Sipenoen? Nopiseen? Spennoie? Oepsnine? Siepnone? Nonsepie? Sopineen? Nesoenpi? Spienone? Espnonie? Sepinone? Pisoenne? Snienpon? Nosenienp? Nonsenie? Pieniose?Spoinene? Spionene? Enspione? Spioenne? Espionne? Espoinene? Spionnee?
NeoisneP? neOiSNep? NeOiSNEP? nEOiSnEp? NeoIsNEP?
PeNSioeN? pEnsIOen? PEnSIoen? PenSIOEN? pensiOEN?
PENSIOEN???
Ik zou zelf geen beter moment kunnen verzinnen om het ‘Gedicht van Sint-Niklaas’ van Paul van Ostaijen voor te dragen, maar helaas dekt hier enkel de titel die beladen lading. Enfant terrible als hij was zou Paul zich nochtans garantie verkneukelen omdat het woord ‘neger’ in onbruik is geraakt, maar tegelijkertijd stoomde mijn eigen hersen-gensters uit mijn oren, ogen en neusgaten om zo tot mijn eigen geheel bizarre BOEM, PAUKESLAG! te komen.
Hopelijk drinkt Paul nu samen met Jules Deelder een G-T (Gin minus Tonic) en lachen ze zich krom om deze heerlijke naïviteit. Niet dat je geen rust gegund zou zijn, Niklaas. Integendeel, maar net zoals ik dat tegen die andere Kempische oervaders Luc Janssen, of de ondertussen 75-jarige Jari De Meulemeester destijds ook declameerde: “Ons ras mensen gaat niet met pensiOEN, ons ras mensen neemt even rust, maar kan het vroeg of laat toch niet laten, meneer de programmator.”
Niettemin kwam dit nieuws binnen, een heuse BOEM, PAUKESLAG! waardig! Niet moeilijk, want zolang ik me kan herinneren stond je namelijk al paraat. Echter niet met een hoge dunk van jezelf, integendeel, quite the opposite! Daarom ben ik mogelijk misschien de enige die dit zo aanvoelt, maar ik meen oprecht dat de vernieuwde naam ‘Pilar’ niet passender kon klinken. Enerzijds voor de nieuwe start, maar anderszijds voor jou verdienste dat werd gevoed door een onstilbaar enthousiasme voor kunsten.
Met pilar refereer ik echter naar jou, Niklaas! De man met de moustache die al decennialang als een niet-aflatende pilaar overeind bleef staan in dat onder hoogspanning staande culturele mijnenveld, alle zijvertakkingen incluis en alle valkuilen op scherp.
Als reguliere bezoeker heb je dit uiteraard niet in de smiezen, maar eenmaal achter de coulissen knalden de confrontaties recht in je gezicht uiteen. Of wat een onmogelijke taak het soms lijkt juist creatief te blijven met beperkte budgetten. (Voor alle duidelijkheid: geen verwijt naar niet-ingewijden, maar waar – ondanks steevast de gratis inkom – zowel bands, promo, techniek, catering, transport, accommodatie en alles wat wat daarbij nog meer komt kijken, dient van betaald te worden.) Maar jij deed het, Niklaas. Met verve, if I may add! Bij nazicht van mijn eigen beperkt gearchiveerd concertverleden viel ik letterlijk van mijn sokkel wat ik zelf allemaal heb gezien, gehoord en beleefd in het KultuurKaffee, of simpelweg het KK!
Sta me toe even naar het verleden terug te blikken.
Besef je dat jij en ik (en bij uitbreiding zowat elke zichzelf respecterende Belgische muzikant, dj of kunstenaar) al zo lang terug gaan dat wij onze contracten net niet meer met bloed ondertekenden? Waar wij – als moderne artiest versus het cultuurhuis waar kunst en wetenschap samenvalt – eerst alles per briefwisseling afhandelden, verscheen er plots die wonderbaarlijke machine die fax werd gedoopt!? De fax, godbetert!?
