In de toepasselijke rubriek Svn’s 2021 Chapter II: Top 30 expo (Part I) kon U al eerder het doorprikte broodje-aap verhaal lezen, dat het zogenaamde corioliseffect zelfs niet van toepassing is op de urban myth die stelt dat water in alle wastafels op het Noordelijk halfrond in de tegenwijzerzin zou wegstromen en op het Zuidelijk halfrond in wijzerzin. Dit in schril contrast tot het feit dat op sommige continenten drinkbaar water bijna een luxe is en dat mag U ernstig nemen.
Wij kunnen het ons nochtans niet voorstellen, want om zuiver en zodoende drinkbaar water te bekomen, is hier in het Westen slechts één handeling vereist: de kraan opendraaien. Voor alle duidelijkheid is dit dus niet overal zo en daarvoor hoeft men zelfs niet naar de andere kant van de wereld te reizen. Zoals in Svn’s Essential Nine #9: Docville 2022 al werd belicht bij de ronduit schitterende docu IBIZA: THE SILENT MOVIE (2022) van de iconische regisseur Julien Temple, is drinkbaar water in de plaatselijke discotheken duurder dan goud geworden. Met de relatief recente aanspoeling van de jetset wordt het eiland nu pas echt overspoeld door allerhande partydrugs en wordt er in verhouding amper nog iets geconsumeerd; een enkel doorspoelwatertje buiten beschouwing gelaten. Weliswaar zelf veroorzaakte waterinflatie? Het bestaat dus wel degelijk!
Niet alleen Music for Life heeft in het verleden zijn financiële schouders gezet onder verschillende projecten die waterschaarste tegen gaan, want dankzij de klimaatproblematiek in combinatie met de explosief groeiende wereldbevolking, de daaraan gepaarde overconsumptie en onvermijdbare verspilling en vervuiling, is waterschaarste één van de heetste hangijzers van de 21ste eeuw.
Dus daar speelt deze derde editie van Stormloop 2022 op in door het thema WATER centraal te stellen. Onder de vlag van Stormloop palmen grosso modo 160 kunstenaars zowat alle bekende – en nog belangrijker – evenzo onbekende publieke ruimten helemaal in. U mag het letterlijk nemen dat alle kiertjes, spleetjes, hoekjes en kantjes van de anders o zo stokdode stad Herentals bezwangerd worden door kunstenaars die hebben nagedacht over het opgelegde thema. Kunst in verband met water, in kerken tot in winkeletalages, in parken tot uiteraard in de watertoren, of gewoon performances op het water zelf zullen drie weekends lang uw deel zijn. Onmisbare deelnemers van dienst zijn alvast Peter Snijder met zijn spraakmakende lichtinstallaties, of Diva Benini, maar ook muzikale figuren als Svindhunder, Bert Dockx, of zelfs acteur Jan Decleir die de SPROOKJES VAN GRIMM komt vertellen onder begeleiding van het Ensor Kwartet, zijn evenzeer van de partij.
Een verschil met vorige edities is dat de kleinschaligheid wordt doorbroken. Niet alleen worden er meer locaties getransformeerd in desnoods een mini-galerij, maar zijn er ook een pak meer participerende kunstenaars. Sterker nog: er worden zelfs bevriende huizen uitgenodigd tot in Nederland toe. Ik denk spontaan aan het in 2001 door Geelse ereburger Jan Hoet opgestartte kunsthuis Yellow Art, het soortgelijk project OXOT uit Westerlo of het Lierse Artisjok, maar aan ook de afdelingen van verschillende kunstscholen en zelfs aan de inroostering van een uitwisseling met de Pantha Rei kunstenaars die zijn verbonden aan het Nederlandse kunstcafé Ijselstein. Al mag er wel opgemerkt worden dat de grote afwezige in dit overwegend Kempisch verhaal het zelfverklaarde cultureel transfusiecentrum Tarmac is, dat nochtans in 2017 met hun zelfverklaarde eigen buitenmaats kunstenfestival TARMAX zo’n 10.000 bezoekers naar het Kempische Meerhout wisten te lokken. Als onrechtstreekse medespeler in het radioverhaal van het Kempisch Kanaal, is de grote nieuwkomer misschien wel de pas in de prijzen gevallen Hnita Jazz Club. Op verzoek van Stormloop zendt het team van Hnita met Lucid Lucia – met onder meer Bart Borremans in de rangen – maar al te graag zijn zonen uit en wel op 20 mei. Aanrader!
