Zoals aangekondigd in Svn’s Essential Nine #10 kickte het West-Vlaamse Wiegedood – als start van hun hervatte Europese tournee – een paar weken geleden de open voordeur van Roadburn nog aan diggelen, maar voor wie deze eigenzinnige Kortrijkzanen aldaar gemist zou hebben zijn er gelukkig nog een aantal herkansingen in onze Belgenhaspel.
Kleine waarschuwing: wie dacht Wiegedood reeds doorgrond te hebben naar aanleiding van bijvoorbeeld voorgaande DE DODEN HEBBEN HET GOED-trilogie (2015 – 2018), slaat de bal behoorlijk mis. Zo zat ik zelf op dat moment nog in volle voorbereiding voor het boek EVIL SEEDS: THE ULTIMATE MOVIE GUIDE TO VILLAINOUS CHILDREN en daarmee vierde zowel mijn triskaidekafobie, paraskevidekatriafobie en hexakosioihexekontahexafobie hun hoogdagen als nooit tevoren in één ruk door. Toch kon dat er me niet van weerhouden om op die bewuste vrijdag 13.09.2019 af te zakken naar Club Volta in Keulen, om het eerbetoon aan de (te) jong naar de eeuwige jachtvelden geroepen muzikant Florent Pevée (1991 – 2013) volmondig mee te ondergaan. Terwijl Eels in een andere zaal de aanwezige beautiful freaks emotioneerden, splitste het onstuitbare blast-gehalte van Wiegedood alle aanwezigen in twee. Wat een trip was dat?
Wie mijn vorige sites een beetje heeft gevolgd, herinnert zich misschien dat ik het ooit heb gepresteerd om het kunstenaarscollectief Church Of Ra in zijn toenmalige hoedanigheid in kaart te gieten. Daar werd reeds onderstreept dat – doordat ze deel uit te maken in verschillende bands als Amenra, Hessian of Oathbreaker – het trio Levy Seynaeve (zanger/gitarist), Gilles Demolder (gitaar) en Wim Coppers (drums) diep geworteld zit in Church of Ra. Zelfs al – of net daardoor?- gaan ze voorbij aan al de typische poespas eigen aan het genre, en kiezen ze resoluut het pad van de meeste tegenkanting (de bandnaam, de spraakmakende clips, laat staan de muziek in extremis), dan nog heeft Wiegedood doorheen de jaren zijn eigen stem gevonden die het aangezicht van Blackmetal weet te keren.
If Only You Knew the Power of the Dark Side?
Net zoals kunstenaar Rinus Van de Velde zijn Inner Travels met houtskool op doek vertaalt, zo beseft ook Wiegedood dat we allemaal van hetzelfde vuil zijn gemaakt. In een poging om deze intrieste realiteit te overwinnen, woedt er een innerlijke strijd en die confrontatie gaat Wiegedood dus onverwijld aan.
Het lichtjes magistrale THERE IS ALWAYS BLOOD AT THE END OF THE ROAD (Century Media Records, 2022), graaft dan ook diep in de ziel van de humaniteit en meer bepaald in de meest walgelijke aspecten van de menselijke natuur en zijn maatschappij. Het lijkt wel of THERE IS ALWAYS BLOOD AT THE END OF THE ROAD verder gaat waar de voorgaande trilogie is gestopt. Om het zacht uit te drukken ademde Wiegedood altijd al een donkere zucht, maar deze (on)welgekomen wending is niets minder een regelrechte afslag naar de krochten van de ziel. Duidelijk gefascineerd door pure walging, wisselen hysterische stemsamples, krakende bandrecorders, of de bizarre jazzelementen die verwijzen naar de gypsyjazzgitarist Django Reinhardt, elkaar gezwind af.
Meer Belgisch geweld vinden we in Räum, de post-blackmetalband die tijdens volle coronacrisis werd opgericht (2020). Niettemin genieten de vier leden reeds enige faam door projecten als Face The Truth, Dawnbreath & Kiss The Goat. Op hun plaat is het nog even wachten, maar hier alvast live te ondergaan.
Alle verdere info & merch:
wiegedood.com/band
reflektor.be
SVN's Unsane Vortex 