Gelukkig kwam er eerst de elektronische schrijfmachine en pas flink wat later de computer en moesten contracten en riders bijgevolg niet meer met de hand op een papier worden geschreven. Stel je voor zeg: gewoon typen of printen via de computer en vervolgens stak je dat bewuste papier gewoon in de gleuf van de fax. Dat ritueel is tot daar aan toe, maar hoe maf was het dat ergens ver weg – desnoods tot in Kazachstan – dat papier er op dezelfde manier gewoon terug uit kwam? (Zeg nu zelf: als gewezen VUB-er Marcel Vanthilt een show rond een naaimachine verkocht krijgt, zouden wij hier geen avondvullend fax-thema voor één of ander museum van kunnen maken?)
Het stond echter in de sterren geschreven dat wij op elkaar moesten botsen, Niklaas. Er was namelijk al de onrechtstreekse link via wijlen René De Wever (1955-2013) die sinds eind jaren tachtig werkzaam was in Eindhoven. Eerst in de fantastische platenzaak Bullit en later als programmator in het muziekwalhalla – de ‘oude’ Effenaar – waar ikzelf als angry young rebel ook al enkele jaren als resident-dj actief was.
In die behoorlijk woelige jaren negentig vol muzikale avonturen, besloot mijn toenmalige vriendin op een gegeven moment echter te gaan studeren aan de VUB. Nog nat achter mijn oren meevliegend op haar ambitieus tapijt naar het toen voor mij volstrekt onbekende Brussel, kwam ik al snel in contact met het zogenaamde KultuurKaffee. Echter met een muziektempel als de Effenaar als ultiem model, herinner ik me als gisteren hoe bizar ik het vond dat op een campus zowaar ook aan goede muziek werd gedaan. Vergeef me mijn toenmalig vooroordeel, maar geboren in studentenstad Leuven was ik in de veronderstelling dat op een unief enkel lokale talentjachten en wafelenbak schering en inslag waren. Auwch! Was dat even een misvatting van mijn kant!
Het gevolg was dat ik grosso modo een jaar of dertig onafgebroken door een onstuitbare stroom concerten, expo’s, bizar theater, rare films, geflipte dj-sets, etc steeds opnieuw meer dan aangenaam werd verrast. Zeker muzikaal was dit het uitgesproken soort trip dat in mijn eigen interesseveld lag. Nogmaals, naar Brussel komen was voor ons het equivalent van naar Parijs gaan, maar achteraf gezien blijkt dat zowat elke – en daarmee bedoel ik dan ook elke – significante Belgische muzikant hier een podium heeft gekregen. Van dEUS tot Triggerfinger, Jef Neve tot Peter Jaquemyn, Fukkeduk tot The Whodads, Jaune Toujours tot X-Legged Sally, Mad Dog Loose tot Admiraal Freebee, Greetings from Mercury tot Rhyme Cut Core, Wizards Of Ooze tot Buscemi, Fifty Foot Combo tot Belgian Associality, Rumplestitchkin tot DAAU, Willy Willy’s Moody Voodoo tot JF Muck, Kris Dane tot Reiziger, Jef Mercelis tot Perverted, Clutch Assembly tot Pril, Kamikaze tot Helios Quartet, Neon Electronics tot Neeka, An Pierlé tot Novastar, al die Rat-Events van Teun Verbruggen… de lijst is schier oneindig.
Bovenstaande voorbeelden vormden sowieso een bom aan interdisciplinaire genres die men aan deze frequentie haast nergens anders door de strot geramd kreeg, maar wat bij mij persoonlijk in mijn slakkenhuis gekrast staat zijn de concerten van buitenlandse underdogs als Dog Faced Hermans die ik bijvoorbeeld als 17-jarige totaal onverwacht BOEM PAUKESLAG! op mijn dak kreeg. Of wat te zeggen van Blurt, Codeine, Gallon Drunk, Spaceheads, Bastro, Eugene Chadbourne, Kolk, of in een later stadium die eerste keer het quadrafonisch opgestelde Kong. Nog gezwegen over de Japanse noise-goeroe KK-Null, Billy Childish & Thee Headcoats of the mighty mighty Victims Family, nog steeds één van mijn absolute live bands ever! Hoe kan het ook anders? Maar wist je dat uitgerekend op deze wapenstilstand en closing party van ASAP festival ook The Ex in Brussel speelt!! (Ik heb Terrie Ex alvast verwittigd dat hij nog kan afkomen.)
