Opgelet, er zijn wel degelijk straffe dingen gemaakt in Italië, maar in verhouding tot andere kunsten moet het gezegd dat het niet zo vaak voorvalt dat een muzikale entiteit wordt aangereikt die me danig weet te intrigeren. Geen paniek, uitzonderingen bevestigen de regel en gezien zijn veelzijdigheid staat het vast ( r ) een geval apart is.
Fabrizio Modonese Palumbo doet op zich misschien niet onmiddellijk een ballonnetje ontploffen, maar desondanks vertoeft de man in roze reeds sinds de jaren 1990 aan het internationale firmament van de experimentele scene; om nog maar te zwijgen over de ‘Nuova Musica’, het Italiaanse netwerk voor experimentele muziek.
Doorheen de jaren is Fabrizio – naast composities voor theater, film of zelfs choreografische stukken – terug te vinden op zo’n slordige 120-tal albums. Een bezig bijtje dat talloze samenwerkingen achter de kiezen heeft met kleppers als onder meer John Duncan, Jóhann Jóhannsson zaliger, Little Annie, Nurse With Wound, Baby Dee, Ernesto Tomasi, Ben Casny, Miles Cooper Seaton, Carla Bozulich etc, maar laten we vooral zijn solowerk onder de moniker (r) niet vergeten.
Solo klopt niet helemaal, want voor zijn vijfde album TITAN ARUM liet hij zich bijstaan door bevriende muzikanten als Jochen Arbeit (Einstürzende Neubauten), Vanija (bekend van de Italiaanse situationistische cult band CCC CNC NCN), Chiara & Freddy Lee (ofte Father Murphy), Jamie Stewart (Xiu Xiu), Paul Beauchamp & Marco Milanesio (tevens producers en mixers van het album), Teho Teardo, Daniele Pagliero, Paolo Spaccamonti, Julia Kent, flamenco dansers Barbara Venere & Kari Machucka, of wat te zeggen van de anarcho-queer poet Klaus Miser.
Het blijft afwachten wat het live gaat geven, maar frappant detail is dat TITAN ARUM werd gemasterd door James Plotkin en zijn geboorte zag als een co-release van het Belgische label Cheap Satanism en het in Torino gevestigde Delete Records. Waarschijnlijk niet onmiddellijk omdat de albumcover verwijst naar de zogenaamde carrion flower – jawel, het bestaat: de aasbloem waarover onder meer Chelsea Wolfe zingt vanwege zijn geur die naar rottend lijk riekt – maar wel omdat Fabrizio hier zijn eigen ziel omspit tot in het ongewisse. Mogelijks onverwacht bracht deze innerlijke pelgrimstocht hem op zodanig vreemde plaatsen die zelfs Lovecraft zou geapprecieerd hebben. Na omzwervingen via ritmische afdwalingen in resonerende grotten, onheilige mantra’s en flarden flamenco white noise, is de eer om uiteindelijk zijn interne doos van Pandora te laten verzegelen aan Leonard Cohen’s “Lullababy”. Fabrizio levert hier zowaar zijn persoonlijke midlife bipolaire staalkaart af, maar echter wel eentje die zijn geheimen niet zomaar prijs geeft. Bij elke beluistering lijken de beten van “The Sssophissticated Sssnakesss” de “zijeffecten van genotzuchtbaarheid” spontaan te doen expanderen.
Mental Slow-i-ness, bestaat dat al?
Alle verdere info & merch
SVN's Unsane Vortex 