Een ander opmerkelijk verschil is dat er wordt gewerkt met een curator en die functie neemt Tom Liekens maar wat graag ter harte. Zoals U in het in Creative inertia #3 uitgeschreven interview al eerder kon lezen, kaart deze Kempische kunstenaar al decennialang het misbruik aan dat de mens pleegt ten opzichte van de aarde en daaardoor is Tom dan ook de geknipte persoon om gelijkgestemde kunstenaars uit zijn eigen leefwereld naar Herentals te halen. In tegenstelling tot wat hierboven zijn werk WHERE DID THE BEES GO verhaalt, wist Tom niet minder dan 32 kunstenaars, zichzelf incluis, te overhalen en zijn ze te bewonderen over de gehele stad.
Verder staan er nog tal van activiteiten op til zoals de bekende Stormloop, muziek, performances, foto, video, dans, street art, workshops, lezingen, tot een visprijskamp toe, maar om U alvast een beetje een gids aan te bieden in deze culturele coup d’état van de stad Herentals, dringt een nieuwe Svn’s Essential Nine zich alweer op.
Svn’s Essential Nine
Enjoy…
Christine Clinckx – 20 YEARS UNDERGROUND @ Parking Action
Enigszins (aangenaam) verrast dat de Antwerpse Christine Clinckx haar uitgesproken DIY attitude zou verlenen aan een kunstenfestival van deze omvang, werd ik haast onmiddellijk getriggerd om het boek NAUGHTY KIDS – PUNK IN ANTWERP (2021) nog eens uit de kast te plukken. (Dit was namelijk, naast de expo NAUGHTY KIDS – PUNK IN ANTWERP 1978 – 2018 (2018) en de documentaire ANARCHY & ATTITUDE // PUNK IN ANTWERP 1980 – 1990 (2018) één van de andere kersen op de taart van een onderzoeksproject aan de Koninklijke Academie Antwerpen. Dit onderzoek stelde zich tot doel om punk en postpunk – mogelijk geldend als één van de laatste significante subculturen – hun onmiskenbare impact op de reguliere kunsten te situeren. Alsof het gisteren was werd ik terug gekatapulteerd naar het punkhol bij uitstek: dé Cinderella op de Stadswaag. (Lees: SVN’s persoonlijke cultuurshock!). Van daaruit kwamen dan ook andere al dan niet kraak-projecten naar boven, zoals REVOLUTION (Zuidstation, 1997), SUCKING CONCOCTION (Nova, 2000) of de ARGOS films in de Brusselse Beursschouwburg. Dank je wel voor het compliment trouwens, Christine, maar er mag ondertussen dus een klein decennium bijgeteld worden.
Niettemin werkt de titel 20 YEARS UNDERGROUND als een Venetiaans-hoogblonde lap op mijn oogbol, hoewel het hier natuurlijk gaat over een letterlijke invulling.
‘Uitzonderingen bevestigen de regel’, heb ik steeds een zeer bizar gezegde gevonden, maar zou het hier dan toch van toepassing zijn? Zoals bekend zijn fungus en vocht nefast voor zowat alle materialen, maar zijn er misschien dan toch uitzonderingen?
Hoe hard hebben kleurendia’s die effectief 20 jaar ondergronds begraven zijn geweest geleden? Wordt hetzelfde psychedelische effect bekomen als destijds de o zo populaire vloeistofdia’s? Transformeren oude familiekiekjes in Lovecraftian bovennatuurlijke monsters? Geen idee wat het gaat geven, maar één ding staat vast indien U op me aanbotst: ik ben niet het monster…
Cindy Wright – PILLOW OF DREAMS @ Sint – Waldetrudiskerk
Het is alweer van 2018 geleden, maar Cindy Wright (°1972) haar solo-expositie DEAD POETRY in het Kasteel van Gaasbeek zindert nog steeds na als een verstilde wespensteek. Weliswaar beholpen door moderne technieken, maar geïnspireerd door de zogenaamde Vanitas stillevens die in de geschiedenis van de Westerse schilderkunst een prominente plaats innemen, probeert Cindy op haar manier pietje-de-dood uit zijn taboesfeer te liften. Het Kasteel van Gaasbeek vormde dan ook het ideale decor om haar hyperrealistische olieverfschilderijen met fruit, dode dieren, schedels of andere texturen in verval te integreren. Het was alsof haar werken integraal deel uitmaakten van het algehele decorum.
