Sta me toe even terug te reizen naar de versoepelingen tijdens de zomer van 2021, want op het moment van deze transcriptie verkeerde de culturele wereld opnieuw in een algehele staat van het ongewisse. Het was pas toen de hernieuwde mist rondom COVID-19 wat optrok, dat werd aangekondigd dat Jaimie Branch in 2022 het tweede luik van haar project FLY OR DIE II, BIRD DOGS OF PARADISE (2019) opnieuw in België zou loslaten. Gelukkig werd ons ongeduld niet tot het oneindige getest, want zo’n dik half jaar daar voor was dus eerst Oostende aan de beurt voor één van de meest belovende trompettistes uit de hedendaagse jazz-avant-garde.
Hoewel op dat moment de toen opkomende boekrelease van EVIL SEEDS : THE ULTIMATE MOVIE GUIDE TO VILLAINOUS CHILDREN mijn triskaidekafobie in overdrive had weten overslaan, kon dit toch niet verhinderen om op een zomerse 13de juli af te zakken naar het zeetje. Kaap (aka Vrijstaat O.) had namelijk Jaimie Branch geprogrammeerd tegenover de ondergaande zon en het stond in ’t Ostends zand gegrift dat deze eerste ontmoeting nog een redactionair staartje zou krijgen.
Zoals U al eerder kon lezen in Cat Flap #10, stond er namelijk een tweede optreden gepland waar Jaimie het Dave Grisler Trio zou vervoegen. De eerste opzet was gepland eind december 2020 in CC Zwaneberg in Heist-op-den-Berg, maar vanwege COVID-19 moest er noodgedwongen uitgeweken worden. Het was wat puzzelen, maar het Hnita-team vond zijn partners in Kunstencentrum Nona en Cultuurcentrum Mechelen. Vanwege achteraf bleek dat deze Zwitsers-Amerikaanse collaboratie een natuurkracht was om rekening mee te houden, kon deze uiteraard niet ontbreken in Svn’s 2021 Chapter I : Top 30 Concerts.
Vers van de pers: opnieuw via het Zwitserse Intakt Records is verleden maand het eerder aangekondigde SEE YOU OUT THERE (2022) verschenen; het tweede album met Dave Gisler Trio waar opnieuw naast Jaimie Branch zelf, ook haar tenorsaxofonist Dave Murray, aan meewerkte.
In tussentijd is het niet onbelangrijk om te vermelden dat in afwachting van de fysieke heropening van de Hnita Jazz Club – overigens één van de oudste jazz clubs in Europa – het plan werd opgevat om naast noodgedwongen optredens-op-locatie te organiseren, zich eveneens digitaal te profileren. In dit kader werd ik samen met twee collega’s geëngageerd om een serie playlists samen te stellen die de pols op haar eigengemaakte clubgevoel konden leggen. U hoort al ver een Chicagoan toeter-wonder komen? Feel free to check: Dj SVN’s Ascensional Hnita Jazz Bricks #1.
Na deze wervelende passage in Kunstencentrum Nona was Jaimie nog zo vriendelijk me te woord te staan en daar kan U onderaan het resultaat van lezen.
Svn’s Unsane Vortex: Hallo Jaimie, aangezien ik zelf het spoor helemaal bijster ben wat nog wel mag en kan doorheen de verschillende landen, kan ik je meedelen dat jij de eerste Amerikaanse bent die ik sinds al de corona-perikelen te spreken krijg.
Jaimie Branch: (Lacht) Oh echt? Wel, ik ben vereerd. Maar het was inderdaad een zware periode. Ik veronderstel dat het hier ongeveer hetzelfde was, maar als muzikant kregen wij kopstoot na kopstoot te verwerken. Maar vanuit dat gegeven werd ook veel geabsorbeerd en later de nodige risico’s genomen.
SUV: No plan B?
JB: Exact. Het werd zelfs door de pandemie nog meer duidelijk dat ik het liefst van al op tour ben. I love to tour! Hoewel de praktische kant sowieso al oncomfortabel is als je constant on the road bent, werd het nu ineens wel helemaal mooi. Ik begrijp natuurlijk het belang van veiligheid wel, maar voor mensen die pakweg zingen, of zoals ik een trompet bespelen, werd puur ademen gewoon een opdracht.
