Hoewel Gent Jazz (voorheen Blue Note Festival) al veel langer bestaat, staat dit jaar de 20ste editie op deze Bijlokesite op de teller. Al twee decennia lang serveert Gent Jazz zowel onbekend opkomend talent, als gevestigde wereldsterren onder elkaar als parels voor de meestal talrijk opgekomen jazzzwijntjes. Er is geen beginnen aan om op te sommen wie hier allemaal in de ideale omstandigheden op het podium heeft gestaan, maar U weet ondertussen ook dat de lat daadwerkelijk hoog ligt. Zo tekenen er dit jaar tal van oude goude present als Joe Lovano, Bill Frisell, Ibrahim Maloof, Charles Lloyd, Daniel Lanoïs, Dave Douglas, Van Morrissen of (na drie cancels) eindelijk zelfs Sting. Daarnaast staan ook nieuwe combinaties te popelen om ook hun noot te kraken. Denk maar aan Boing! (Een samenwerking tussen Leafcutter John & Bex Burch, die ongetwijfeld enige furore zal maken. ) Maar ook de Belgen laten zich niet ongemoeid: zoals onderstreept in het jaaroverzicht Svn’s 2021 Chapter I : Top 30 Concerten, is Dishwasher of zelfs Mauro Pawlowski opnieuw van de partij, maar denk ook aan Stikstof, De Beren Gieren, Gabriel Rios, Meskerem Mees, Bram De Looze, of in tegenstelling tot wat U in Cat Flap #9 kunt lezen, zoekt Steven De Bruyn ditmaal versterking bij Jasper Hautekiet. Maar genoeg gedraald, teveel om op te noemen en zodoende dringt een nieuwe Svn’s Essential NIne zich op.
Svn’s Essential Nine
Enjoy…
Agnes Obel @ Main Stage (14.07 / 23h – 00h30h)
In een vorig leven heb ik de eer gehad om voor deze Deense deerne de muzikale omlijsting te verzorgen na haar eerste Belgische passage in Brussel. Wat ik me daar voornamelijk van herinner was de transformatie van enerzijds haar super verlegenheid in de backstage, gestaag te zien omschakelen naar een volbloed muzikante op het podium. (Toegegeven, samen een flesje wijn proberen te ontkurken met een onmogelijke kurketrekker schept een band.) Ditmaal is het landschap MYOPIA (2022), maar ook hier gaat haar fluwelen stem aan de “Riverside” een pact aan met de piano waar niemand kan aan ontsnappen. Blijft Agnes Obel de prinses van de melancholie? Heel zeker wel, maar indien U er zich voor kan openstellen, neemt ze U mee naar plaatsen waar U anders nooit zou komen.
Archie Shepp & Jason Moran @ Main Stage (22h30 – 00h)
Voor de ondertussen 85-jarige legendarische saxofinst Archie Shepp is België niet bepaald een onbekende. Zo verscheen hij in 2018 zelfs tweemaal op de Belgische bühne: in het voorjaar in de Brusselse Flagey en in de zomer op Jazz Middelheim. Nu is het aan eigen aan jazz om met Jan en alleman in het muzikale bed te duiken, maar ditmaal zal Archie het podium delen met die andere levende pianolegende: Jason Moran. Indien dan daarbovenop de Franse zangeres Marion Rampai toezegt haar te stem te verlenen, dan zult U snel merken dat die twee oudjes niet de enige snoepers van het festival zullen zijn.
Avishai Cohen @ Main Stage (16.07 / 22h30 – 00h)
Uiteraard kan men het kibboetsmodel anno 2022 niet meer vergelijken met ten tijde deze was gebaseerd op de kleinschalige ideologische grondslag van sociaal-anarchist Peter Kropotkin. Laat echter dit hedendaags contrabaswonder net geboren zijn in kibboets Kabri, waarvan diens woelige geschiedenis ongetwijfeld zijn sporen heeft achtergelaten. Reeds in zijn jonge jaren geïnspireerd door het innovatieve bas-spel van Jaco Pastorius, wordt de elektrische bas Avishai Cohens vast instrument. Het is pas na zijn legerdienst dat de akoestische bas zijn intrede deed, maar wel op een zodanige manier dat het magazine Bas Player Avishai Cohen brandmerkte tot één van de 100 meest invloedrijke contrabassisten van de de 20ste eeuw. Het Avishai Cohen Trio is in België geen onbekende en dat kon U trouwens verleden jaar nog zelf ondervinden op Jazz Middelheim. Of anderzijds gewoon via zijn output dat gedurende twee decennia haast evenveel albums heeft opgeleverd. Ook op het jongste album SHIFTING SANDS zullen de Afro-Caribische, Oost-Europese, Israëlische folk, alsook invloeden uit het Midden-Oosten U uitnodigen om op te stappen op zijn vliegend muzikaal tapijt. Laat U gaan gerust gaan, want veel wereldrijker dan dit wordt het niet meer.
