Anna Calvi @ Wah Wah (13h15 – 14h05)
Ligt het aan mij of is het echt zo dat mensen die pas laat uit de kast komen, vaak effectief ook hoge toppen scheren? En dan heb ik het niet over haar lesbische outing, maar eerder dat Anna Calvi zelfs niet in de douche haar stem de vrije loop liet gaan. Het heeft dan ook tot eind jaren 2000 geduurd, maar eenmaal dat vogeltje uit zijn kooitje werd gelaten was er geen houden meer aan. In navolging van het support van Brian Eno, nodigde ook Nick Cave haar uit als support voor een tour met Grinderman, maar dat was slechts het begin van een lange lijst. Om maar iets te zeggen is ze verantwoordelijk voor de score van het vijfde seizoen van het razend populaire PEAKY BLINDERS. Hoe dan ook, Anna Calvi is dame; een echte dame zoals een dame hoort te zijn. Klasse en virtuositeit zijn haar handelsmerk, en met die twee eigengemaakte factoren geraak je effectief al heel ver. Heel spijtig van het vroege uur, maar ongetwijfeld zal deze, nogmaals, dame hier wel iets op vinden.
Battles @ Yeah Yeah (15h55 – 16h55)
Hell Yeah Yeah!! Hetzij in duo vorm, maar Battles is back! Vanaf het prille begin wist MIRRORED (2007) me geheel in te pakken en sindsdien zit ik met het Battles-virus. Niet zo moeilijk te verstaan, want wat een verzameling hardnekkige muzikale bacteriën was me dat. In oorspronkelijke tijden nog met Tyondai Braxton (jawel, zoon van free jazz legende Anthony) en Dave Konopka, die me overigens liet zweren het originele ‘I Have BATTLES in My Life’ t-shirt niet stoppen te dragen tot ik er letterlijk zou doorvallen. Awel, Dave, toegegeven, 15 jaar later is het bijna zo ver. Maar in tegenstelling tot sommige bassisten (wink wink, nudge nudge), geef ik niet op en komt het voltallige Battles hopelijk door middel van dit t-shirt terug samen. Zo nauw ligt Battles me namelijk aan het hart. Meet you at the “Sundome”!!
Billy Nomates @ Yeah Yeah (14h05 – 14h55)
Als je Sleaford Mods zover krijgt dat ze in jou project geloven, dan zou er effectief toch wel iets mogen smeulen. Zeker met de hit “No” gaat die vergelijking deels wel op, want qua sfeer en opbouw zou je Jason & Andrew zo verwachten, maar dat wil niet zeggen dat Billy Nomates niet haar eigen weg gaat. Soms zelfs een beetje stout dat bijwijlen een interessante richting inslaat, maar ze komt wel steeds op haar pootjes terecht in de cocon van veilige refreintjes. Gezien de volksverhuizing die Billy Ellish een paar jaar geleden op Pukkelpop veroorzaakte, is het niet ondenkbaar dat Billy Nomates ook wel eens uit haar voegen kan barsten. Benieuwd!
Girl Against Boys @ Gimme Gimme (14h05 – 14h55)
Nope, met pijn in het hart was ik niet aanwezig op het grote 25 Years Of Touch & Go Feest in Chicago (2006), maar was het een cyclus later dat Girls Against Boys + Dj SVN de bovenzaal in Den Hemel in Zichem deed kraken (2013). Oh lucky us, stonden ze een paar maanden later nog in het Brusselse Atelier 210 om vanaf dan radiostilte uit te sturen. Het heeft dus effectief tot Hear Hear geduurd eer deze meisjes-tegen-(gitaar)boys terug op Belgische planken staan. What can I say? I love Girls Against Boys! Dat is natuurlijk niet zomaar; daar heeft Scott McCloud en de zijnen voor moeten werken. Gelukkig hebben ze dat gedaan van in het prille begin en staat hier momenteel de albums VENUS LUXURY No 1 BABY (Touch & Go, 1993) of HOUSE OF GVSB (1996) al weken op endless repeat. Eerlijk is eerlijk, eigenlijk alles wat ik er in mijn platenkasten van terugvind: “Kill The Sexplayer”, “Basstation”, of zelfs de Joy Division cover “She Lost Control”; kan je nagaan! Alleen het uur? 14h in de voormiddag? 50 min timeslot? Really??? Cosmic Psychos hebben het recent nog bewezen, zo vroeg is nefast voor elke significante gitaarband.
Parquet Courts @ Gimme Gimme (15h55 – 16h55)
Eerder dit jaar verzorgde het Kempische ILA in de Antwerpse Trix het voorprogramma van Parquet Courts dat meer dan lovend werd onthaald. Dat is ook wel te begrijpen, want met hun zevende album SYMPATHY FOR LIFE (2021) kunnen Max & Andrew Savage, Sean Yeaton en Austin Brown ondertussen grabbelen uit een nogal breed muzikaal palet. Parquet Courts is sowieso wel rammelend, maar onderhuids varieert die waaier van crooner-esque uithalen tot Savage typerende mee-keel-escapades. Want hoe vreemd dat ook is, maar het blijft verwonderlijk dat de zaal zowat elke song blijkt mee te brullen. En dat is mooi om te zien natuurlijk. Het nieuwe album werd in feite al twee jaar eerder opgenomen, maar vanwege de bekende redenen zat op die nieuwe vrolijkheid ineens een kinderslot dat niet onmiddellijk open te breken viel. Maar anno 2022 is het zover: enter een eerder dansbare Parquet Courts in die voorspelde verzengende hitte.
