‘If you want to touch the sky, just put a window in your eye’, Coil
Op uitnodiging van Sound in Motion/Oorstof en Ultra Eczema mochten we vijf jaar geleden reeds getuige zijn hoe Drew McDowall, samen met Helm, in het Antwerpse Zuiderpershuis de bezoekers wist te trakteren op een hele boel stof tot nadrinken. Dat specifieke optreden liet dan ook een grote nadorst na, waarvan anno 2021 verwacht wordt dat eveneens diezelfde begeestering in Les Ateliers Claus dorstlessend zou werken. Drew McDowall is nu eenmaal een chef-kok in hét sterrenrestaurant van de Britse elektronische avant-garde en daarbij is zijn non-conformistische levenshouding misschien nog wel zijn krachtigste wapen.
Hoewel op dat moment niet begrepen dat LOVE’S SECRET DOMAIN (1991), vergeven was van de ‘L.S.D.’, blijft de bovenstaande kern uit “Windowpane” één van die briljante Coil-esque uithalen waarvan de poëtische slagkracht maar niet valt uit te bannen. (FYI: Zelf heb ik het nooit iemand zien doen, maar blijkbaar werd destijds een zogenaamd tripje letterlijk op een oogbal gelegd om zo het effect van de LSD ten volle te ervaren.)
Maar we lopen al iets te ver uit; dat effect heeft het volstrekt unieke Coil namelijk.
Coil was namelijk eveneens niet bepaald een tweederangs groepje dat wat met sequencers en samplers lag te frullen. Integendeel, gerezen uit de assen van de legendarische industrial bands Throbbing Gristle en het daarop volgende Psychic TV in een tijdperk waar dergelijke apparatuur nog maar net op het toneel verscheen en veelvuldig werd gebruikt in hitparade-muziek, boetseerde Coil ver van de commerciële wereld zijn eigen wereld.
Weliswaar by trial and error kreeg dat eigen muzikaal universum niet alleen shape and form, maar daarbovenop ook nog een schare trouwe volgers. Oorspronkelijk bevolkten enkel John Balance (1962-2004) en Peter Christopherson (1955-2010) als enige planeet Coil, maar in latere instantie sloot daar ander goed volk bij aan en komen we zo onder meer uit bij Drew McDowall.
Hoewel McDowall sinds de jaren ’80 al vaak mee optrad en betrokken was in de ondertussen postume wereld van Genesis P-Orrigde (zie ook mijn eerder geschreven In Memoriam voor Gonzo Circus), Balance en Christopherson, werd hij in 1994 officieel tot Coil-member geridderd. De start van een nieuw era…
‘If it goes any faster there’ll be an astral disaster’, and so it did…
Als vanzelfsprekend zal het een vereiste zijn om überhaupt bij de Coil-Clan toegelaten te worden, maar conformistisch gedrag inzake muziek – en bij uitbreiding gewoon het leven zelf – wordt niet getolereerd. Doorheen McDowall’s oeuvre – dat bol staat van meditatieve, vaak haast spirituele, composities die worden aangedikt met cut-up samples en modulaire soundscapes – zult U namelijk ontdekken dat McDowall klanken deconstrueert tot hun meest naakte structuur, om zo hun innerlijke schoonheid bloot te leggen. De zegswijze ‘Beauty from within’ krijgt hier zowaar een modulaire kleur en eenmaal door die microbe gebeten, verbleekt het huidige Covid-19 tot een theekransje in McDowall’s verleden tussen de heersende gang-wars in het Schotland van de jaren ’70 van vorige eeuw.
Leve de punk en avant-garde, want in plaats van steeds maar mee te blijven vechten in die dagen waar het extreem geweld tussen al die bendes hoogtij vierde, viel McDowall met zijn waarschijnlijk meermaals gehavend lichaam pal in de nogal uiteenlopende music-community die destijds de catacomben van Glasgow beheerste. Ongetwijfeld verkocht daar ook ene Wattie Exploited de nodige petsen aan een of andere onverlaat, maar tegelijkertijd was er ruimte voor The Poems. De uitlaatklep die hij samen met zijn toenmalige vrouw Rose McDowall bestierde en hun recht in de armen van de Britse avant-garde leidde.
Al die bovengenoemde pioniers kaliber ‘Sleazy’ Christopherson, John Balance, Genesis P-Orridge en David Tibet’s Current 93 (die samen de spil van de bloeiende Britse xprmtl cult-scene vormden) erkenden McDowall als nieuwe telg in hun midden. Sterker nog: de invloed van McDowall ging zo ver dat hij Coil hielp in hun latere transitie om hun visie betreffende muziek als psycho-actieve stimulans met een nieuwe dimensie uit te bouwen.
Hoewel McDowall steeds met een hele resem muzikanten in verschillende genres samenwerkte, zal waarschijnlijk TIME MACHINES wel zijn meest bekende verdienste zijn waarmee hij live een AV re-interpretatie van Coil’s grensverleggende drone-music vorm geeft. De heren Balance en Christopherson hun legacy lives on!
Na zijn eerste studio-album COLLAPSE (2015) dat werd opgevolgd door respectievelijk UNNATURAL CHANNEL (2017) en THE THIRD HELIX (2018), zag AGALMA (2020) het levenslicht in het hart van de corona-battle. Samen met gasten als Robert Aiki, Kali Malone, Bashar Suleiman, Caterina Barbieri, Aubrey Lowe, Elvin Brandhi, Marelie Armstrong-Rial of MSYLMA werd trouw gezworen aan McDowall’s traditionele productieproces, maar werd een nieuw hoofdstuk aangeboord compleet met pijporgel en aria’s, om nog maar te zwijgen van de geïntegreerde zangkoren.
Afterparty by Dr. Green.
Alle verder info en merch:
https://drewmcdowall.bandcamp.com/
https://www.lesateliersclaus.com/activities/frontporch-day-1-drew-mcdowall-crys-cole
SVN's Unsane Vortex 