SUV: Terwijl Europa zich nog was aan het voorbereiden, bleek Amerika één van de eerste om massaal te vaccineren. Misschien kon je al doorheen de verschillende staten toeren?
JB: Nog niet helemaal. Het begon wel hoor, maar Amerika is zo onvoorstelbaar groot. Sommige staten waren helemaal nog niet gereed voor een van overheid georganiseerde prik.
SUV: Hetzelfde in Europa, zelfs in een verdeeld land als België op zich. Complottheorieën waren schering en inslag. Op een gegeven moment mochten bands zelfs niet meer samen repeteren.
JB: Echt? In New York heb ik bands gevormd tijdens de quarantaine. Ik kan me niet voorstellen dat niet meer zou kunnen.
SUV: Kan je nog volgen in hoeveel bands je dan zoal speelt?
JB: Wel, effe kijken. Ik heb naast mijn solo project, ook The Jaimie Branch Trio en Chez Toi. Ik heb ook nog mijn duo Anteloper met Jason Nazary en natuurlijk Fly or Die. Dat zal het momenteel zowat zijn.
SUV: Ik weet niet of je het weet, maar in België bestempelde onze nationale radiozender Klara je tweede luik van het Fly or Die project – FLY OR DIE II , BIRDS DOGS OF PARADISE (2019) – als beste jazz-cd van zijn jaar. Wat ik me echter afvraag is hoe deze coalitie met Dave Grisler Trio werd gesmeed? Ik bedoel dat het me dat in tijden van Corona geen sinecure lijkt om de lijn Zwitserland – Amerika open te houden?
JB: Haha, zeker niet, want we ademen nog steeds Corona overal en nergens. Wat echter weinig mensen weten is dat ik met Dave vroeger reeds een trio vormde.
SUV: Ah, ondanks zijn jonge leeftijd ken je Dave al langer dan?
JB: Nu moet ik zelf even in mijn geheugen graven, maar ik denk dat onze eerste ontmoeting ergens in 2018 zal geweest zijn. Er was op dat moment in ieder geval nog geen sprake van Corona en ik kon nog gewoon naar Zwitserland reizen.
SUV: En de muzikale vonk sloeg onmiddellijk over?
JB: Daar zat misschien nog even tussen, maar eenmaal we samen op het Unerhörth festival in Zwitserland stonden te spelen, is daar later – pal in het midden van de corona-climax – een live album van verschenen. (ZURICH CONCERT, Intakt Records, 2020)
SUV: Mogelijk ben je toen overdonderd door de obligate jodel- en alpenhoorn feesten, maar in onze contreien wordt er niet raar opgekeken als er alweer een unieke brok muziek vanuit Zwitserland aanspoelt. Ik denk spontaan aan vaandeldragers van uiteenlopende genres als Celtic Frost, The Young Gods of Fell, maar jong jazztalent krijgt dus ook zijn kansen?
JB: Zeker wel. Check het label Intakt Records maar eens. Daar leeft echt wel wat hoor. Via dat Zwitserse label staat er trouwens in maart 2022 een nieuw album in de steigers met Dave zijn trio. Ik weet niet of ik dit al mag verklappen, maar waarop naast mezelf, ook mijn tenorsaxofonist David Murray zich van zijn beste kant laat horen.
SUV: Daar wordt dus alvast naar uitgekeken, want hoe werkt dat dan juist met repetities. Gebeuren die dan digitaal, of zijn er effectief een aantal sessies samen?
JB: Ik kan me voorstellen dat het soms misschien wel klinkt als improv, maar we repeteren wel degelijk hoor. Tijdens de vorige tour en ook op deze tour zijn er op regelmatige basis repetities ingeroosterd. Dat lijkt misschien niet zoveel, maar eenmaal de songs in ons bloed zitten, hebben we meestal genoeg aan een algemene repetitie om alles door te nemen. Zoals je ook vandaag zal ondervinden, proberen we live wel altijd nieuwe dingen uit en die vormen dan weer de basis voor nieuwe nummers die later in de studio uitgewerkt worden.