Vertrekkende van uitgekiende close-ups waarin eindigheid en kwetsbaarheid een rode draad spannen, geven haar (wel degelijk) schilderijen in eerste instantie een fotorealistische indruk. Het is echter pas als men dichterbij komt dat haar virtuositeit in de beste schildertradities naar boven komt drijven. Zoals in dit geval U een wilde eend te zien krijgt, die in plaats van vrijuit op een vijver te drijven, zich lijkt te nestelen op een comfortabele waterzak. Een waar PILLOW OF DREAMS, dat de indruk wekt dat de mannetjeseend een warmwaterblaas heeft gevonden en die op zijn beurt uitnodigt om begaan te zijn met het lot van deze woerd. Ondanks de haast voelbare condens, de druppeltjes, al die kleine plooitjes, de oranje pootjes en bek, laat staan de kleurrijke veren, is dit één van Cindy’s typische in werkelijkheid levenloze ensceneringen die haar confronteert met één van de meest waardvolle grondstoffen op aarde: de ultieme levensbron water. Een eend gedijt namelijk het beste in en op het water, maar hoewel de eend in vogelvlucht slechts een vliesje is verwijderd van een flinke hoeveelheid, is het water in de zak voor hem onbereikbaar.
Net als de Catalaanse striptekenaar Vicente Segrelles in zijn stripreeks DE HUURLING olieverf gebruikte om zijn bizar effect te verkrijgen, slaagt ook Cindy er in om verval en vergankelijkheid op haar eigengemaakte manier bespreekbaar te maken. Getuige het feit dat ik relatief recent en tot mijn grote verbazing bij een bevriend koppel uit Gent werd geconfronteerd met één (in feite zelfs twee) van haar schedel-schilderij(en) die nu als centerpiece van de woning fungeren. Of sterker nog: wat als de fenomenale luitspeler Jozef Van Wissem je uitnodigt om zijn album NOBODY LIVING CAN EVER MAKE ME TURN BACK (2017) op te fleuren?
Guy Slabbinck – PENGUINS, PAINTERS AND RENEGADES @ Paterskerk (Sint-Antoniuskerk)
Meer kunst uit Gent en niet bepaald de minste, want evenredig aan zijn schilderkunst heeft Guy Slabbinck een reputatie als begenadigd filmmaker. Mogelijk hebben deze regisseurs elkaar onrechtstreeks beïnvloed, want net zoals de ronduit schitterende Noorse prijzenkaper THE PAINTER AND THE THIEF (2020) van Benjamin Ree (°1989) opent met de beveiligingsbeelden van in dit geval Galerie Nobel in Oslo, zo gebruikte Guy voor zijn STANDBY PAINTER (2018) evenzeer politiearchiefbeelden, interviews of zelfs nieuwe schilderijen. En dat laatste medium blijft het echte metier van Guy, want diegenen die een beetje begaan zijn met zijn werk weten dat zijn schilderijen zijn volgestouwd met karrevrachten kleuren, motieven en texturen. Bovendien schildert Guy voornamelijk op grote tot zeer grote doeken en dat maakt het effect des te meer overweldigend.
Maar dit specifiek werk gaat uit van een wel heel apart standpunt. Ik weet niet of U het ook is opgevallen, maar voor mezelf sprekende heb ik nooit eerder zoveel pinguïns zien opduiken als pakweg de jongste twee jaar. Er was geen ontsnappen aan. In alle mogelijke al dan niet pluche vormen en op de meest onmogelijke plaatsen – vaak zelfs ongeschikt voor pinguïns – bestormden ze mijn dagdagelijkse wereld. Mocht hij nog leven, zou George Orwell (1903 – 1950) hier van gesmuld hebben en wie weet zelfs de varkens in zijn beroemde ANIMAL FARM (1943) vervangen hebben door deze niet-vliegende zeevogels.