Pixies @ Wah Wah (21h10 – 22h25)
Hoewel op de originele cover niet de verdiende credits worden verstrekt, is het mijn gok dat van heel de cataloog die Steve Albini bijeen heeft geproducet, geen enkele andere plaat het succes van SURFER ROSA (1988) heeft overtroefd. Een plaat gemaakt voor amper 10.000 dollar (ter vergelijking: het daarop volgende album DOODLITTLE uit 1989 kostte het vierdubbele), maar die wel zodanig insloeg dat ze als invloed gold voor pakweg Billy Corgan, Pj Harvey of zelfs voor Nirvana’s NEVERMIND (1991). Met andere woorden, Pixies is niet zomaar een doordeweeks bandje van dertien in een dozijn, maar hun levensloop is dan ook een zeer woelige geweest. Het succes van eind jaren tachtig begon namelijk zijn tol te eisen. Een eerste hiatus drong zich op, tot het uiteindelijke vertrek van Kim Deal. Maar kijk, ook zonder Kim zijn de Pixies terug en zetten zijn hun zetten op scherp voor het HEAR HEAR Festival. Zanger Charles kent trouwens Brussel beter dan menige Vlaming, maar misschien dat een pre-corona voorproefje op Lollapalooza Parijs (2017) de honger misschien extra kan aanzwengelen…
Sons @ Yeah Yeah (12h15 – 13h15)
Eerder deze zomer mocht dit stelletje “Sweet Boys” uit Melsele ook al helpen één van de vijfenveertig kaarsen van het Sjock Festival (zie Svn’s Essential Nine #14) uit te blazen en dat deden ze met de beoogde allure. Sjock is nu eenmaal iets gans anders dan pakweg Rock Werchter. Sons bewijst live een pittig beestje te zijn dat geen schrik heeft om een paar venijnige steken te geven. Jawel, het blijft gecontroleerd, maar Sons kickt en deelt wel degelijk allerhande tikken uit. Steeds verder kabbelende klappen die blijven nazinderen, of zelfs naar meer smaken. Damn, zijn we nu toch in de muzikale invulling van E.L. James zijn roman FIFTY SHADES DARKER (2012) terechtgekomen. Zowaar deugdzeer in de tweede graad en daarmee “Succeed” gegarendeerd. Laat die sirenes maar loeien…
Squid @ Yeah Yeah (18h – 19h)
Nope, Squid heeft niets te maken met de immens populaire Koreaanse serie SQUID GAME , maar niettemin zijn deze Britten een sensatie op zichzelf. Naar eigen zeggen beïnvloed door Neu! en This Heat. Wat op zich al mooie referenties zijn en dat moet ook Warp Records gedacht hebben. Of wilden misschien de nieuwe LCD Soundsystem of Black Country, New Road binnenhalen, want die richting gaat het soms wel uit. Waarmee ik niet wel zeggen dat Squid zomaar een copycat zou zijn. Integendeel, daar zijn ze veel te eigenzinnig voor en dat siert hun. Squid durft te experimenteren en zonder blozen over de gangbare hekjes te springen; zelfs die triangel in hun hit “Narrater” wordt live gepijnigd zoals deze het lang niet meer te verduren heeft gehad. Corona heeft de eerdere tourplannen danig in de war geschopt, dus indien U Squid live nog niet eerder heeft meegekregen is dit het moment om die experimentele poep in de lucht te zwieren.
The Avalanches @ Yeah Yeah (22h30 – 23h30)
U weet het misschien nog, maar ongeveer rond het millennium kreeg onze Westerse hemisfeer plots een muzikale lawine uit the Land down under te verwerken. Jawel, het uit Melbourne afkomstige The Avalanches hadden namelijk iets met vinyl samples. Echter niet met één flauw gilletje hier of een lamlendig tikje daar. Integendeel, neem gewoon hun eerste hit “Frontier Psychiatrist” dat niet alleen bestaat uit samples als drums, gitaar, strijkers, hoorn, vocalen of koren, maar evengoed uit fragmenten uit films als LAWRENCE OF ARABIA of John Waters POLYSTER. En dan zwijgen we nog over Harvey Mandel, Wayne and Shutters, Flip Wilson, Silvano Mangano, Enoch Light Singers, well, in short: That boy needs therapy. Robbie Charter schatte dat het debuutalbum SINCE I LEFT YOU (2000) uit zo’n 3500 samples werd opgebouwd. Samples als een geijkt instrument, dat is waar The Avalanches voor staan en dat zal tijdens hun dj set niet anders zijn.
Alle verdere info:
hearhear.be
SVN's Unsane Vortex 