal is moeten gebeuren om bijvoorbeeld die streaming alleen al zodanig op scherp te stellen zodat men over de gehele planeet kon mee genieten. Als je daar over nadenkt, is het dan toch weer een uniek gebeuren en zijn we dankbaar hier deel van uitgemaakt te hebben. Ik kan het echter niet genoeg benadrukken wat een straf team dat was. Niets dan respect.
SUV: Uiteraard, maar net als in wezen bij het team zelf, ligt de tendens bij de bezoeker toch nog steeds op het live gebeuren. Ik vraag me echter af: hebben jullie veel concerten door de neus geboord gekregen vanwege de Corona-maatregelen?
Corvus: Een aantal, maar dat valt eigenlijk nog mee. Maar goed, al was het thuis waar onze gitaren staan, wij zijn altijd blijven verder spelen en hebben er steeds plezier in gehad. En daar was deze opdracht voor Roadburn een mooi voorbeeld van. Of gewoon onze tijd kunnen nemen om het nieuwe dubbelalbum THE TEMPLE (2021) te creëren, of het live-album en dan nog gezwegen van The Nest. We did the best of the worst.
SUV: Dat is in ieder geval een positieve ingesteldheid. Maar nu het terug allemaal een beetje kan, zal er nu opnieuw flink getoerd worden met THE TEMPLE?
Corvus: Ondertussen hebben we al tussen de 10 à 20 optredens gespeeld. Onder meer in Nederland, Duitsland, Frankrijk, Polen en zelfs Litouwen. Tegen dat die tour in Brussel eindigde gingen plots alle zalen op slot. Ik ken genoeg bands die heel hard hebben afgezien, maar wij hadden weinig last van de lockdown. Voor ons viel het allemaal mooi samen. Maar je moet weten dat wij op dat punt old skool zijn. We werken niet met een bookingsagentschap of sturen zelf nooit promotie uit. Meestal stapt er na een concert iemand op ons af en zo worden dingen meestal geregeld.
SUV: Deze effectief old skool manier van werken staat inderdaad nogal paradoxaal op deze huidige tijden van überproductie, maar in tegenstelling tot een bookingsagent die alles wil controleren, blijft dit waarschijnlijk nog steeds de meest organische manier om te spelen?
Corvus: Ja, zo is het prima. Er zijn bands die bijna elke dag in een andere venue spelen, maar dat wil ik niet perse. Nu is Wolvennest nog steeds een heuse passie, maar als dit bijvoorbeeld omslaat naar een dagelijkse routine, dan wordt het een job. Helaas heb ik daar menige goede bands op verschillende vlakken aan ten onder zien gaan. Routine blijkt nefast voor de goede vibe, maar evengoed begint ook de spontane creativiteit daar onder te leiden.
SUV: Wolvennest blijkt een gelaagd beestje. Wie ontfermt zich meestal over de songs?
Corvus: Wolvennest is een heel organische band, waar ieder zijn aandeel in heeft. Wat ik meestal doe is een serie demo’s opnemen, die ik dan voorstel aan Michel Kirby en Marc Hollander. Zij maken hieruit dan een selectie en komen dan naar mijn homestudio om hier mee aan de slag te gaan. Maar in feite stelt iedereen constant dingen voor, want uiteindelijk speelt het geen rol wie juist wat heeft aangebracht. Ik hoop trouwens ook dat als ik bijvoorbeeld iets voorstel, de rest zich daar ook goed bij voelt.
SUV: Het was al voelbaar van in het prille begin, dat er onderling een sterke eenheid heerst. Wat misschien minder evident is dan aanvankelijk wordt aangenomen?
Corvus: Wij kunnen inderdaad rekenen op een zeer solide basis. Tenslotte zijn we ook al van 2013 samen. Enkel de eerste drummer is uiteindelijk na vijf jaar vervangen, maar voor de rest is het nog exact zoals in het begin. Met dat verschil dat de nieuwe drummer en bassist weliswaar zelf geen nummers schrijven, maar eigenlijk de kern vormen en wij als gitaristen vlot kunnen inspringen. Om nog maar te zwijgen van andere elementen.