De cirkel sloot zich echter reeds tijdens de eerste lockdown, toen een goede vriendin een oneindig lijkende lading concerten wist op te rakelen die we (toen onbewust) samen beleefd hebben en die lijst ging effectief helemaal terug tot aan die uitgestrekte glorieperiode van het KK. (En dan zwijg ik nog over de vaak op locatie gehouden buitenaardse evenementen waar je ook jezelf inzette als een bezielde bezieler. Om maar iets te zeggen: remember La Fura Dels Baus in de catacomben van die voormalige brouwerij in Molenbeek? Waanzinnig!)
Bovenstaande opsomming is uiteraard maar een druppel uit de poel memorabele events die het KK door jou toedoen liet floreren als een volwaardige speler in het toenmalige clubcircuit. Meer frappant: eenmaal ingelijfd bij de befaamde Bond der Langharige Onderdrukten, die ons de artistieke voeding gaf die wij nodig hadden. Sowieso vredelievend, maar niettemin krachtig, creatief en inspirerend. In short: just what the doctor ordered!
Maar het KK was meer dan een platform voor artistieke creativiteit. Ik durf er mijn hand niet voor in het vuur steken dat je dit ten volle besefte, maar als zijeffect bloeiden er onder jou programmatorische vlag ook nog andere dingen open. Het klopt dat dit voor mij persoonlijk al gaande was van in mijn Effenaar periode, die me destijds op hedendaagse wereldbekende festivals in Europa bracht, maar evenzeer doordat jij me vaak boekte als dj in het KK (alsook in die ondergrondse bunker BSG) openden zich op hun beurt nogal vrij snel andere deuren naar zowat elke essentiële concertzaal in Brussel, en bij uitbreiding België/Benelux om vervolgens gestaag steeds meer over te hellen naar een Europees niveau.
Ik durf er echter wel een ledemaat van uw vriendin voor te verwedden dat we hier konden spreken van een soort KK-familie. Weliswaar bestaande uit hopen nitwits met een cloud volgestouwd met zodanige van de pot gerukte ideeën dat het een wonder mag heten dat er überhaupt nog een dampkring overschoot, maar anderzijds was die community zo hecht aan elkaar geklit dat de werkelijke oorzaak van de klimaatveranderingen misschien wel eens hier gezocht zou kunnen worden. (Remember die trips naar de UK alleen al naar al die Tribal Gathering-festivals! Waanzinnig!)
Zoals in elke familie ging dit uiteraard niet zonder slag of stoot. Geregeld ging het alarmlampje branden en werd er gretig met modder naar betrokken partijen gegooid. (Soms zelfs letterlijk: remember één van de eerste make-overs van het KK, toen tijdens een alweer afgeladen vol concert een haperend toilet letterlijk de hoofdact van het podium walste. Waanzinnig!)
Maar het waren net al die imperfecties die het organische KultuurKaffee onvermijdelijk legendarisch maakten. Het begin in 1981 heb ikzelf niet meegemaakt, maar omdat ik op jouw verzoek letterlijk de laatste plaat mocht opleggen alvorens het KK steen per steen werd afgebroken, stelde je me in staat een legendarisch era in stijl af te sluiten en wel met jouw zelfgekozen afscheidsnummer, namelijk de lange versie van The Velvet Underground: “The Gift” (op repeat, en repeat, en repeat…)
Niklaas, met jou als één van die oervaders van een aftastende generatie in het labyrint dat Brussel heet, mag het worden gezegd: onder jouw ruim behaarde neusvleugels ademenden hier dingen, konden hier dingen en gebeurden hier dingen. Dingen die voor altijd in mijn hersenpan zijn gebrand. En daar kan ik, hopelijk zoals velen onder ons, alleen maar dankbaar voor zijn.
Ik ben zonder meer vereerd dat ik er deze laatste keer voor jou een lap op mag geven. Dus geniet met volle teugen, maar ongetwijfeld tot snel…
Huge Hugggggggggzzzzz,
Dj SVN
SVN's Unsane Vortex 