SUV: Zeker na vanavond kon je er niet naast dat Dave zijn rol als bandleider ter harte neemt, maar tegelijkertijd ook de ruimte laat om zijn voelbaar gewonnen vrijheid – en die van zijn partners in crime – open te laten bloeien.
JB: Dat is wat Dave zo speciaal maakt. Hij slaagt er werkelijk in om de voorhanden ruimte te verdelen en op te laten vullen. Ook op het nieuwe album hebben we dat weer mogen ondervinden hoe goed hij die rol vervult.
SUV: Weliswaar geboren in New York, maar je bent opgegroeid in Chicago. Je mag me het niet kwalijk nemen, maar de associatie met Al Capone is snel gemaakt. Gelukkig dat al die gangsters niet vies waren van een streepje jazz, maar bizar genoeg werd ik persoonlijk voor het eerst geconfronteerd met Chicago door punk, hardcore, industrial of zelfs house acts. Of labels als Wax Trax Records, of wat te zeggen van Patti Smith, of Steve Albini zijn legendarische Electrical Audio Studio. Het was pas op latere leeftijd dat ik begon te beseffen welke legendarische jazz-status Chicago wel niet heeft?
JB: Chicago heeft een zeer bloeiende scene, that’s for sure. Ik wil niet echt vergelijken met andere steden, maar ik zie wel hoe jonge muzikanten bewegen tussen de gevestigde waarden. Hier vloeien zowel goede als minder goede dingen uit voort, maar net heel dat artistiek kluwen maakt van Chicago een geweldige plaats om muzikaal in op te groeien.
SUV: Ik ben zelf nooit in Chicago geweest, maar ik kan me voorstellen dat steeds omringd te zijn door allerhande jazz-cats positief werkt op je ontwikkeling?
JB: Het is absoluut een geweldig gevoel om als jonge muzikante op te groeien met je eigen helden die meestal een jaar of 10 a 15 jaar ouder waren. Maar ik ben altijd goed opgevangen geweest en die samenwerkingen hebben me gebracht tot waar ik nu sta. In mijn vroegere band Princess Princess speelde bijvoorbeeld Toby Summerfield of F. Rosaly. In Block and Tackle speelde dan weer de geweldige muzikanten Jeb Bishop, Jason Stein & Jason Roebke. Ik heb trio’s en bands gevormd met Keefe Jackson, Tom Daisy, Daniel Levin, Matt Schneider, Sam Weinberg, Chris Velkommen of Jason Adaisjewicz. Naast mijn rol als muzikante of zelfs sound engineer, organiseerde ik ook vaak dingen voor en door de local scene. Ik denk spontaan terug aan de projecten als THE ART OF DYING (2006) met Jason Ajemian, die later ook op FLY OR DIE (2017) speelde. De lijst van samenwerkingen is schier oneindig, maar zolang de energie blijft branden komt het haast vanzelf
SUV: Ik kan me nochtans voorstellen dat het allemaal niet zo van een leien dakje verloopt zoals je nu voorstelt?
JB: Eigenlijk wel. Het is in die zin gemakkelijk, zolang je zelf maar hard werkt. Voor niets gaat enkel de zon op.
SUV: Je hebt zelf ook een achtergrond van skating, grafitti & hardcore blijkbaar?
JB: Haha, klopt. Dave zijn zoon noemt overigens Milo (Descendents). Maar meer dan een muziekstijl gaat het over energie. En hoewel beide vanuit een verschillende bron, haal je nu net twee krachtige muziekstijlen aan waarvan de energie ergens gelijkaardig is.
SUV: Wel, in that spirit, hartelijk dank voor wat tijd vrij te kunnen maken voor dit fijn gesprek.
JB: Heel graag gedaan, maar ik ben er zeker van dat we elkaar nog wel zullen zien.
Alle verdere info:
SVN's Unsane Vortex 