Het monumentale PENGUINS, PAINTERS & RENEGADES voedt namelijk die angst voor een invasie door uit te gaan van artificiële ruimte voor kunstenaars, hetzij dat deze zich in de zoo bevindt en op die manier te bezichtigen valt. Er blijkt namelijk uit recent Amerikaans onderzoek dat pinguïns van kunst kunnen genieten en daarom een band kunnen ontwikkelen met kunstenaars. Desnoods als schoot-schildertje…
Leda Vaes – RUST IN WATER @ Leegstaande Tattoo-zaak (Zandstraat 84)
Wie zich een weg baant in horecazaken-met-inhoud (oa Staminee De Living, Heist-op-den-Berg) zal wellicht al eens bediend geweest zijn door de immer vrolijke Leda. Niet iedereen is echter op de hoogte van haar artistieke kwaliteiten en dat is zonde, want die zijn nochtans niet gering. Mijn persoonlijke confrontatie was een paar jaar geleden tijdens één van de Artisjok-evenementen, alwaar Leda Vaes haar fascinatie met handen een concrete vorm gaf. Waar toen in Lier haar werk LES MAINS DANS LE CIEL nog de geïmproviseerde bar zegende, bleek ze recenter in een voormalig klooster in Bree de bezoekers van het kunstproject HALLELUJAH zacht-handig te verwelkomen. Ergo geen enkele reden tot paniek in het geval bezoekers een onverwachte tattoo opgespeld zouden krijgen; ze zijn gezegend!
Marlies Van Wemmel & Elke Matthijs – DE KWALLEN DEZER WERELD HEBBEN LIEFDE NODIG @ Something Els (Fraikinstraat 39)
Misschien in iets mindere mate maar niettemin gelijktijdig met pinguïns, werd mijn leven pakweg de afgelopen twee jaar evenzeer overspoeld door kwallen. Hoe kan dat nu, hoor ik U denken? Wellicht iets teveel naar het zeetje geweest? Of zou het feit dat een bevriende scenarioschrijfster dat kwallenidee verder zou uitwerken in een Franstalige film die er zit aan te komen, er iets mee te maken hebben? Zou allemaal kunnen, maar dat verklaart nog niet waarom in bijvoorbeeld de aankondiging van het boek atlantiKWALl (Stephan Vanfleteren, 2017)) bepaalde letters haast in neon opflakkeren? Maar het absolute hoogtepunt werd bereikt toen ik tijdens één van de OXOT evenementen geheel in mezelf mijmerend plots in een school kwallen belandde die tegen het plafond hingen en daarmee mijn tikker een paar tellen oversloeg. Gelukkig voor mij waren dit de gehaakte neteldieren van Marlies Van Wemmel en Elke Matthijs, die – behalve misschien een sardonisch plezier – dus geen venijnige steken gaven. Integendeel, ze zijn gecreëerd voor het behoud van de zee en daar kan U bij helpen door er eentje tegen een kleine bijdrage te adopteren. De opbrengst hiervan gaat naar Sea Shepherd, die al het nodige doet om onze zeeën in hun natuurlijke staat te behouden.
Patrick Ooms – FACETTEN @ De Ceuster-Interieur (Bovenrij 52)
Zolang ik me kan herinneren is Patrick Ooms op stap met zijn fototoestel. Of het nu verre reizen betreft, een wandeling in zijn geliefde natuurgebied of één van de mafts die de omringende muziekfestivals bevolken; ik zou zijn negatieven niet willen sorteren. Jawel, U leest het goed; negatieven! Essentiële ontwikkelingshulpmiddelen als fixeren, spoelbad, vergroter, rode lampen; als in analoge ontwikkeling in een heuse doka, quoi. De telkens opnieuw te reserveren donkere kamer heeft jarenlang gediend als zijn creatief laboratorium en daar zijn ooit al beauties geboren. Voor mij persoonlijk is met name zijn reportage blijven hangen over een hele bevolkingsgroep die zich vestigden in enorme rotsten (ik dacht in Marokko?), maar zeker met de moderne techniek zijn de mogelijkheden legio. Onder meer heeft Patrick het pijnlijke proces der creatie van mijn broer, Bruno Daems, zijn murals MZUNGU’s ODYSEE en AFTER METAPHYSICS gecapteerd op film. (Ofschoon niet onderhevig aan het jaarthema, kan die laatste nog steeds worden bewonderd op de buitenmuur van één van de gebouwen in de Wolstraat.) Of zo dingt hij soms mee naar (overigens welverdiende) prijzen die pakweg een National Geografic uitlooft. Maar erkend door de fotografische wereld of niet, het belangrijkste is dat Patrick zijn eigen hart blijft volgen en dat hij dit ook kan met een centraal thema als water, kan U bewonderen aan de hand van verschillende filmpjes die hiervoor gecreëerd zijn. Sterker nog: Patrick heeft verschillende bevriende muzikanten gevraagd om hier een soundtrack voor inéén te boxen. Dus niet verschieten als U ineens de misschien een experimentele kant van Hans Mullens, Patrick Steenaerts, Floating Bodies of de drones van Jef Mertens te horen krijgt.