Black Flower @ Main Stage (07.07 / 18h45 – 20h)
Dat we in België beladen zijn met klasbakken, wisten we al lang. Maar wat als die klasbakken besluiten om naast hun eigen projecten, de krachten te bundelen voor een nieuw project. (Uiteraard heeft het allemaal ook te maken met het feit dat het zogenaamde kunstenaarsstatuut zo erbarmelijk is opgesteld, dat men verplicht wordt om hier creatief mee om te springen.) Niettemin ontspruiten hier soms zeer interessante muzikale omwegen uit voort en laat Black Flower daar alvast een grote rol in spelen. Wat wil je dan ook met componist/saxofonist Nathan Daems (Echoes Of Zoo, Dijf Sanders, etc) cornettist Jon Birdson (dEUS, Calexico, Beck), bassist Filip Vandebril (The Valerie Solanas, Lady Linn), keyboards nieuweling Wouter Haest (Voodoo Boogie) of drummer Simon Segers (al de Fulco projecten) in de gelederen? Oh, heb ik al vermeld dat hier eveneens optredende Meskerem Mees ook soms haar stem verleent? Als vanouds wordt de inspiratie gevonden in de Ethiopische Jazz van Mulatu Astatke of Mahmoud Ahmed, maar dat sluit niet uit dat de typische afrobeat, psychedelische sound, de Oosterse invloeden of modulaire ritmes op de achtergrond zouden verdwijnen. Zeker niet, luister maar naar het nieuwe album MAGMA (2022) en overtuig U zelf.
GoGo Penguin @ Main Stage (09.07 / 23h – 00h30)
Wie tegen een beetje muziekliefhebber Manchester zegt, denkt uiteraard onmiddellijk aan Tony Wilsons onnavolgbare Factory Records, dat regisseur Michel Winterbottom zo beklijvend heeft ingeblikt in zijn 24 Hour Party People (2002). Meer nog dan The Smiths of zelfs Oasis, blijven Joy Division, New Order of A Certain Ratio hun zoveelste jeugd herleven, maar in die broeihaard van tegendraads talent worden ook nieuwe generaties groot. Muzikanten die weilsiwaar opgroeien met de technische mogelijkheden van vandaag, maar die hun analoge erfenis niet verloochenen. Eén van de bands is GoGo Penguin dat hun dorst naar innovatie niet onder stoelen of banken steekt. Jawel, U hoort waarschijnlijk bakken inspiratie vanuit de minimalistische school van Steve Reich, Erik Satie of John Adams, maar evenzeer bij hedendaagse jazzcats als Esbjörn Svensson Trio. In deze tijden waarin eigenzinnigheid ofwel gekelderd wordt, of au contrair, net geprezen wordt, scoorde GoGo Penguin zowaar een nominatie voor de prestigieuze Mercury Prize Award (2014) en dat dit hun geen windeieren legt, kan U zelf op Gent Jazz ondervinden.