SUV: Het is bewonderingswaardig als je zegt dat het na al die jaren nog hetzelfde is, maar als bezoeker voel je toch een groei. Een progressie die moeilijk valt te negeren, maar tegelijk komt ook bovendrijven hoe sterk jullie op elkaar zijn ingespeeld.
Corvus: Dank je voor het compliment,. Met een drummer en bassist die zo strak spelen en nooit een fout maken, kan er weinig mislopen. Het is eigenlijk vrij gemakkelijk om in zo’n band te spelen.
SUV: Jullie zijn eigenlijk een verdoken jazzband?
Corvus: (Lacht) Ja, zoiets ongeveer. Het is wel zo dat we open staan voor evolutie. Zo hebben we het nummer “Ritual Lovers” in een akoestische versie gegoten, maar soms denk ik wel eens aan een volledige akoestische show bijvoorbeeld.
SUV: Om maar iets te zeggen, heeft Amenra zo ook een akoestische afdeling om hun muziek op een andere manier te brengen. Maar dat lijkt me niet zo simpel, alleen muzikaal al?
Corvus: Dat hangt er vanaf hoe je het bekijkt. Ikzelf componeer akoestisch alvorens het elektrisch te brengen. Eerlijk gezegd zou ik een akoestische set wel zien zitten, omdat dit zo eerlijk is. In tegenstelling tot de elektrische manier, kan je akoestisch niet faken. Als het verkeerd is, ontploft het in je gezicht. Het zou kunnen dat we stilaan die weg opgaan in de komende jaren.
SUV: Het moet gezegd: Wolvennest doet helemaal zijn ding, maar straalt geen stress of enige prestatiedrang uit.
Corvus: Dat komt misschien omdat wij niet afhangen van een grote studio, maar eigenlijk op ons eigen tempo kunnen creëren en ook kunnen opnemen in mijn homestudio. Later worden die opnames dan gemasterd, maar voor de rest is het eigenlijk zo zalig als je een eigen homestudio hebt. Inderdaad komen hier geen stress of financiële problemen aan te pas, maar dat wordt een gans ander verhaal als je met grotere platenlabels en/of studio’s begint te werken. Ik begrijp dat eigenlijk niet, want voor een relatief kleine investering kan je je eigen homestudio opbouwen. maar toch kiezen sommige bands voor die zware en logge investering via de klassieke weg. Om die investering vervolgens te recupereren, moeten ze dan maanden op tour gaan. Maar met drie songwriters in de rangen is er ondertussen wel al voldoende materiaal om een nieuw album te vullen, dat dus weldra zal uitkomen. Het is een beetje zoals een interactieve Bermudadriehoek.
SUV: En dat botst echt nooit onderling? Everything smooth as a whistle?
Corvus: Eigenlijk is dat inderdaad onvoorstelbaar, maar nee. Hoewel elke songwriter vanuit zijn eigen hoek komt, hebben we geen last van oplopende ego’s. Voorlopig kunnen we nog niet spreken van een crisis, terwijl ik toch aanzienlijk jonger ben en dit een andere energie teweeg brengt. Zo werk Ik bijvoorbeeld graag alleen, maar ik speel nog wel in een tiental andere bands waar ik veel in kwijt kan.
SUV: Mag ik dit klasseren onder aandoenlijk?
Corvus: Het is echt waar. Wij zijn echt een soort living-theatre. Wij reizen veel, ontmoeten overal interessante mensen of hebben gewoon samen zoveel heugelijke momenten. Als de lockdown ons iets heeft geleerd, dan is het wel: fuck all that ego-shit! Ik walg echt van die verknipte zijde, die blijkbaar ook aan muziek vasthangt.
SUV: Ter illustratie: Je kent me niet op die manier veronderstel ik, maar in mijn vorig leven als allround-dj botste ik constant op muren van ego’s en dat is inderdaad om van te walgen.
Corvus: Life is too short and then you die! Of beter nog: Shut up and play!
SUV: Ok, dat ego-enigma zullen we uitkijkend naar het nieuwe album nog even laten wegebben. Hartelijk dank alvast voor dit fijne gesprek.
Corvus: Heel graag gedaan en hopelijk vind je het straks zo goed als op Roadburn.
Alle verdere info & merch:
SVN's Unsane Vortex 