Stephan BALLEUX – MAGMA @ Parking Action
Het blijft een fascinerend gegeven dat mensen vaak blijven terugkeren naar datgene dat ze kennen. Nu is er is absoluut niet mis met de KMSK’s, Bozar of andere grote musea, maar in zijn totaliteit is Brussel waarlijk een paradijs voor de kunstliefhebber in welke vorm dan ook. Een van de opmerkelijke kleinere museums is Het Museum van Elsene, dat me meermaals met zijn opmerkelijke programmatie met verstomming heeft weten slaan. Een van die spraakmakende voorstellingen was dan ook, U raadt het nooit, BOUNCE van Stephan Balleux & Porz An Park (2014). Dit was niet alleen het aanwezige publiek, maar evenzo beide kunstenaars uit verschillende disciplines zo goed meegevallen dat een nieuwe samenwerking niet kon uitblijven. Deze unieke beleving kon echter niet zomaar overal tot zijn recht komen en na lang zoeken is BOUNCE uiteindelijk verleden jaar hernomen in Het Museum van de Botanique.
Een deel van die werken die werden gecreëerd voor, tijdens en na de eerste lockdown, werden eerder al voorgesteld in de drie MAGMA expositieruimtes op de Triënnale van Hedendaagse Kunst in Ottignies – Louvain-la-Neuve. (Uiteraard niets minder dan een weerspiegeling van de onstabiliteit en onzekerheden veroorzaakt door de wereldwijde COVID-19 dominantie.)
Indien gesteld dat Stephan op Stormloop 2022 sterk vertegenwoordigd is, wordt hier niet gehamerd op het feit dat hij op twee verschillende locaties mag pronken. Wat wel wordt bedoeld is dat in dit geval size matters! In samenspraak met Reinhilde Decleir (1948 – 2022) – de recent overleden bezielster van Theater Tutti Fratelli – heeft curator Tom Liekens enorme doeken vervaardigd, maar een schilderij van zestig meter lang is niet bepaald een alledaagse verschijning. (Om U een idee te geven vanuit de rich & famous stal: een jacht van meer dan 30 meter wordt afgevinkt als een mega-yacht.)
Stelt U zich letterlijk een eindeloos lijkend panorama voor dat een eigen plastisch, vloeibaar en organisch leven begint te leiden. Initieel abstract zal de toeschouwer zijn voorgeprogrammeerde brein niettemin alllerhande vormen in fauna en flora zien transformeren waar zelfs mineralen uit voortspruiten. Een gouden raad: neem uw tijd hiervoor.
Stijn Van Wolputte @ Café Den Brigand (Bovenrij 59)
In mijn vroegere heimat Beerzel – nabij mijn nog vroegere heimat Heist-op-den-Berg – gaat al jaar en dag een festivalleke door dat telkens opnieuw uitpakt met de grootste namen. Niemand begreep hoe ze dat telkens opnieuw voor elkaar kregen, want werkelijk alle groten der aarde hebben al op de affiche staan pronken! Alleen was daar de opvatting dat deze sterren niet perse fysiek aanwezig moesten zijn. Een plaatje opleggen zal ook wel goed zijn zeker? Het onafhankelijke Waanklank Records gaat hierin echter nog wat verder en brengt sinds 2020 fictieve singels van fictieve bands uit. Wat zegt U? Fictief? Jawel, Spinal Tap ten voeten uit; compleet met hoezen die U een impressie bezorgen van de illuzware WAANKLANK-Wall-of-Sound! Uiteraard zijn wij curieus! Wat had U gedacht?