Kae Tempest @ Main Stage (15.07 / 20h 45 – 22h)
Ik weet niet of U hetzelfde ondervindt, maar sprekende voor mezelf ben ik alvast het spoor totaal bijster geraakt inzake genderidentiteit. Lap, wat zeg ik nu weer? Kae (voorheen Kate) Tempest kwam namelijk relatief recent uit de kast als non-binair? Non-wat? Jawel, het bestaat, net zoals nog tientallen andere al dan niet trans- of cisgenders. Het ligt dan ook mede aan de openheid van popsterren, want dat is Kae willens nillens echt wel, dat taboes meer bespreekbaar kunnen worden. Of ze het nu beseffen of niet, popsterren bezitten de macht om te beïnvloeden en dat is echt wel een onderschatte verantwoordelijkheid. (Niet alleen naar publiek toe, maar zelfs ook naar andere sterren, hé Jay-Z.) Nu wil ik zelfs aannemen dat niet alle sterren zijn voorbereid om deze macht naar goeddunken te hanteren, want helaas gaat het meestal niet verder dan een nieuwe kleding- of lingerielijn; of andersom: krijg je regelrechte wereldverbeteraars wat dan ook weer de spuigaten kan uitlopen. Maar er zijn zeldzame gevallen die echt zinnige dingen te zeggen te hebben en daar is Kae Tempest een mooi voorbeeld van. Eerder nog dan haar muziek te volgen, ben ik in eerste instantie haar poëziebundels beginnen lezen. In het begin had ik er een beetje lastig mee, maar vreemd genoeg lieten ze me naar verloop van tijd niet meer los. Met name de gelijknamige bundel die bij het voor de prestigieuze Mercury Prize genomineerde album LET THEM EAT CHAOS (2016) hoort, is danig onder mijn vel gekropen. Maar hoe dan ook, met het nieuwe album THE LINE IS A CURVE (2022) onder de arm, durf ik nu al te voorspellen dat haar eigen vorm van op hiphop gebrachte slam-poetry ook Gent Jazz geheel in vervoering zal brengen.
Melody Gardot @ Main Stage (12.07 / 23h30 – 00h)
Vaste lezers weten ondertussen dat mijn geloof in het begrip toeval alsmaar meer daalt en laat deze samenloop alweer zo’n feitje zijn die dat ongeloof steeds maar aandikt. Op zich is het niet zo bizar dat in dit geval Melody Gardot samen met Sting een plaat heeft gemaakt. Het is zelfs nog niet eens zo vreemd dat Sting na drie cancels dit jaar eindelijk zal verschijnen. Dat is allemaal tot daar aan toe. Weliswaar met een festival-dag ertussen, maar hoe bizar is het dat ineens zowel Melody, als Sting op hetzelfde festival staan te pronken. Zou het nu niet heel raar zijn, dat die twee toch niets zouden bekokstoven, of noemt men dit nu aanzetten tot? Hoe dan ook, het is ondertussen alweer van 2018 in het Antwerpse Openlucht Theater geleden dat Melody Gardot uit het niets mijn verjaardag extra dik in de verf wist te zetten. Het is dan ook haast onwezenlijk hoe zij haast op onmiddellijke wijze haar publiek weet in te palmen. Overladen met klasse en elegantie, met daarbovenop bakken en bakken talent doen de rest. Voor wie Melody nog niet eerder aan het werk zag, is dit uw kans!
Nagløed @ Mainstage (09.07 / 14h30 – 15h30)
Opgeleft! Liefhebbers van een fictieve kruisbestuiving tussen STUFF., Nils Frahm, of Radiohead blazen verzamelen, want sinds Gentenaar Dillian Févry in 2017 besloot zijn trio Nagløed op de wereld los te laten, ziet de muzikale wereld er een beetje anders uit. Eerste wapenfeiten zijn een ep, maar het is vooral het debuutalbum NOWHERE (2017) dat de oren deed spitsen. Los van de ludieke songtitels als “Big Titty Monster” of “Tata”, smelten hier jazz, soundtracks en elektronica dan weer zeemzoet, dan weer geheel tegendraads samen. Er bestaan bakken muziek waar je kan in verdwalen, maar laat Nagløed nu net één van de meer intrigerende van dit moment zijn.
Sylvie Kreusch @ Main Stage (15.07 / 18h45 – 20h)
Net als elders besproken Kae Tempest de gave heeft om muziek met poëzie te verbinden, heeft Sylvie Kreusch het talent om muziek met mode te verbinden. (Sprekende uit eigen ervaring: dit is echt geen sinecure!) Dat het echter soms zo snel kan gaan, hadden beide muzikanten echter niet voorzien. Wat doe je namelijk als je van lokaal talentje ineens verschijnt in The New York Times of The Washington Post? Zelfs haar korte performance op de MIA’s bewees echter dat Sylvie geen ééndagsvlieg is, maar het waarschijnlijk nog heel ver gaat schoppen. Haar flamboyante verschijning, gecombineerd met haar poppy deuntjes gesopt in haar typische alternatieve ondertoon, werkt namelijk te aanstekelijk en dat zal U ook op Gent Jazz kunnen ervaren.
Alle verdere informatie:
gentjazz.com
SVN's Unsane Vortex 