Willem Boel – DEER FOUNTAIN #3 @ Grote Markt
Het controlefreaksyndroom is zeker geen nieuwe materie, want in dit kader werden reeds in de middeleeuwen door onder meer alchemisten en monniken allerhande experimenten gedaan. Zoals U waarschijnlijk wel weet is psychologie een relatief nieuwe wetenschap; bovendien eentje die steeds in evolutie is. Daarom is het niet zo verwonderlijk dat het nog maar amper een decennium geleden is dat psycholoog Jeffrey Wijnberg zijn fascinerende ontdekking bundelde in zijn boek DE ZIN VAN DE ONZIN (2014). Zo kwam na jaren praktijkonderzoek, deze enigszins provocerende gedragswetenschapper tot de conclusie dat onder meer de obsessieve controledrang waar de moderne mens uitermate onderhevig aan lijkt te zijn, een enkeltje naar de gevreesde onvrede met zichzelf garadandeert, ofwel simpelweg ongelukkig zijn. Maar niet getreurd, want de hieruit ontstane paradox dicteert dat mensen die het tegengestelde, het ongerijmde weten te omarmen, net gelukkiger zouden zijn. (Food for thought: ter illustratie behoeft het bijvoorbeeld geen tekening dat pure liefde gelukzaligmakend is. Maar heeft U zich al eens afgevraagd, hoe het komt dat zoveel goeds evenzeer het ergste kwaad in de mens kan oproepen?)
En het zijn dergelijke (historische) stellingen die refereren aan het hedendaagse uitgangspunt van Willem Boel (°1983) die met DEER FOUNTAIN #3 (2022) ondertussen aan het derde luik zit van zijn eigen esthetisch onderzoek naar in wezen dezelfde paradox: namelijk het nut van de nutteloosheid van dingen. In dit geval: zijn eigen gecreëerde fontein.
Getriggerd door een woordspelletje van zijn bezieler, kan deze ogenschijnlijk nutteloze installatie ook poëtisch opgevat worden als BESTE FONTEIN. Dat is alvast één benadering, want hoewel men in het Land van de Rijzende Zon waarschijnlijk eerder met draken te kampen krijgt dan met herten, kent U waarschijnlijk wel de bamboefonteintjes die her en der opduiken met als doel de hongerige DEER van planten af te schrikken. Maar wat belichaamt zijn DEER FOUNTAIN project dan echt?
Gentenaren die voor de corona-maatregelen één van hun stalen rossen van stal haalden en tussen de Dampoort en de Muide pendelden, herinneren zich misschien nog al die kiepende kruiwagens op 019? Dit was Willem Boels installatie DEER FOUNTAIN #2, die op het dak van dit kunstencomplex werd geïnstalleerd en waarbij via een pompsysteem de omgebouwde kruiwagens in een willekeurige constante werden gevuld met water. Eenmaal hun onvoorspelbaar kantelpunt bereikt hellen de kruiwagens over en braken hun opgepompt water uit over het benedenliggende oppervlak; terug naar waar het uiteindelijk vandaan kwam. Zoals altijd zijn de meningen over dergelijk project verdeeld, maar feit is dat voorbijgangers niet naast de installatie konden kijken. Hoe nutteloos ook, eiste ze onweerstaanbaar alle aandacht op en leverde op die manier voor sommigen op poëtische wijze een gans nieuwe dynamiek aan de anders zo onderkoelde omgeving.
Op de Grote Markt maakt echter ook de hiervoor gemonteerde stelling deel uit van de hele installatie. Ze doet namelijk wat ze moet doen: een enorme last in de lucht ondersteunen. Hoewel ze zich daar niet van bewust is, verstoort ze al dan niet ter verbetering tegelijkertijd ook het vertrouwde aanzicht van de Herentalse Grote Markt. Sterker nog: deze in principe nutteloze fontein stemt ook tot nadenken.
Nadenken over dingen waar niemand stil bij staat, behalve dan de industrie erachter die op zo’n goedkoop mogelijke manier haar product aan de consument wilt brengen. Indien U het 2 uur volhoudt om de kruiwagens hun nutteloze werk te aanschouwen, heeft U het water zien neerstorten dat nodig is om welgeteld één jeansbroek te produceren. Een half uurtje minder levert je een biefstuk op je bord. In tegenstelling tot bijvoorbeeld openbare zwembaden is dit gelukkig geen drinkwater, maar water uit het nabije Kempisch Kanaal dat wordt opgepompt door één van de sponsors.
Alle verdere info:
stormloop.be
SVN's Unsane Vortex 